Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
7; 7, 1), napisał sam Zachariasz, przemawiający tutaj w pierwszej osobie. Podobnie jak Ezechiel i Aggeusz, podał on dokładnie daty trzech swoich objawień. Był też, tak samo jak współczesny mu Aggeusz, zainteresowany odbudową świątyni i odnową życia społecznego i religijnego narodu po niewoli. Wstęp zawiera wezwanie do nawrócenia i pokuty oraz obietnicę przebaczenia (1, 2-6). Następny fragment, opisujący nocne widzenia # Zachariasza, przedstawia w pierwszej osobie jego przeżycia prorockie, ' których doznał pewnej nocy w lutym 519 r. p.n.e. Każdą z tych wizji # wyjaśniał prorokowi towarzyszący mu anioł. Pierwsza i ósma wizja były # niezależnymi objawieniami, pozostałych zaś sześć występuje w trzech uzupełniających się parach. Pierwsza wizja mówi o czterech jeźdźcach i zapowiada troskę Jahwe o Jerozolimę, łącząc ją z obietnicą ocalenia i odnowy, związaną z odbudową świątyni (1, 7-17). Następne wizje ukazują przeszkody w dziele odbudowy oraz ich usunięcie. W drugiej wizji mówi się o czterech rogach symbolizujących światowe potęgi oraz o czterech kowalach, niszczycielach owych potęg (2,1-4). Trzecia wizja ukazuje męża ze sznurem mierniczym, mającego zmierzyć niezmierzoną wielkość przyszłej Jerozolimy (2, 5-9), oraz zawiera wezwanie wygnańców, by porzucili babilońską diasporę i powrócili do Jerozolimy, groźbę przeciw obcym narodom i zapowiedź nawrócenia się pogan do Jahwe (2, 10-17). Dwie następne wizje mówią o usunięciu zewnętrznych przeszkód w dziele odnowy. Czwarta opisuje wywyższenie arcykapłana Jozuego mimo oskarżeń i sprzeciwów szatana (1, 1-7), dodając zapowiedź latorośli", utrwaloną zapisem na kamieniu (3, 8-10). Piąta wizja mówi " o świeczniku i dwóch drzewach oliwnych (4,1-14), tzn. o Jahwe, Jozuem i Zorobabelu, przy czym tego ostatniego ukazuje jako tego, który zakończył odbudowę świątyni (4, 6b-10). W trzeciej parze wizji przedstawia prorok oczyszczenie kraju. Szósta wizja ukazuje unoszący się zwój przekleństw, które dotkną krzywoprzysięzców i złodziei (5,1-4). W opisie siódmej wizji ukazuje prorok kobietę w efa, czyli dzbanie będącym miarą objętości płynów i mąki (około 40 litrów). Kobieta owa, symbolizująca tu grzech, została uprowadzona do Babilonii (5, 5-11). Ósma wizja ukazuje cztery wozy, które wyruszyły w cztery strony świata, aby dokonać sądu I 75 nad narodami (6, 1-8). Zakończenie tej części stanowi opis koron; arcykapłana Jozuego na króla mesjańskiego (6, 9-15). Trzeci fragment tej części księgi rozpoczyna pytanie, czy należy po# i pokutować w rocznicę zburzenia świątyni (7, 1-3). Zamiast po prorok żąda miłości bliźniego i sprawiedliwości (7, 7-14). Dalej podaje dziesięć wypowiedzi (8, 1-23), w których zapowiada zbawie wyznawcom judaizmu (8, 1-17) - dni postu i pokuty zamienią w radość i wesele (8,18-19) - i nawrócenie pogan, którzy przybędą Jerozolimy, aby oddać cześć Jahwe. Ośrodkiem tych wizji była postać Zorobabela, z którym wiąz# mesjańskie nadzieje. Ich tłem było zachwianie się perskiej potęgi śmierci Kambyzesa, pojawienie się samozwańczych pretendentów d# tronu i bunt licznych prowincji. W tej sytuacji spodziewano się, ż# Jerozolima odzyska niezależność i zacznie się nowe życie narodu po# berłem władcy z rodu Dawidowego. Nadzieje te jednak rozwiały si## szybko, gdy Dariusz Hystaspes ujął władzę i stłumił niepokoje, a marzenia# o wolności upadły. Ponieważ Zorobabel nie spełnił tych nadziei, jego imięi usunięto później z tekstu, a dwie korony przeznaczone początkowo dla niego i dla Jozuego przypisano temu ostatniemu jako arcykapłanowi (6; 11); nastąpiło to w czasach, gdy kapłani zaczęli odgrywać czołową rol# polityczną w życiu narodu. Księga Zachariasza zawierała pierwotnie osiem rozdziałów. Pozostała jej część, obejmująca sześć rozdziałów, nie jest dziełem tego proroka. Za tym stanowiskiem przemawia brak jakiejkolwiek wzmianki o panowaniu perskim, do którego wyraźnie nawiązywano w pierwszej części. Przywódcamż społeczności są tu bezimienni pasterze, gdy przedtem byli nimi Zorobabel i Jozue. W pierwszej części mówiono o odbudowie świątyni, która tu; podobnie jak Jerozolima, jest oblężona i uciśniona. Idee teologiczne tej części nie mają żadnego związku z częścią pierwszą. Także względy językowe i literackie przemawiają przeciw wspólnemu autorstwu obu części tej księgi. Trudno jednak określić bliżej czas, w którym rozdziały te powstały. Może łatwiej by można tego dokonać, gdyby udało się rozszyfrować termin "pasterze". Ale, niestety, nie udało się go wyjaśnić. Ogólny charakter tych rozdziałów zbliża je do rodzaju apokaliptycznego, a pewn# wzmianki wskazują na powszechne stosowanie praw kapłańskich.# Podkreślanie potrzeby stosowania przepisów obrzędowych (14,16-21)# lekceważenie proroctwa i niewiara w możliwość wystąpienia prawdziwego proroka (13, 2-6) zdają się przenosić nas w czasy odległe od okresu niewoli, co potwierdza także aluzja do Grecji (9,14). Toteż wielu biblistów uważa, że ta część, złożona z dwóch większych całości (rozdz. 9-11 i 12-14), opatrzonych specjalnymi tytułami: "Wyrocznia. Słowo Jahwe" - powstała w czasach Ezdrasza i Nehemiasza lub nawet w III w. p.n.e