- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Przy takiej postaci zęby są piękne i bardzo białe, skóra delikatna i połyskująca się, żyły pełne i wydatne, włosy najczęściej jasne i oczy błękitne, lubo bywają niekiedy i oczy, i...
- Rozalce robi się nie wiadomo dlaczego bardzo smutno i obco, i tęskno do ciemnego, nieprzytulnego pokoju mamy, który nawet nie jest przecież pokojem mamy, bo jest pokojem...
- Misa urodziła córeczkę, mała jest taka śliczna, powinieneś koniecznie ją zobaczyć! - Ach, co ty mówisz! Dziewczynkę? Tak bardzo chciałem, żeby to była dziewczynka!...
- Przyznam, iż cały ten przegląd gospodarczy znudził mnie, lecz skoro Karol — może pod wpływem własnych doświadczeń na farmie — tak bardzo interesował się sprawą, uzbroiłem się w...
- Mogą również wystąpić w niej grube pasma, bardzo różne od cienkich prążków, charakterystycznych dla normalnego stanu zdrowia; może wreszcie spowodować utworzenie...
- Bardzo chciał otworzyć ją i rozkoszować się jej skarbami, lecz wiedział, że czekają go długie tygodnie studiów, zanim będzie mógł przeczytać nowe zaklęcia, a co dopiero...
- I one pierwsze zaczynają współczuć nauczycielce: K6: "Pani profesor za bardzo chciała, żeby ta lekcja była na szóstkę z plusem, więc zrobiła się nerwowa atmosfera...
- Schemat ówczesnego rozwoju małych państw Europy jest bardzo wyraźny - po powojennym okresie odbudowy lata pięćdziesiąte przyniosły osłabienie tempa wzrostu; pod koniec...
- Biały z natury, przywdziewał białą wstęgę Orderu Duńskiego i nosił suknie o bardzo jasnych barwach, na przykład lazurowej, brzoskwiniowej, fiołkowej, biało—różowej, choć...
- Gdy wtedy wyszedłem bardzo łatwo, trzaskając drzwiami, nie spodziewałem się wcale, że jeszcze zadzwoni, nawet mnie jej spokojny głos w słuchawce ogromnie zaskoczył...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Pociski artyleryjskie charakteryzują się natomiast marnotrawieniem plutonu. Dlatego wydaje się, że bronią taktyczną, jaka jest w podsianiu Izraela, może być dostarczana przez pociski, lotnictwo lub ewentualnie w formie wcześniej umiejscowionych min. Burrows i Windrem twierdzą, że Izrael wyprodukował 300 głowic, włączając w to te, które zostały już rozmontowane. Oceniają obecny arsenał na około 200 sztuk broni. Kilka raportów informuje o tym, iż Izrael posiada w Dimona pewne ośrodki wzbogacania uranu. Vanunu dowodzi, że w Machoon 8 istniał zakład wzbogacania metodą wirówkową, zaś w Machoon 9 zakład separacji laserowej (Izrael posiada patent z 1973 roku na wzbogacanie izotopów metodą laserową). Zgodnie z Vanunu zakład wzbogacania został otworzony w latach 1979-80. Skala separacji metodą wirówkową mogła zostać zmniejszona z powodu przestrzeni przez nią wymaganą oraz mogła być wykorzystywana do wzbogacania paliwa dla reaktorów, dzięki czemu lepiej wykorzystanoby izraelskie dostawy uranu. System separacji laserowej, jeżeli udało się go rozwinąć do rozmiarów przemysłowych, mógłby być wykorzystany do produkcji materiału o jakości wojskowej w znacznych ilościach. Jeżeli rzeczywiście Izrael produkował wysoko wzbogacony uran, rozmiary jego arsenału jądrowego mogą być znacznie większe aniżeli wskazywałaby na to produkcja plutonu. Informacje podane przez Zalman Shapiro, amerykańskiego właściciela kompanii reprodukcji paliwa jądrowego NUMEC, iż w latach 1960 jego firma dostarczała wzbogacony uran do Izraela, zostały zaprzeczone przez Hersha. Izrael wytwarza uran jako produkt uboczny w kopalni fosforu w pobliżu Morza Martwego, jednak są to ilości tylko 10 ton rocznie, o wiele za mało w stosunku do poMocarstwa atomowe i ich arsenały 65 trzeb. Izrael radzi sobie z tymi brakami na przykład poddając procesom reprodukcji słabo napromieniowane paliwo reaktorowe, odzyskując uran (większość państw tego nie robi). Wiadomo również, że Izrael zakupił przez podstawione firmy na światowym rynku przynajmniej 200 ton naturalnego uranu. Głównym źródłem dostaw była republika Południowej Afryki, od której otrzymał 600 ton uranu w zamian za pomoc Izraela w ich programie jądrowym. Biorąc pod uwagę stosowanie procesów odzysku uranu, oraz prawdopodobnie wzbogacanie go w celu lepszego wykorzystania dostaw, ilości te są wystarczające dla zapotrzebowania paliwowego Dimony po obecne czasy (1997). Izrael może przenosić swoje pociski jądrowe niewątpliwie jednostkami lotniczymi. Samoloty i załogi przeznaczone do misji z zastosowaniem tej broni stacjonują w bazie lotniczej w Tel Nof. Początkowo rolę nosiciela pełniły prawdopodobnie F-4 Phantom II zakupione w 1969, ich rolę dziś przejęły F-16. F-16 ma zasięg (bez dodatkowego tankowania) 1250 km, co wystarcza na dotarcie do zachodniego Iranu, wybrzeży Morza Czarnego czy granicy libijskiej. Wliczając dodatkowe tankowania może on naturalnie dotrzeć o wiele dalej, zaś jeżeli przyjąć opcję misji w jedną stronę bez dodatkowych tankowań może dotrzeć aż do Moskwy. Posiada on również pociski balistyczne średniego zasięgu: Jericho 1 (oznaczenie zachodnie Ya-1) zdolnej do przenoszenia 500 kg ładunków i zasięgu 480-650 km (w służbie od 1973); oraz Jericho 2 (Ya-2 lub Ya-3) o ładowności 1000 kg i zasięgu ponad 1500 km (w użyciu od 1990). Trwają prace nad Jericho IIB o zasięgu 2,500 km. Pociski te zostały z pewnością zaprojektowane do przenoszenia głowic balistycznych (chociaż nie można wykluczyć użycia głowic chemicznych). Zmontowano około 50 Jericho 1 i 50 Jericho 2. Izrael posiada również około 100 pocisków taktycznych Lance dostarczonych przez Stany Zjednoczone, o zasięgu 115 km (72 mile). Chociaż pociski te zostały dostarczone z głowicami konwencjonalnymi, mogą być one dostosowane do przenoszenia głowic jądrowych lub chemicznych. Zarówno Jericho 1 jak Jericho 2 są dwustopniowymi pociskami na paliwo stałe. Jericho-1 jest długo na około 10 m, szeroki na 1 m i waży 4500 kg. Jericho-2 ma 12 m długości, 1.2 m szerokości i waży 6500 kg. Jericho-1 został zaprojektowany przy francuskiej pomocy w połowie lat sześćdziesiątych. Sądzi się, że bazuje on na Dassault MD- 600. Jericho-2 jest owocem pracy wyłącznie izraelskich inżynierów, a prace nad nim rozpoczęły się wkrótce po ukończeniu Jericho-1. Loty testowe rozpoczęły się w 1986, a pierwsze dwa odpalone pociski miały zasięg 465 km (1986) i 820 km (1987). Pierwsze dwa stopnie Jericho-2 są zastosowane w cywilnej rakiecie nośnej Shavit (Kometa), którą wyniesiono we wrześniu 1988 pierwszego izraelskiego satelitę - Offeq-1. Jericho 1 i 2 zostały zaprojektowane w pobliżu Kfar Zachariah i Sderot Micha na podgórzach Judean, około 23 km na wschód od Jeruzalem (i około 40 km na południowywschód od Tel Avivu). Kilka kilometrów na północnywschód znajduje się baza lotnicza Tel Nof