- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Żeńska część rodziny wynosiła gdzieś wypchane skórzane worki i w chwili, kiedy żałobnicy przełknęli ostatni kęs mięsa, chata była doszczętnie ogołocona, a wszystkie...
- Ostatni z tej grupy kwartetów, Es-dur (KV 160), jest znowu bardziej konwencjonalny, ujęty "symfonicznie"; gdybyśmy nie znali dokładnie czasu jego powstania, bylibyśmy...
- W ostatnim, piątym punkcie informuje się czytelnika o źródłach o podstawowej bibliografii, podaje nowsze edycje i pełne tytuły tekstów oraz daty nowoczesnych realizacji...
- PrzesBuchanie dokonywaBo si w atmosferze, jaka odtd miaBa towarzyszy wszystkim posiedzeniom - krzyków i oskar|eD rzekomo zauroczonych dziewczt, które tak|e na sali do[wiadcza miaBy diabelskich sztuczek swoich prze[ladowczym Sarah Osborne i Sarah Good twierdziBy stanowczo o swojej niewinno[ci, natomiast Tituba po krótkim zaprzeczaniu nie tylko przyznaBa si do spiskowania z diabBem, ale oskar|yBa o to tak|e pozostaBe kobiety
- Że ono otacza i zamyka krąg ziemi, jest o tyle prawdopodobne, ponieważ ostatni blask zachodzącego już słońca trwa aż do świtu i tak jest jasny, że gwiazdy zaciemnia; przydaje...
- I kiedy po pchnięciu kulą — ostatniej konkurencji zawodów — wydział dziennikarski wyprzedził o kilka punktów pozostałe, Nina głośno zaklaskała w dłonie...
- Kiedy zmarły został zasypany piaskiem, nastąpił dalszy ciąg Fatihy i modlitwa końcowa składająca się z trzech ostatnich wersów sury Bakary...
- Czy odwiedzał cię ostatnio pułkownik Brandon? Jeśli nawet to, co usłyszała Elinor, nie schlebiało jej próżności i nie poprawiało mniemania, jakie miała o sobie, w zupełności...
- Pod- niósł ptaka, którego ostatnio strącił, leżał z szeroko rozłożonymi skrzydłami, błyskając niebieskim luster- kiem i mieniącą się szyją...
- Ostatnim lageralteste byB Horowitz, którego imienia nie 8 OKBZH Rzeszów, akta II S 93/70, relacja MoDka Fa bera
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
W ich rękach pozostawała jeszcze twierdza we Frederiksodde. Szczególnym zbiegiem okoliczności twierdza ta miała się stać dla nich tym samym, czym niedawno była dla Duńczyków: przeszkodą dla sił sprzymierzonych w ich dalszej ekspansji na Fionię. Ich armia maszerowała jednak bez zbytniego pośpiechu. W tym czasie było już bowiem wiadomo, że holenderska flota wojenna przedarła się przez Óresund, przychodząc z pomocą obleganej Kopenhadze. Tym samym Szwecja znalazła się w stanie wojny z Holandią. Od chwili, kiedy na Zelandię dotarła informacja o zbliżającej się holenderskiej pomocy, Kopenhaga stała się obiektem jeszcze intensywniejszego ostrzału, który trwał przez okrągłą dobę. W ciągu dnia mieszkańcy miasta doświadczali obecności Szwedów głównie za sprawą ciągłych wybuchów pocisków spadających na 92 J.Ch.Pasek - op. cit. str. 17. (przyp. tłum.). 93 Jakub Łoś, „Pamiętnik towarzysza chorągwi pancernej", Warszawa 2000, s. 84: „Widziałbyś tam był na murach ex opposito [naprzeciwko] będących wero-niki [odbicia twarzy; od chusty św. Weroniki], wybite krwią, lecących od impetu prochowego" (przyp. red.). „Walka mordercza, a nie regularna" domy, ulice i place. Z pewnej odległości wszystkie te odgłosy zlewały się w jeden, głuchy ton. Kiedy zapadała noc, ciemności uruchamiały zmysł wzroku, a to, co do tej pory wydawało się milczące i nieruchome, zaczynało się nagle poruszać i zmieniać kształty. Wszyscy oswoili się już z tymi widokami: najpierw języki ognia wydobywające się z armatnich luf, które na krótką chwilę oświetlają kosze z faszyną osłaniające stanowiska artyleryjskie lub rozjaśniające powierzchnię korony murów i krenelażu, wydobywając z ciemności żywe postacie, które poruszają się pochylone w szybkim tempie. Chwilę potem dawały się zauważyć gasnące, jasne punkty, powstałe w chwili, kiedy pakuły dopalały się na ziemi. Niebo przecinały kule żarowe, a powietrze rozświetlały snopy iskier, powstające na skutek wybuchu granatów. Towarzyszył im przytłumiony odgłos detonacji. A kiedy budził się świt, oczom mieszkańców ukazywały się efekty nocnej kanonady: ludzkie szczątki, oderwane ramiona i nogi, korpusy pozbawione głów. Oblężenie zamieniło się w swego rodzaju pojedynek, jaki toczyły ze sobą artylerie obu stron. Duńczycy pokazali, że nie tylko mogą być obiektem ostrzału, ale i sami potrafią się odgryźć: zarówno łodzie załadowane działami, jak i armaty ustawione wysoko na murach powodowały duże straty wśród oblegających miasto Szwedów. Pogłoski o nadchodzącej holenderskiej odsieczy sprawiły, że nie tylko Szwedzi wzmogli swe wysiłki; zachęciło to również Duńczyków, którzy mimo zmęczenia i wyczerpania pozwalali sobie na niespodziewane wypady przeciwko nieprzyjaciołom (ich ataki kierowały się nie tylko przeciwko szwedzkim szańcom; już wcześniej w czasie jednego ze śmiałych, nocnych wypadów, udało im się zniszczyć jeden szwedzki okręt i galiot94, co pozwoliło łodziom 94 Galiot- mniejsza i lżejsza odmiana galery; posiadał od 16 par wioseł (przy każdym z nich siedział 1 albo dwóch ludzi) do 23 par wioseł (obsługa każdego wiosła składał się z 23 osób). Na wyposażeniu miał jeden albo dwa żagle. Galioty wymieniane sąjuż w XII wieku, ale wydaje się, że pod koniec XVII wieku zaprzestano w nich używać wioseł. Później mianem tym określano holenderski zbiornikowiec o płaskim dnie, 50-300 ton, zaopatrzony w kompas, który uniemożliwiał zboczenie z kursu, zaopatrzony w ożaglowanie takiego typu, jak galeony: grot-maszt i bezanmaszt. Przedni maszt utrzymywał reję i stał w dość dużej odległości od stewy dziobowej. Ponieważ tego typu takielunek zostawiał dość sporo 268 269 Niezwyciężony z okolicznych wysepek przedrzeć się do Kopenhagi z rybami i zapasami żywności). Szwedzi odpowiedzieli na to w październiku, lądując pewnego mglistego dnia na płaskiej, dużej wyspie Amager. Wyspa połączona była ze stałym lądem kilkoma drewnianymi mostami, a żyzne pola, które ją pokrywały, miały duże znaczenie dla zaopatrzenia miasta. Nie bez powodu nazywano wyspę spichlerzem Kopenhagi