- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Naruszyli oni stare obyczaje czasów pokoju i czasów wojny i cho sumy byBy niewielkie, honor Angyarów cierpiaB wielce, |e musieli pBaci podatki, danin na wojn, jak WBadcy Gwiazd mieli stoczy z jakim[ dziwnym wrogiem, gdzie[ w pustych przestrzeniach midzy gwiazdami, kiedy[ na koDcu czasu
- Z odległości kilkuset kilometrów Ziemia wyglądała pusto, przeraźliwie pusto, jakby życie dopiero się na niej rodziło, słabym nalotem zieleni znacząc jej cieplejsze obszary...
- – Och, nie jesteś wcale lepszy od niej! Jacy z was obojga hipokryci! Ale ja nie jestem westalką! Nie możecie mnie pogrzebać żywcem tylko dlatego, że pokochałam mężczyznę! Nie...
- Rozalce robi się nie wiadomo dlaczego bardzo smutno i obco, i tęskno do ciemnego, nieprzytulnego pokoju mamy, który nawet nie jest przecież pokojem mamy, bo jest pokojem...
- Mogą również wystąpić w niej grube pasma, bardzo różne od cienkich prążków, charakterystycznych dla normalnego stanu zdrowia; może wreszcie spowodować utworzenie...
- I oto około czwartej nad ranem wesoły chłodny podmuch wpadł przez opuszczoną szybę i owiał mi twarz; obudziłem się tylko na pół, mając już niejakie pojęcie o...
- - Kwestor dał mu listę chłopców, którzy mieli tu zamieszkać, i umieścił ich według alfabetu po dwóch w każdym pokoju, prócz dziewiątego chłopca, temu przeznaczono niewielki...
- Jedno da się powiedzieć: na pewno działał brutal- niej niż Cyryl i niewątpliwie to była podstawowa przyczyna, dla której osta- tecznie przegrał...
- Pazury przebiły się przez tarczę, zaś ściana zamigotała – jak gdyby kamień był nie bardziej lity niż dym – i wysunęła się z niej ogromna głowa...
- Marynarkę zawiesił na gałęzi, bo przy pracy było mu w niej za gorąco, i gdy Scarlett szła w jego stronę, odpoczywał stojąc...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Nie kwestionował rozpoznania i opinii Burrisa — po prostu nauczono go, że lekarz powinien się kierować własnym rozpoznaniem, nie przyjmując bezkrytycznie czyichkolwiek opinii. Gdyby tylko Sędzia pozwolił mu się zbadać. Cinnie Iverson siedziała na niskim krześle z twardym oparciem na korytarzu przed pokojem Sędziego. Była jak zwykle nienagannie ubrana — miała na sobie prostą niebieską suknię z narzuconym na ramiona białym rozpinanym swetrem. Szminka i obfita porcja różu nie zdołały ukryć bladości jej twarzy. W ręku trzymała zwiniętą w kulkę swoją nieodłączną koronkową chusteczkę. — Dzień dobry, mamo — powiedział Zack, podchodząc do niej. Wstała i pozwoliła mu się pocałować w policzek. Chłodna mina wyrażała raczej dezaprobatę niż gniew, ale i tak pierwszy raz w życiu Zack widział ją taką. — Co z ojcem? — Pielęgniarka go w tej chwili myje. — Są jakieś zmiany? Pokręciła głową, czemu towarzyszyło zagryzienie wargi. — Mamo, ja... jest mi bardzo przykro, że tak się stało. Nie masz pojęcia, jak okropnie się czuję. — To oczywiste — powiedziała cicho. — Wszyscy się tak czujemy... — Na moment się zawahała, po czym kontynuowała. — Zachary, wiem, że z czasem będę umiała spojrzeć na to wszystko z większą wyrozumiałością, ale teraz, kiedy Sędzia leży tam jak roślina, wybacz, że... — Rozumiem cię. Przyszedłem po to, żeby powiedzieć 370 wam obojgu, iż starałem się postępować zgodnie z tym, co uważałem za słuszne. — Wierzę ci, mimo to nie sądzę, żeby zechciał z tobą rozmawiać. Jest rozdrażniony... nie chce nikogo widzieć... i bardzo przygnębiony. — Nie musi ze mną rozmawiać. Wystarczy, że zechce mnie wysłuchać. Kto przysłał te kwiaty? Wskazał na ogromną wazę pełną lilii i storczyków, które musiały kosztować przynajmniej sto pięćdziesiąt dolarów. — Frank. Przed chwilą je przyniesiono — odpowiedziała. — Może o tym nie wiesz, ale ostatniej nocy bardzo nam wszystkim pomógł zachować równowagę. Powinieneś mu podziękować. — Podziękuję mu... kiedy tylko się z nim spotkam, mamo. — Nie wiem, co byśmy bez niego zrobili. — Wytarła chusteczką kąciki oczu. — Rozumiem — odrzekł Zack, usiłując zwalczyć falę wściekłości. — Szkoda, że nie ma Lisette. Byłabym przynajmniej pewna, że Frank je przyzwoite posiłki. — Powiedział ci o Lisette? — Powiedział, że pojechała z dziewczynkami odwiedzić swoich przyjaciół w Wirginii, jeśli to masz na myśli. — Jasne, mamo — odparł przez zaciśnięte zęby. — Miałem na myśli dokładnie to. W tym momencie prywatna pielęgniarka — rozłożysta kobieta o obwisłych ramionach i spuchniętych kostkach — wytoczyła swój wózek z pokoju Sędziego. — Skończyłam, kochaneńka — oznajmiła. — Przepraszam, że tak długo trwało, ale twój mąż to kawał chłopa... — Spojrzała podejrzliwie na Zacka. — Przykro mi, doktorze, ale dalej nie życzy sobie żadnych odwiedzin. — Mamo, muszę wejść, żeby mu coś powiedzieć. Cinnie przez moment rozważała słowa kobiety. — W porządku, pani Caulkins — zwróciła się do pielęgniarki. — Teraz ja się nim zajmę. Niech pani wraca do swoich obowiązków. — Poczekała, aż pielęgniarka odejdzie. — Zachary, zapytam ojca, czy możesz wejść, ale nie przypuszczam, że się zgodzi. 371 urazu. Elementy tej zagadki klinicznej nie układały się w spójną całość. Pęknięcie włókien rdzenia pod wpływem siły rozciągającej... skurcz tętnicy, powodujący uszkodzenie nerwu wskutek niedokrwienia... Wyjaśnień paraliżu Sędziego było dużo, lecz żadne nie pasowało do całości. Na końcu laminowanej lady leżała mała plastikowa tacka z piórami, ołówkami i instrumentami medycznymi. Zabrawszy z niej oftalmoskop i młoteczek neurologiczny, Zack poszedł do pokoju ojca. Nie kwestionował rozpoznania i opinii Burrisa — po prostu nauczono go, że lekarz powinien się kierować własnym rozpoznaniem, nie przyjmując bezkrytycznie czyichkolwiek opinii. Gdyby tylko Sędzia pozwolił mu się zbadać. Cinnie Iverson siedziała na niskim krześle z twardym oparciem na korytarzu przed pokojem Sędziego. Była jak zwykle nienagannie ubrana — miała na sobie prostą niebieską suknię z narzuconym na ramiona białym rozpinanym swetrem. Szminka i obfita porcja różu nie zdołały ukryć bladości jej twarzy. W ręku trzymała zwiniętą w kulkę swoją nieodłączną koronkową chusteczkę. — Dzień dobry, mamo — powiedział Zack, podchodząc do niej. Wstała i pozwoliła mu się pocałować w policzek. Chłodna mina wyrażała raczej dezaprobatę niż gniew, ale i tak pierwszy raz w życiu Zack widział ją taką. — Co z ojcem? — Pielęgniarka go w tej chwili myje. — Są jakieś zmiany? Pokręciła głową, czemu towarzyszyło zagryzienie wargi. — Mamo, ja... jest mi bardzo przykro, że tak się stało. Nie masz pojęcia, jak okropnie się czuję. — To oczywiste — powiedziała cicho. — Wszyscy się tak czujemy... — Na moment się zawahała, po czym kontynuowała. — Zachary, wiem, że z czasem będę umiała spojrzeć na to wszystko z większą wyrozumiałością, ale teraz, kiedy Sędzia leży tam jak roślina, wybacz, że... — Rozumiem cię. Przyszedłem po to, żeby powiedzieć 370 wam obojgu, iż starałem się postępować zgodnie z tym, co uważałem za słuszne. — Wierzę ci, mimo to nie sądzę, żeby zechciał z tobą rozmawiać. Jest rozdrażniony... nie chce nikogo widzieć... i bardzo przygnębiony. — Nie musi ze mną rozmawiać. Wystarczy, że zechce mnie wysłuchać