Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
) 4. Sport - po raz pierwszy w lipcu 1991 roku, podczas Olimpiady Specjalnej w USA, wprowadzono nową konkurencję - jazdę konną. Samodzielna jazda, dobre opanowanie dosiadu, wiąże się również z wyjazdami terenowymi (do lasu, na łąki), które zwłaszcza pacjentom nie chodzącym lub chodzącym słabo umożliwiają przebywanie w naturalnym środowisku, swobodę emocjonalną i psychiczną oraz brak stresów. \subsection{Przykłady ćwiczeń stosowanych w terapeutycznej jeździe konnej.} Zajęcia rozpoczynają się i kończą grupą ćwiczeń rozluźniających, mających jednocześnie na celu poprawę równowagi i ogólnej koordynacji. Są to na przykład wymachy nóg i ramion, skręty ciała z rękami na biodrach, klepanie konia po szyi, łopatkach, zadzie, klaskanie nad głową i za plecami, unoszenie wyprostowanych ramion w górę z jednoczesnymi obrotami dłoni. Należy zwrócić uwagę, by dziecko przy tym nie doznawało przykrości lub nie zostało narażone na ból, gdyż może to spowodować trwały uraz do konia, a nawet do innych zwierząt. Dlatego też, a także ze względu na bezpieczeństwo dziecka, należy unikać redresji mięśni przykurczowych. Nie dotyczy to naturalnej redresji mięśni przywodzących uda, wynikającej z pozycji siedzącej na koniu. Po kilku minutach jazdy, przystępuje się do ćwiczeń usprawniających poszczególne partie ciała, dobieranych indywidualnie dla każdego pacjenta. Większość ćwiczeń wykonuje się na koniu idącym stępem, tylko niektóre w stój. Przykładami ćwiczeń, które rozpoczynamy z pozycji siedzącej są$^6$: - chwytanie dłońmi za grzywę i posuwanie się w ten sposób do uszu konia i z powrotem (il. 1), - głęboki skłon i sięganie dłonią jak najniżej do nogi konia, z jednoczesnym przytrzymywaniem się drugą ręką uchwytu pasa, - zsuwanie na bok dziecka trzymającego się uchwytu i jego samodzielny powrót do pozycji wyjściowej, - kładzenie się na wznak na grzbiecie konia i unoszenie się do pozycji siedzącej, - skręty tułowia z kładzeniem się policzkiem na zadzie konia, powrót do siadu przez wyprostowanie w łokciu ręki opierającej się o zad (il.2), - młynek woltyżerski: obrót o 360$^0$ w jedną i drugą stronę, - skłon i chwytanie dłońmi za palce nogi (il.3 i 4), - skłon z objęciem rękami szyi konia i kładzenie wyprostowanych nóg na zadzie konia, - w pozycji leżącej na grzbiecie konia - unoszenie wyprostowanych nóg nad grzywę, - w leżeniu na brzuchu w poprzek konia - unoszenie wyprostowanych nóg i wyciągniętych rąk oraz unoszenie tułowia. Wszystkie wymienione wyżej ćwiczenia wymagają czynnego zaangażowania pacjenta. Przykładami ćwiczeń biernych są naciągania ścięgien, prostowanie przykurczonych nóg i rąk (il.5). Powyższe ćwiczenia powinny być przeplatane jazdą konną i ćwiczeniami ogólnorozluźniającymi. Poszczególne ćwiczenia są dostosowywane do rehabilitacji różnego rodzaju schorzeń. W przypadku rehabilitacji pacjentów z MPDz, którzy są najczęstszymi pacjentami hipoterapeutów, powinno korzystać się ze wzorów odruchowego hamowania mięśni, opracowanych przez małżeństwo Bobathów$^7$, przy czym niezbędna jest wiedza dotycząca podstaw miomechaniki$^8$. {\bf Wzory odruchowego hamowania}: 1. Przeprostowanie głowy wzmaga napięcie prostowników i hamuje napięcie zginaczy. 2. Zgięcie głowy wzmaga napięcie zginaczy i hamuje napięcie prostowników. 3. Rotacja wewnętrzna kończyn (krążenie w kierunku do ciała) hamuje ich wyprost. 4. Rotacja zewnętrzna kończyn (krążenie w kierunku od ciała) hamuje ich zgięcie. 5. Horyzontalne odwiedzenie kończyn górnych (ręce wyprostowane w bok, pod kątem 90$^0$ w stosunku do tułowia) hamuje zgięcie głowy, karku, ramion i rąk. 6. Uniesienie kończyn górnych ponad głowę, wyzwala wyprost tułowia i wyprost stawów biodrowych. 7. Zgięcie w stawie biodrowym i kolanie, kombinowane z odwiedzeniem w biodrze, hamuje napięcie prostowników tułowia, głowy i kończyn. 8. Symetryczny wyprost kończyn z głową w linii środkowej, hamuje spastyczność kończyn górnych. 9