- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- PrzesBuchanie dokonywaBo si w atmosferze, jaka odtd miaBa towarzyszy wszystkim posiedzeniom - krzyków i oskar|eD rzekomo zauroczonych dziewczt, które tak|e na sali do[wiadcza miaBy diabelskich sztuczek swoich prze[ladowczym Sarah Osborne i Sarah Good twierdziBy stanowczo o swojej niewinno[ci, natomiast Tituba po krótkim zaprzeczaniu nie tylko przyznaBa si do spiskowania z diabBem, ale oskar|yBa o to tak|e pozostaBe kobiety
- Rozszarpuję w powietżu jeszcze paru jego qmpli rozsmarowuję ih krew na hmurah jak malaż czerwoną farbę na białym płutnie a potm myślę dość tgo...
- Tak, tajemnice, bo mecenas dość szybko zorientował się, że poczynania policji w tej sprawie są co najmniej dziwne, chwilami niejasne, a chwilami...
- Malarz ten, mający w Niemczech dość głośne nazwisko ze wzglądu na swoją oryginalność przedewszystkiem, robi wrażenie starego pajaca, który maluje "symbolicznie"...
- I nie pojechałem, bo nie ma we mnie odwagi lub jest resztka dobrego wychowania, by powiedzieć: „Panie kierowco, chcę wysiąść, bo już mam dość patrzenia na te smętne ryje!...
- Gdyby sąd państwa członkowskiego wystąpił do ETS w sytuacji czysto wewnętrznej, normowanej w pełni prawem krajowym, ETS takie pytanie odrzuci10...
- Latryna okazała się dość czysta, z czterema stanowiskami, i Herzer szybko opróżnił pęcherz, wracając z powrotem do kąpieli...
- Byłem głęboko przekonany i dałem temu wyraz w rozmowie z Aniołkowskim, że gdy tylko podamy do publicznej wiadomości skład osobowy komitetu, wszyscy jego członkowie zostaną...
- Postawiony przed osąd publiczny wobec tak poważnego gremium, ze skruchą muszę się wytłumaczyć z paru żartów i przyznać do paru grzechów...
- Nabrała zwyczaju lekceważenia go, wiedząc, że zwróci się do kogo innego z poleceniem albo zrobi to sam, jeżeli ona nie ruszy się dość szybko...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Dlatego zdecydowali się kłamać do końca. Skoro zapowiedzieli, że cię powieszą, ogłosili, że to zrobili, i pokazali dobry efekt specjalny rodem z komputera. Dzięki temu nikt już nie interesował się twoim losem i jeden problem mieli z głowy. Pozostał drugi: strata okrętu i tej całej Ransom, więc musieli się zastanowić, jak to najlepiej rozegrać, i przygotować się na ewentualne skutki. Ogłosili pewnie, że zginęła bohatersko w momencie, który uznali za najdogodniejszy. A ponieważ między jednym a drugim minęło kilka ładnych miesięcy, nikt nie łączył waszych śmierci. Widzisz, Honor: stare władze Republiki i nowe myślą według tych samych zasad, tyle że nowe to jeszcze więksi paranoicy... — Hmm... — Honor przyglądała mu się jeszcze przez chwilę, nim skinęła głową. To rzeczywiście miało sens, jeśli chciało się ukryć przebieg wypadków, by zachować tak zwane dobre imię. Powinna sama dojść do podobnego wniosku, ale nie doszła i po fakcie wiedziała nawet dlaczego. Wyciągnęła rękę i Nimitz podszedł do niej po blacie stołu. Przytuliła go i zmusiła się, by nie myśleć w ogóle o rodzicach... A potem odwróciła się do Ainspana i zdołała się uśmiechnąć. — Jak pan widzi, komandorze, informacje o mojej śmierci okazały się nieco przedwczesne — powiedziała. — Wróćmy jednak do spraw ważniejszych. Co dokładnie stało się w systemie Zanzibar? — Skopali nam tyłek, milady — odparł kwaśno. — Równo i dokładnie. Dowodzący rajdem, a ponoć był to Tourville, ten, który zdobył Prince Adriana, najpierw zniszczył wszystkie nasze okręty stacjonujące w systemie, a potem całą jego infrastrukturę, tak jak powiedziała komandor Metcalf. A potem powtórzył to w systemie Alizon. ’ — O Jezu! — jęknął McKeon. Honor z trudem zdołała zapanować nad wyrazem twarzy. Było to tym trudniejsze, że nadal dzięki więzi z Nimitzem czuła emocje Ainspana. — Dlaczego mam wrażenie, że to nie jest koniec, komandorze? — spytała spokojnie. — Bo nie jest, milady — odparł równie spokojnie Ainspan. — Zaatakowane zostały także Hancock i Seaford 9. Nie wiem, co dokładnie wydarzyło się w systemie Hancock. Podejrzewam, że zdrowo oberwali, bo nie spotkałem nikogo, kogo by wzięli do niewoli, a propaganda Ludowej Republiki, chociaż trąbiła o wielkim sukcesie, nigdy nie ogłosiła, że zdobyli ten system. Natomiast zdobyli Seaford 9 i zniszczyli wszystkie nasze stacjonujące tam okręty. Ale i to nie jest najgorsze... Przerwał, wziął głęboki oddech i wyrąbał: — Zaatakowali także system Basilisk, ma’am. Zabili admirała Marhkama i zniszczyli jego okręty, a potem wszystko co mogli na orbicie Medusy. — Basilisk? — głos McKeona brzmiał, jakby ten się dusił. — Basilisk?! — Tak, sir — przyznał Ainspan, z którego zachowania widać było, że wolałby udzielić przeczącej odpowiedzi. — Nie znam oficjalnych danych, ale wiem, że ponieśliśmy duże straty. Propaganda Republiki twierdzi, że straciliśmy sześćdziesiąt jeden okrętów liniowych, co jest bzdurą, ale sam spotkałem naszych ludzi stacjonujących w Alizon i Seaford 9 i sądzę, że jeśli chodzi o to, jakie systemy zaatakowali, tym razem propaganda Ludowej Republiki podaje prawdę. Ramirez i Benson osłupieli, słysząc o wysokości strat. Ze znaczenia ataku na Basilisk mogli sobie nie zdawać w pełni sprawy, ale nawet zakładając, że propaganda Ludowej Republiki przesadziła o sto procent, zniszczenie trzydziestu okrętów liniowych i tak musiało być dla Royal Manticoran Navy poważnym ciosem. Tyle tylko że w tym wypadku utrata okrętów i ludzi, choć bolesna, była najmniej istotną stratą, czego świadomość mieli Honor i McKeon. Nawet po wzięciu poprawki na przesadę propagandy i tak były to największe straty poniesione przez RMN w całej, ponad czterysta standardowych lat liczącej historii. Ale znacznie poważniejsze były inne skutki tego ataku. Stanowił on całkowite zaskoczenie dla wszystkich. Konieczne będzie wprowadzenie zmian w strategii, gdyż trzeba będzie uwzględniać nagły nawrót agresywności przeciwnika po tylu latach bierności. A straty poniesione w infrastrukturach Alizon i Zanzibaru, a przede wszystkim systemu Basilisk... Honor zacisnęła powieki, gdyż mimo szoku jej myśli pędziły jak oszalałe. Nawet całkowite zniszczenie przemysłu w systemach Zanzibar i Alizon nie było w istocie aż tak wielkim ciosem dla przemysłu Sojuszu jako całości. Straty w ludziach były na pewno minimalne — naturalnie jeśli Ainspan nie mylił się odnośnie do tego, kto dowodził atakami