Upokorzenie smakuje tak samo w ustach kaĹźdego czĹowieka.
5.1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecnoci w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (Dz.U. Nr 60, poz. 281). 2 W orzecznictwie SN okrelone zostały jeszcze inne, szczególne przypadki zaliczenia podróży do czasu pracy; por. K. Wróblewska, Podróż służbowa w orzecznictwie Sšdu Najwyższego, PiZS 1998, Nr 9. Nb. 218 Podstawowa norma czasu pracy wynosi 8 godzin na dobę i przeciętnie 219 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, nieprzekraczajšcym 4 miesięcy (art. 129 § 1 KP). Ma ona zastosowanie zawsze wtedy, gdy prawo nie przewiduje innej normy czasu pracy dla danej grupy pracowników. Przez dobę należy rozumieć 24 kolejne godziny, poczynajšc od godziny, w której pracownik rozpoczyna pracę. Użycie w przepisie dwukrotnie zwrotu przeciętnie" oznacza, że pracodawca może zatrudniać pracownika w poszczególnych tygodniach przez większš liczbę dni lub godzin wyrównujšc to odpowiednim skróceniem czasu pracy w innej częci okresu rozliczeniowego. W rolnictwie i hodowli oraz przy ochronie mienia lub osób okres ten może być przedłużony do 6 miesięcy, lub nawet do 12, jeżeli jest to dodatkowo uzasadnione nietypowymi warunkami organizacyjnymi lub technicznymi, majšcymi wpływ na przebieg procesu pracy. Następuje to w układzie zbiorowym pracy bšd po wyrażeniu na to zgody przez zakładowš organizację zwišzkowš lub po uprzednim zawiadomieniu inspektora pracy. W pięciodniowym tygodniu pracy ustawowo wolnym od pracy dniem jest niedziela, natomiast drugim dniem wolnym od pracy może być każdy inny dzień tygodnia, chociaż z reguły jest to sobota. Okrelenie dni wolnych następuje w ramach ustalania rozkładu czasu pracy w regulaminie pracy lub w układzie zbiorowym pracy. Podstawowy 40-godzinny wymiar czasu pracy ma charakter ogólny w tym 220 sensie, iż obowišzuje on dla pozostałych rozkładów (systemów) czasu pracy (z wyjštkiem pracy w ruchu cišgłym). Ich odstępstwo od podstawowego wymiaru polega na przedłużeniu normy dobowej, ewentualnie w połšczeniu ze skróceniem liczby dni pracy w tygodniu. Przedłużenie normy dobowej jest możliwe do 12, 16 lub 24 godzin. Jest ono równoważone krótszym czasem pracy w innych dniach lub dniami wolnymi od pracy, w okresie rozliczeniowym nieprzekraczajšcym 1 miesišca (równoważny czas pracy). Przedłużenie do 12 godzin musi być uzasadnione rodzajem pracy lub jej organizacjš. W szczególnie uzasadnionych przypadkach okres rozliczeniowy może być przedłużony do 3 miesięcy, a przy pracach uzależnionych od pory roku lub warunków atmosferycznych - do 4 miesięcy (za zgodš zwišzków zawodowych, a w razie braku zgody lub braku zwišzków - po zawiadomieniu inspektora pracy). Przedłużenie do 16 godzin jest możliwe przy dozorze urzšdzeń lub czę- 221 ciowym pozostawaniem w pogotowiu do pracy. Przy takim rozkładzie pracownikowi przysługuje, bezporednio po każdym okresie pracy, odpoczynek odpowiadajšcy co najmniej liczbie przepracowanych godzin, niezależnie od odpoczynku tygodniowego. Nb. 219-221 164 Rozdział IV. Treć stosunku pracy Przedłużenie do 24 godzin może nastšpić przy ochronie mienia lub osób, a także w zakładowej straży pożarnej lub służbie ratowniczej. W tym przypadku możliwe jest przedłużenie okresu rozliczeniowego -jak przy czasie do 12 godzin - oraz przysługujš okresy odpoczynku w pracy - jak przy czasie do 16 godzin. 222 Prawo dopuszcza pracę przez mniej niż 5 dni w tygodniu (skrócony tydzień pracy) lub pracę wyłšcznie w pištki, soboty, niedziele i więta (praca weekendowa) w połšczeniu z przedłużeniem normy dobowej do 12 godzin. 223 Praca w ruchu cišgłym jest dopuszczalna, jeżeli nie może ona być wstrzymana ze względu na technologię produkcji lub koniecznoć cišgłego zaspokajania potrzeb ludnoci. Czas takiej pracy wynosi przeciętnie 43 godziny na tydzień, w okresie rozliczeniowym do 4 tygodni. Jednego dnia w niektórych tygodniach może on być przedłużony do 12 godzin. 224 Skrócony czas pracy (obniżenie norm) jest stosowany w warunkach szczególnie ucišżliwych lub szkodliwych dla zdrowia. Może on polegać na wprowadzeniu przerw w pracy wliczanych do czasu pracy, co dotyczy również pracy monotonnej lub pracy w stałym tempie. Wykaz stanowisk objętych takim czasem ustala pracodawca po konsultacji z pracownikami lub ich przedstawicielami oraz lekarzem. 225 W przypadkach uzasadnionych rodzajem lub miejscem pracy bšd jej organizacjš czas pracy może być okrelony wymiarem zadań (zadaniowy czas pracy). Zadania te powinny być możliwe do wykonania w ramach podstawowej normy czasu pracy. IV. Przerwy w pracy (okresy odpoczynku) 226 Stosunek pracy jest stosunkiem zobowišzaniowym o charakterze trwałym, z którego wypływa obowišzek wiadczenia pracy przez pracownika w stałych, codziennych odcinkach czasu. Wykonywanie pracy nie jest jednak wiadczeniem cišgłym w dosłownym tego słowa znaczeniu, ponieważ pracownik nie wykonuje pracy nieprzerwanie, lecz w sposób powtarzajšcy się regularnie, z reguły co dobę, w oznaczonych godzinach składajšcych się na dzienny i tygodniowy wymiar czasu pracy, pomiędzy którymi występujš przerwy w pracy (nazywane okresami odpoczynku). Oprócz tego pracownik korzysta z przerw w czasie pracy. 1. Przerwy w czasie pracy 227 Jeżeli dobowy wymiar czasu pracy wynosi co najmniej 6 godzin, pracownik ma prawo do płatnej przerwy w pracy, trwajšcej 15 minut, którš wlicza się do czasu pracy. Nb. 222-227 i v. czas pracy 165 Pracodawca może wprowadzić jednš przerwę niewliczanš do czasu pracy, a tym samym niepłatnš, w wymiarze nieprzekraczajšcym 60 minut. Zgodnie z art. 141, jest ona przeznaczona na spożycie posiłku lub załatwienie spraw osobistych. Nie oznacza to, iż pracodawca może kontrolować sposób wykorzystania przerwy przez pracownika. Jeżeli jest to uzasadnione rodzajem pracy lub jej organizacjš, pracodawca może wprowadzić przerywany czas pracy. Obejmuje on jednš przerwę w pracy w cišgu doby, trwajšcš nie dłużej niż 5 godzin. Przerwy nie wlicza się do czasu pracy, jednakże za czas tej przerwy pracownikowi przysługuje prawo do wynagrodzenia w wysokoci połowy wynagrodzenia należnego za czas przestoju