- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Obrzydził sobie nawet współudział w rządzie (jako minister), „gdzie rozum musi to stawać, to się cofać, to ulegać przed cudzą względnością, przed cudzym uprzedzeniem, przed...
- Nie ma podstaw, aby sądzić, że skoro istnieje cierpienie, to musi istnieć skłonność do oddawania się cierpieniu czy nawet do czerpania z niego przyjemności...
- W manifeście z 22 lipca 1944 roku określono dopuszczalną wielkość prywatnych gospodarstw rolnych na 50 ha, na terenach przyłączonych do Rzeszy nawet na 100 ha...
- Nie kryjąc swojego pochodzenia, dziecię ludu, chlubiła się niemal ze sieroctwa i urodzenia w ubóstwie, może za często, może za dumnie nawet wspominała o tym przy każdej...
- Jeździec, który pierwszy przemówił do Don Kichota, jeszcze raz podjechał i rzekł: - Wasza miłość, panie Don Kichocie, jedźcie z nami; wszyscy jesteśmy wa- szymi...
- Ta sytuacja wywołuje poważne napięcie emocjonalne, które w miarę przedłużania wyzwala stany nerwicowe, a nawet poważne zaburzenia charakterologiczne typu...
- Lament był tak wielki, że mu zawtórował raz, drugi i trzeci indyk na podwórzu, a nawet Awans, leżący z dala od ganku i zwykle wrażliwy tylko na szczęk łyżek, nożów, widelców,...
- Przy takiej postaci zęby są piękne i bardzo białe, skóra delikatna i połyskująca się, żyły pełne i wydatne, włosy najczęściej jasne i oczy błękitne, lubo bywają niekiedy i oczy, i...
- Z kolei bomby neutronowe wymagają bardzo dużych ilości trytu (20-30 g na sztukę), którego produkcja z kolei wymaga poważnych ilości plutonu (do wytworzenia każdego...
- Czasami na jedno miejsce było wielu kandydatów, a kiedy indziej z kolei uważano, że mimo potrzeby nie było ani jednego odpowiedniego, który by spełniał wymagane warunki...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
I choć mama Alfredy jest taka miła i gościnna, i pełna uśmiechów — nagle Rozalka zatęskniła za odgłosami awantur w domu Kwietniów, za Klimkiem, któremu zawsze grozi lanie i który nie może oduczyć się tego „baj-czenia". I w ogóle wśród tych smacznych bułeczek, na tym pięknym wybielonym ganku, wśród tych kwiatów —> Rozalce nagle robi się źle i duszno. — Muszę już iść — mówi Rozalka — i prawie biegiem puszcza się do furtki. — Głupia! — słyszy za sobą obojętny głos Alfredy. — Chamka. Nie powiedziała nawet do widzenia! Rozalka idzie do domu z opuszczoną głową. O czymś bardzo, bardzo usilnie myśli, ale o czym, sama nie wie dokładnie. „No, trudno, już jestem taka dziwaczka — myśli — zewsząd muszę uciekać^ Io dlatego. To na pewno dlatego". — Rozalka Olaboga! Rozalka odwraca się. Heniek. 75 — Rozalka, jak będziesz chciała, to przyjdź do nas utro na południe. — E, chyba nie! Nie będę mogła. Nie chcę. — To szkoda. Bo mój ojciec "będzie znowu próbował skrzydeł. Przyjdź, zobaczysz. — Będzie próbował skrzydeł? Znowu? Nie boi się? — Przyjdziesz? — Oczywiście, że przy gonię! Cześć! — Cześć, Rozalka. O Boże, będzie znowu próbował skrzydeł! Rozalka puszcza się pędem do domu. Nowina! Wielka nowina! Nowy lot Ikara! Mamo! Mamo! Ikar Pani Bożkowa idąc z Rostafińskim na spacer, jak to ładnie określał doktor Mączka, zauważyła, że wrota kuźni są przeważnie zamknięte. Rzadko widać było w uchylonych drzwiach płomień na palenisku potrzebny dla rozdmuchiwania miecha. Rzadko stał przed kuźnią jakiś koń cierpliwie podnosząc nogę do podkucia i leniwie, po ludzku spoglądając, jak długo potrwa jeszcze operacja. Zdarzyło się to dwa lub trzy razy. Częściej na wrotach wisiała wielka kłódka, a żelazny skobel przytrzymywał zamek dla większej pewności, że trudno, ale dziś kuźnia nieczynna, a pan kowal zajmuje się zgoła innymi, znaczniejszej doniosłości sprawami. Pani Bożkowa oczywiście nie wiedziała, co to są za sprawy. Choć pracowała w Borze już dobrych kilka miesięcy, prawie cały rok szkolny — żyła osobnym, własnym życiem. A może też była aż nazbyt delikatna, aby pytać i dowiadywać się o innych. Zamieniała z nimi tylko konkretne, potrzebne w danej chwili słowa. Nie umiała też słyszeć głosów, których zawsze pełno dokoła. Miała na nie uszy zamknięte nie dlatego, że nie lubiła ludzi, że jej nie interesowali. Nie, cierpiała nad tym, ale zawsze czuła się trochę na boku. Nie miała zmysłu do plotek, nie chciała ich słuchać. A przecież tak zwana plotka — to najprawdziwsza gazeta, zwłaszcza w takim miasteczku, jak Bór Średni z przyległościami. Kto żyłby tu poza plotką, poza ustną famą, byłby jak ślepiec posuwający się omackiem wśród tłoku, lękający się, że sam wpadnie na kogoś albo ktoś z tłumu go szturchnie i podepcze. Fama — ta potężna gazeta przez nikogo ni' redagowana, a jednak wielosłowna, wielomowna, kwiecista, sążnista, hojna, szczodra, wylewna i ile tam jeszcze znalazłoby się przymiotników — wszystkich ich byłoby za mało .— ta fama właśnie biegła rynkiem wszerz i na ukos, od baru „pod dziewicą" — do sklepu spożywczego, od kiosku z jarzynami i zwiędłymi jabłkami sprzed stu lat — do bab na wtorkowym rynku całych w dostojeństwie i obfitości śmietany, sera i jaj. Przeskakiwała (ta fama właśnie!) przez organistówkę i na skrzydłach leciała prosto do Boru Dolnego, gdzie już truchcikiem, opłotkami dyrdała od płotu do płotu, od zapola na okólnik. Ale to jeszcze nie koniec. Wracając dziarsko — przez kobiety z nabiałem, przez dziewczynę chodzącą ze spawaczem, przez dzieciaka ze szkoły — fama przesadzała olbrzymim susem przestrzeń wprost do stołówki kopalni, do biura geologów i projektantów, do świetlicy, gdzie w dymie, piwie i kawie — pokraczniała, nabierała groteskowych kształtów proszących się tylko, aby je wykpić celnym, najwłaściwszym słowem, nie zawsze nawet znajdującym się w wielotomowym słowniku ojczystego języka. Tak to było z tą famą, I chyba tylko pani Bożkowa, ciągle w Borze czująca się nową mieszkanką, która nie chciałaby za nic okazać się wścibska, natrętna i ciekawska, miała uszy dla niej zamknięte. Ale Rozalka? O, Rozalka była inna. Rozalka od pierwszego dnia nie była ani obca, ani nowa. Rozalka wcisnęła się wszędzie