– Samochodem siê nie da? – Nie od serbskiej strony...

Ale nie w tym problem. Kiedy ostatnio odwiedza³em te strony, ³¹ki by³y pe³ne min. Masz dobre oczy? – Nie narzekam. To bia³e w zaroœlach... Czy to przypadkiem nie...? – Owszem. Szkielety krów. Tyle ¿e nie koœci w krzakach, ale krzaki, które wyros³y na koœciach. Podobno Serbowie puœcili têdy na zwiady ca³e stado, a potem od razu poszli do ataku. – Ten twój B³a¿ejski wart jest a¿ takiego ryzyka? – W jej pytaniu rzeczowoœci by³o wiêcej ni¿ zdumienia czy wywo³anej moj¹ g³upot¹ z³oœci. – Nie a¿ takiego – wzruszy³em ramionami. – Wiem, których miejsc unikaæ. – Mam nadziejê. Cholernie siê naszarpiesz, jeœli urwie mi nogê i bêdziesz mnie musia³ taszczyæ. – Za stary jestem na noszenie takich du¿ych dziewczynek. Ty zostajesz. – Idê z tob¹ – zapewni³a spokojnie. – Wykluczone. – S¹ dwie mo¿liwoœci – poinformowa³a mnie. – Albo przejdziesz, a wtedy i ja przejdê, albo nadepniesz na minê. Wtedy nie dasz rady zwlec siê z tej ³¹ki, a mo¿e nawet za³o¿yæ sobie opatrunku. Lepiej, ¿ebym by³a wówczas blisko ciebie. – Jasne. Nie ma lepszego œrodka dezynfekuj¹cego ni¿ babskie ³zy. Wybij sobie... – Nie bêdê p³akaæ, jak ci coœ urwie. Od tego masz Dorotê. – Zostajesz tutaj – rzuci³em twardym jak stal tonem. – Zacznij lepiej myœleæ, zakichany rycerzu. Chcesz mi oszczêdziæ ryzyka? Proszê, mnie te¿ siê nie spieszy do robienia z Oli sieroty. Ale pomyœla³eœ, co bêdzie, je¿eli naprawdê wleziesz na minê? – Jestem saperem. Nie wlezê. A ty tu poczekasz. – No to inaczej: myœlisz, ¿e jak us³yszê huk i zobaczê ciê wylatuj¹cego œlicznym ³ukiem w niebo, to co zrobiê? Powiem „ojej” i odjadê? – Dopiero teraz poczerwienia³a i prawie wykrzycza³a koñcówkê swego wywodu: – Ty kretynie, przecie¿ bêdê musia³a po ciebie biec, i to najkrótsz¹ drog¹! To nazywasz zapewnieniem kobiecie bezpieczeñstwa?! W dupê sobie wsadŸ tak¹ troskê! Na wszelki wypadek odst¹pi³em o krok. By³a nienormalna. Histeria i krzyki to naturalna reakcja kobiety na pomys³y takie jak mój, ale ona nie wybuch³a dlatego, ¿e poinformowa³em j¹ od niechcenia o wycieczce po polu minowym. Dopiero og³aszaj¹c listê wycieczkowiczów, wytr¹ci³em j¹ z równowagi. – Muszê z nim pogadaæ – ³agodzi³em. – Nie p³acê, wiêc trudno mi wymagaæ. – Przy wyg³aszaniu takiej kwestii mog³aby bardziej spuœciæ z tonu. – Ale gdybyœ znalaz³ chwilê i wtajemniczy³ mnie w swoje plany... – Plany to za mocne s³owo... Naprawdê bêdziesz mnie ratowaæ, jeœli...? Jej spojrzenie wystarczy³o za odpowiedŸ. Przynios³em po prostu apteczkê. – Mam iœæ po twoich œladach? – upewni³a siê. – Dok³adnie po œladach, a nie po prostu po œladach. Jasne? – Skwapliwie pokiwa³a g³ow¹. – I cztery kroki za mn¹. W trawie nie pozostan¹ odciski stóp, wiêc musisz zapamiêtywaæ miejsca. – Jeszcze jedno kiwniêcie. – Jesteœ r¹bniêta, wiesz? Pos³a³a mi leciutki uœmiech. Podnios³em z ziemi upatrzony wczeœniej kij i ruszy³em bez poœpiechu. – Wiêkszoœæ min ma w sobie choæ odrobinê metalu – mówi³em cicho. – Statystycznie bior¹c, wiêkszoœæ mo¿na dziêki temu znaleŸæ za pomoc¹ wykrywacza. B³a¿ejski to saper, a Je¿ynowa Górka ma na stanie wykrywacz indukcyjny i resztê sprzêtu. To pierwszy powód. Mo¿e uda mi siê coœ wypo¿yczyæ. – Idziemy przez pole minowe, by po¿yczyæ sprzêt do przechodzenia przez pole minowe? – upewni³a siê. – Wiem, jak to brzmi. Ale to tutaj to najmniej groŸny rodzaj pola minowego. – Mi³o s³yszeæ – zakpi³a. Ba³a siê, ale jej strachowi daleko by³o do parali¿uj¹cego. Szed³em powoli, stawiaj¹c d³ugie kroki. Od czasu do czasu zatrzymywa³em siê i za pomoc¹ kija sprawdza³em zbyt bujne kêpy traw. – Pewnie ci siê to nie przyda... – Mówi³em tak, jak chodzi³em, czyli swego rodzaju krótkimi skokami, przerywaj¹c za ka¿dym razem, gdy zaczyna³em siê przemieszczaæ. – Na takiej patelni trzymaj siê miejsc ods³oniêtych i po³o¿onych wy¿ej. Minuje siê te kawa³ki przedpola, których nie mo¿na ostrzelaæ. Nigdy nie wchodŸ do rowów, niecek i temu podobnych. A na polu uwa¿aj na druty odci¹gowe, a nie na to, co pod ziemi¹. Jedna mina od³amkowa mo¿e po³o¿yæ pó³ dru¿yny, a reaguje na szerokoœci parunastu metrów. Zatrzyma³em siê przy kupce krowich koœci. Le¿a³y w g³êbokim leju. Zakl¹³em bezg³oœnie i obejrza³em siê przez ramiê. Jovanka, zgodnie z zaleceniem, sta³a w szerokim wykroku równe cztery kroki za mn¹. Wygl¹da³a doœæ zabawnie, ale nie by³o mi do œmiechu. – To nie moŸdzierz – powiedzia³em trochê za cicho. – Widzisz tê dziurê? Ktoœ zakopa³ minê przeciwpancern¹, ale da³ zapalnik od przeciwpiechotnej. Krowy nie s¹ a¿ tak ciê¿kie... – Czyli nie tylko na druty musimy uwa¿aæ – podsumowa³a. – Nie tylko. – Odczeka³em chwilê. – W razie czego wracaj po œladach