- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Nie nosił kapelusza, a głowę to miał taką jak święty Jerzy na obrazie! - Nie plotłabyś, pani! Zdaje się, że to był Żyd! - Żyd czy nie Żyd - dobrze mu tak! Niech nie pcha nosa między...
- Czy nie opiekowała się paniczem przez cały ten czas, kiedy ojciec panicza był na wojnie? Richard spuścił głowę...
- Usiadła w fotelu, podkuliła nogi, oparła głowę na kolanach, włosy opadły i tak siedziała całą ich wspaniałą świetlistością odgrodzona i od tamtej ściany, i od swoich...
- — Masz, chłopcze, wielkie szczęście — mówił do Stacha, przewiązując mu bandaże na głowie — że szabla tego draba, co cię zdzielił w głowę tam pod ruinami Chara-bałgasun,...
- Odyseusz nożem naciął głęboko dwa ukąszenia, potem pochylił głowę i przycisnął usta do rany, wypluwając krew i jad po każdym wyssaniu...
- Czasem przystawał, przyglądał się własną dłonią wykuwanym nagrobkom, dreptał wtedy, to z lewa, to z prawa przekrzywiał głowę, znowu szedł dalej...
- - To takie głupie To jedna z kobiet, z którymi sypia mój ojciec - powiedziała - Zupełnie go nie rozumiem Hazelton zbliżył się i oparł dłonie na ramionach Mazie Po raz drugi tego...
- Nie znał się na takich sprawach, ale podejrzewał, że wiele godzin trwało układanie tych słonecznych loków spadających jej na ramiona, delikatnie, jakby od niechcenia...
- Lecz ja nie ruszyłem się z miejsca i stałem na środku pokoju, ręką w kieszeni przytrzymując kutasa, patrząc na jego tyłek i szerokie pochylone ramiona...
- Wyszła, przesunęła w bok płaską głowę wielkości łyżki buldożera i znowu skryła się w białym pyle...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Coś przeleciało nad nim z furkotem i wbiło się w ścianę. Jak błyskawica uskoczył w bok, odwrócił się, ukryty za drewnianą przegrodą oddzielającą go od najbliższego konia. To, co tkwiło w ścianie, rozedrgane, to był duży, turecki kindżał. Ktoś rzucił nim, celując w plecy Kunickiego. W stajni panowała cisza. Wiedział, że aby dorzucić na taką odległość, tamten musiał wejść do środka. Zareagował szybko, wiec jego przeciwnik nie mógł mieć czasu na opuszczenie budynku. Powoli sięgnął do lewego boku. Palce namacały dobrze znajomą rękojeść szabli. Wyciągnął ją z pochwy. Już wiedział, że tamten był w stajni, ukryty gdzieś wśród koni. Ale gdzie mógł przebywać? Pomiędzy Kunickim a drzwiami ciągnęły się przy ścianach dwa rzędy zagród. Niektóre były zajęte przez wierzchowce. Żadne ze zwierząt nie zdradziło niepokoju, więc może tamten ukrył się w pustej. Tylko w której? Kunicki zlustrował uważnie dwa rzędy przegród. Było ciemno, więc widział tylko ich zarysy i niewyraźne kształty koni. Ruszył ku wyjściu, przyglądając im się uważnie. Tamten nie mógł ukryć się w którejś z najbliższych zagród, bowiem wówczas szlachcic usłyszałby chrzęst słomy. Nie mógł też w tych obok drzwi - były za daleko. Pozostawały więc środkowe. Kunicki przyjrzał im się uważnie, wbił w nie przenikliwe spojrzenie. Cztery... Tylko cztery zagrody. Jedna odpadała - złożono w niej siano. W przeciwległej stał jakiś koń. Pozostawały dwie. Tylko dwie... A zatem w której? W jednej z nich był gnój, druga wyglądała na pustą... Szlachcic wyskoczył na środek stajni. Nie spojrzał tam, gdzie zamierzał. Odwrócił się ku przegrodzie, w której składowano gnój. Z ciemnego wnętrza wyprysnął na niego ciemny, rozmazany kształt. Pierwszy cios przyjął na zastawę. Po następnym poczuł, że ma do czynienia z niebezpiecznym przeciwnikiem. Cofnął się, zasypał tamtego gradem uderzeń, a potem niespodziewanie zamachnął się szablą i przyciął na skos, z podlewu. Tamten przysiadł na piętach, ciął wręcz. Kunicki podskoczył. Przeciwnik naparł na niego, uderzył najpierw niskim cięciem w podbrzusze, a potem prostym, zamachowym z ramienia. Jan odparł je z łatwością. Sam wyprowadził krótkie pchnięcie, zawinął się jak błyskawica i uderzył tamtego w nogi. Przeciwnik odbił cios, zamierzył się od boku, a potem z góry. Kunicki w ostatniej chwili zdołał zasłonić się trzymanym pionowo ostrzem. Miał nadzieję, że hałas zwabi tu w końcu kogoś Z gospody. Tymczasem jednak musiał walczyć. Wróg wyczuł już w nim przeciwnika godnego siebie. Nie szarżował, zwolnił. Kunicki wcale mu się nie dziwił. Walczyli jak równy z równym, ale Jan zdawał sobie sprawę, że na początku został zlekceważony. A później, nie wiedział sam dlaczego, schwycił kołnierz swojej delii, zerwał ją z ramion i narzucił na uzbrojone ramię przeciwnika. Tamten zaplątał się w fałdach materii i nim zdołał uwolnić rękę, Kunicki ciął go w głowę samym końcem szabli. Walka była skończona. Przeciwnik upadł na wznak na ziemię. Żył. Ostrze osunęło się po czaszce. Dysząc ciężko, Kunicki obszukał go. Nie znalazł nic. W blasku księżyca przyjrzał się twarzy, ale też nic mu nie powiedziała. Ale gdy na ręce tamtego odszukał dwa pierścienie, wszystko stało się jasne. Pierwszy sygnet był z Lubi-czem, ale na drugim rozpoznał Śreniawę, herb Stadnickich. Kunicki pozostawił jęczącego opryszka na gnoju i szybko osiodłał konia. Podarunek pana starosty, pomyślał. Jeszcze mu za niego podziękuję. Jeszcze nadejdzie czas... - Co robimy? Bezradnie rozejrzał się po ścianach alkierza. W końcu delikatnie objął żonę i przytulił do siebie. Siedzieli tak przez chwilę w milczeniu. - Ratuj mnie - wyszeptała. - Nie chcę iść w ręce Stadnickiego. - Obronię cię. - Nie! - wykrzyknęła. - Mam tego dość! Uciekajmy stąd, gdzieś daleko, gdzie nie będzie ani Stadnickiego, ani tych skurwysynów, co nas otaczają. Jak byłeś im potrzebny, jak im pomagałeś w waśniach, to z tobą pili, ale jak ty ich potrzebujesz, żaden za tobą się nie ujmie. Jan wstał szybko. Przeszedł się po izbie i stanął przed Anną wspierając rękę na szabli. - Nie! - powiedział. - Nigdy. Nie złamałem prawa