Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Luźne ideały ruchu powoli przekształcają się w spoisty system. Jego typowy element to wizje przyszłości, w której idee ruchu zostaną wprowadzone w życie. Często przybierają one charakter utopii. W ideologii swoje miejsce znajduje także diagnoza, często skrajna i katastroficzna, tych problemów i zagrożeń, które ruch pragnie rozwiązać, a także wskazanie przyczyn, źródeł, a zwłaszcza osób czy grup winnych temu stanowi rzeczy. Ruchy społeczne często ulegają tej formie myślenia, którą Karl Popper nazywał "konspiracyjną teorią społeczeństwa". Równolegle z tym następuje różnicowanie się i niekiedy biurokratyzowanie struktur organizacyjnych, pojawiają różne, szczeble władzy, wyspecjalizowane funkcjonalnie komórki. W ujęciu amerykańskiego specjalisty od zagadnień ruchów społecznych Meyera Zalda ruch w tym momencie przekształca się już w coś więcej, a mianowicie w "organizację typu ruchu społecznego", a nawet w swoisty "przemysł ruchów społecznych". Niektóre ruchy społeczne przekształcają się w partie polityczne, tracąc charakter spontanicznych przedsięwzięć zbiorowych i wchodząc do zinstytucjonalizowanych struktur politycznych. Wreszcie w ruchu społecznym wykształca się swoisty zespół reguł postępowania, etos normatywny. Ważną rolę zajmuje w nim kodyfikacja dopuszczalnych i zalecanych, ale także niedozwolonych, metod działania, używając terminologii Char-lesa Tilly'ego, "repertuarów kontestacji". Niektóre ruchy wymagają powstrzymania się od przemocy, inne akceptują terroryzm. Inny istotny składnik etosu to reguły postępowania wewnątrz ruchu, w stosunku do współtowarzyszy, a także reguły traktowania przeciwników czy wrogów. Te pierwsze tworzą swoisty etos solidarności, te drugie - etos walki. Każdy ruch społeczny w jakimś momencie się kończy. Jego kres może w naturalny sposób przynieść zwycięstwo, osiągnięcie tych zmian społecznych, reform czy rewolucyjnych przekształceń, o które ruch walczył. "Kryzys wikto-rii" oznacza demobilizację ruchu, rozproszenie jego członków, rozpad struktur organizacyjnych, dezaktualizację ideologii. Próby podtrzymywania ruchu ze strony ąuasi-profesjonałnych działaczy, dla których stanowi podstawowy teren aktywności, z którym wiążą osobiste interesy, prowadzi co najwyżej do wytworzenia jakichś form szczątkowych, często karykaturalnych. Odwrotna sytuacja występuje wtedy, gdy ruch ponosi klęskę, gdy nie udaje mu się zrealizować celów. "Kryzys przegranej" wyraża się narastającym rozczarowaniem 173 Od działań masowych do ruchów społecznych członków stopniową demobilizacją, zamieraniem aktywności, odpływem zwolenników. Podobny kres ruchu może też być efektem silnych represji, jakie ruch reformatorski czy rewolucyjny napotyka ze strony władzy państwowej, albo przeciwdziałania ze strony kontrruchów mobilizujących się w celu obrony status quo. Zmienia to zasadniczo rachunek kosztów i ryzyka dalszego pozostawania w ruchu, co prowadzi do odejścia słabiej motywowanych mas zwolenników. Na ogół pozostają tylko najbardziej zdeterminowani ideolodzy, którzy w jakichś nowych, bardziej sprzyjających okolicznościach politycznych i przy zmodyfikowanej strategii działania mogą stać się zalążkiem odrodzenia ruchu! Zamykając analizę różnych form aktywności zbiorowej, możemy jej rezultaty podsumować w postaci diagramu. - Diagram 6: Formy aktywności zbiorowej - Ruchy społeczne to najbardziej skomplikowany przejaw aktywności zbiorowej. Stanowią kategorię graniczną pomiędzy domeną płynnych działań indywidualnych i zbiorowych, a bardziej skrystalizowanymi obiektami społecznymi. Ale równocześnie widzieliśmy, jak w obrębie ruchu wyłania się coraz bardziej złożona i utrwalona organizacja, a także jak ruch wbudowuje się w trwałe, szersze struktury państwowe, przekształcając się w stowarzyszenia, frakcje, kluby czy partie polityczne. Analiza ruchów społecznych jest więc naturalnym ukoronowaniem tego działu naszych rozważań, który koncentrował się na dynamicznym "życiu społecznym", na świecie ludzkich zachowań, działań, koń- Rozdział 7 174 taktów, interakcji, stosunków społecznych, działań masowych, zachowań kolektywnych, działań wspólnych. Aktywność indywidualna i zbiorowa wytwarza pewne bardziej stabilne obiekty społeczne, które uzyskują pewien stopień autonomii i trwałości, wykraczający poza sferę działań. Co więcej, wpływają one zwrotnie na działania, stając się zastanymi ramami, w których toczy się wszelka aktywność ludzka