- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Z odległości kilkuset kilometrów Ziemia wyglądała pusto, przeraźliwie pusto, jakby życie dopiero się na niej rodziło, słabym nalotem zieleni znacząc jej cieplejsze obszary...
- Czy ramię tureckiego wzgórza odbiega wyglądem od zbiegającej stokiem węgierskiej łąki? Na pierwszy rzut oka nie, ale istniejących różnic tych nie można nie zauważyć, tak jak i...
- Chcę powiedzieć o nim prawdę, przedstawić jak najbardziej obiektywnie moje wspomnienia, a jednak nie mogę wykluczyć, że się mylę, że prawda wygląda całkiem inaczej, niż ją...
- Wyglądała też na szczuplejszą, miała pustkę w oczach i wiązała włosy w krótki kucyk, który zdawał się zbyt mocno naciągać skórę twarzy...
- - Wyszło to trochę inaczej, niż myślałem, ale zawsze wyszło...
- Niech pan się zajmie zagrodą, ja zaś pójdę przez ten czas w górę źródeł Czerwonego Potoku i obejrzę, jak wyglądają północne zbocza wulkanu...
- Jeszcze trochę i będzie ciemno — powtarzamy ciągle — ale jak wydostać się z tej pułapki? Gdzie możemy biwakować? A w jaki sposób przetrzymamy noc, przemoknięci do nitki i...
- Nie to, że nie wymaga ona talentów, wrażliwości, inteligencji, bo wymaga, ale trochę innych...
- Ale stara pani Kennedy dba o wygląd swego domu, choć widzę, że na balkonach zaczyna się łuszczyć farba...
- Wszystkie wyglądały zdrowo i normalnie oprócz psa z numerem czwartym, który miał zbyt pełny brzuch...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Odgłos powolnego kłusu może być łagodny, a szybkiego przypomina pracę młota pneumatycznego. Jednakże bez względu na prędkość, kłus pozostaje kłusem i nie można go pomylić z innym krokiem. Stile lubił ten typ jazdy, lecz nie ufał swemu obecnemu wierzchowcowi. Wiedział, że to jeszcze nie koniec. Przeszła w cwał - rytm na trzy. Lewa przednia, następnie prawa przednia i lewa tylna razem, a wreszcie prawa tylna. Coś pośredniego między marszem a kłusem; ruch łagodnie opadający. Wszystko jak najbardziej typowe, a zatem nie zasługujące na zaufanie. Na pewno knuła coś okropnego! Wreszcie osiągnęła galop - zmodyfikowany cykl na dwa. Przednie nogi uderzały prawie, ale nie idealnie równocześnie, a potem tylne. Teoretycznie był to cykl na cztery uderzenia, lecz nie jednolity. Pac - pac, pac - pac z szybkością wyścigową. Stile'owi bardzo się to podobało. Odczuwał uniesienie wywołane pędem, jedyne w swoim rodzaju podczas jazdy na koniu - jednorożcu. Koła napędzane silnikiem osiągają oczywiście większą prędkość, ale to nie to samo. Stworzenie biegło swobodnie z prędkością nieosiągalną dla zwykłych koni, ale widać było, że nie jest to szczyt jego możliwości... Jednorożec zmienił krok, teraz był to rytm na pięć... Stile tak się zdziwił, że prawie spadł. Żaden koń nie biega na pięć! Ma przecież tylko cztery nogi! Żaden koń... No właśnie! Ciągle o tym zapominał i dlatego czuł się nieswojo, gdy uświadamiał sobie rzeczywistą sytuację. Ten krok był okropny. Stile nigdy dotąd czegoś takiego nie zaznał i nie potrafił sobie z tym poradzić. PAC - pac - PAC - PAC - pac, i tak w kółko, wprawiając go w coraz większy rezonans, powodujący utratę nie tyle chwytu, ile pewności siebie. Czuł się jak nowicjusz, usiłujący nieporadnie zgrać swoje ruchy z poruszeniami konia i tylko pogarszający tym sprawę. Tak jak wibracja może spowodować zawalenie się budynku, tak to piąte uderzenie doprowadzało Stile'a do rozpaczy. Spadnie, a przy tej szalonej prędkości może złamać sobie kark. - Myśl, Stile, myśl! - powtarzał rozpaczliwie. - Zastanów się: jaki jest klucz do tego kroku`? Bolały go ręce i coraz słabiej trzymały się grzywy. Mięśnie ud zaczęły sztywnieć. Stile znał się na rzeczy, ale to stworzenie znajdowało się w swoim żywiole. Wygra, jeśli Stile nie zdoła też się tam przenieść i to szybko. Cztery nogi, pięć uderzeń. Jedna z nóg musiała robić dwa kroki. Policz je: raz - dwa - trzy - cztery. Która się powtarza? Palce słabną. PAC - pac - ten dźwięk był słabszy niż inne, jakby stanowił pół kroku. Ale jedna połowa musi zostać uzupełniona drugą. Jak człowiek, który stracił równowagę, potykając się. Dwie połowy kroku - to jest to: niejednoczesne drugie i piąte uderzenie. Prawa tylna noga tak jakby się potykała, wybijając go z rytmu. Wyrównuj. Stile zaczął chwytać rytm. Zmienił pozycję, żeby łatwiej dostosować się do nieregularnego rytmu. PAC - wyrównuj - PAC - PAC - wyrównuj. Było to podstępne i szalenie nienaturalne, ale ciało Stile'a zaczęło dostosowywać się do nowego rytmu. Najważniejsze, żeby pojąć, o co chodzi, czego należy się spodziewać. Żadnych więcej niespodzianek! Mięśnie nóg rozluźniły się, a palce odzyskały pewność. Neysa odczuła zmianę i zrozumiała, że Stile sprostał i temu wyzwaniu. W pełnym pędzie zaczęła skręcać, a siła odśrodkowa prawie go zrzuciła. Stopniowy skręt na dużej prędkości bardziej daje w kość niż szybki przy małej. Musiała następnie przejść do normalnego galopu, a żaden koń nie jest w stanie zrzucić Stile'a, galopując. Zwierzę dostrzegło swój błąd i zmieniło taktykę, zwolniło i nagle przeszło w krok o rytmie na raz. Była to kolejna z wielu niespodzianek. Wszystkie cztery nogi dotykały ziemi równocześnie, potem Neysa robiła skok do przodu, wysuwając przednie, ale lądując, miała znów nogi razem. Stile'owi przypominało to jedno z ćwiczeń w Grze. Dał sobie radę. - Nic z tego, Neysa! - zawołał. - Masz dosyć? Parsknęła drwiąco przez róg. Sprawiała wrażenie, że go rozumie. Wiedział oczywiście, że konie odróżniają intonacje głosu i reagują na nie. Ponownie skręciła. Przedtem biegła na północ, a teraz ruszyła na wschód. Pora na piąte starcie