- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Kata-j rzyna odwróciBa si i skinBa rk: Porozmawiamy kiedy indziej powiedziaBa swoim zwykBym gBosem, jakby przed :hwil nie okazaB, |e ledwie dostrzega jej obec- Oko ju| jej nie widziaB, drzwi znów drgnBy i wypu[ciBy dyrektora szkoBy, a potem w szybkim trzaskaniu wypuszczaBy innych nauczycieli, ka|de trza[niecie podrywaBo go z | Bawki
- PrzesBuchanie dokonywaBo si w atmosferze, jaka odtd miaBa towarzyszy wszystkim posiedzeniom - krzyków i oskar|eD rzekomo zauroczonych dziewczt, które tak|e na sali do[wiadcza miaBy diabelskich sztuczek swoich prze[ladowczym Sarah Osborne i Sarah Good twierdziBy stanowczo o swojej niewinno[ci, natomiast Tituba po krótkim zaprzeczaniu nie tylko przyznaBa si do spiskowania z diabBem, ale oskar|yBa o to tak|e pozostaBe kobiety
- Matka sucho zaszlochała: – Niech odda pieniądze, łobuz jeden! Niech odda, Heniek, ty mu powiedz...
- I król, wtedy ucałowawszy dopiero dzieci swoje, pytał ptaszka, azali jeszcze i matka ich żyje, na co gdy mu ptaszek powiedziałi że ją dotąd anioł żywi i napawa, pospieszył król z...
- - Jak Kot z Cheshire w Alicji w krainie czarów - powiedziała panna Muggins, przysuwając się bliżej do panny Skivvy - tylko że po Kocie z Cheshire zostawał uśmiech...
- Mogę jednak powiedzieć wam tyle: białe żyłki są z tego samego materiału co niebieska reszta, tyle że mają inną barwę...
- - To takie głupie To jedna z kobiet, z którymi sypia mój ojciec - powiedziała - Zupełnie go nie rozumiem Hazelton zbliżył się i oparł dłonie na ramionach Mazie Po raz drugi tego...
- Zaproponował mi także pensję w wysokości dwustu tysięcy dolarów rocznie w gotówce, bez żadnych podatków, i powiedział, że mogę dalej pobierać moje wynagrodzenie w Centurionie...
- Przytaczam to tylko jako argument, bo kiedy później ludzie będą oceniać mnie surowo, chcę, abyś mógł powiedzieć: Znałem go – nie był zły...
- W dni świąteczne, kiedy wszyscy, jak wyżej powiedziano, przed świtem na mszę się udawali, przychodzili do kościoła rodzice Leonory i rozmawiali z nią w obecności Filipa...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Jedno tylko sprawiło im kłopot — nie wiedzieli, w którą stronę wyruszyć. Po naradzie postanowili udać się na wschód i szukać w dolinach i na szczytach gór, nad brzegami rzek i w skalistych wąwozach. I jeszcze postanowili wszędzie pytać ludzi, czy nie widzieli lub nie słyszeli o ognistym Dżu *, który porwał córkę potężnego króla. Skoro świt ruszali w drogę, odpoczywając tylko raz w cią>-gu dnia, by odsapnąć i zjeść trochę tsamby. Wędrówkę kończyli o zmroku i w grotach lub w cieniu drzew, pod skałą lub wśród traw stepowych spędzali noc. Przemierzyli dziesiątki dolin, spoglądali w głąb wielu jezior, wdarli się na dziesiątki stromych gór, zajrzeli do setek grot, pieczar i wąwozów. Ale nigdzie nie znaleźli ani śladu ognistego smoka. Pytali ludzi, Dżu smok. 290 nikt jednak nie widział smoka ani nie wiedział, gdzie go szukać. Mijały dni, tygodnie, miesiące. Po zimie nastąpiła wiosna, potem nadeszło lato i ustąpiło władzy nad ziemią jesieni. Dobdie i Tendżu Jende byli już bardzo zmęczeni, odzież ich zdarła się, a nie rnieli pieniędzy na kupno nowej. Okolice, przez które wędrowali, były coraz bardziej dzikie i pustynne, coraz rzadziej spotykali wioski, a nawet samotnych wędrowców, dzielących się z nimi pożywieniem. Raz gdy usiedli, by wypocząć, i ze smutkiem myśleli o pustym woreczku, z którego wczoraj wygarnęli resztki tsamby, ujrzeli starca-pielgrzyma. Poprosili go, by usiadł obok nich i dał wytchnienie strudzonemu ciału. Tendżu Jende zebrał trochę korzonków i zjedli je wspólnie z pielgrzymem. Gdy ukończyli skromny posiłek i popili wodą z pobliskiego źródła, starzec zapytał, skąd i dokąd idą. Opowiedzieli mu o swych przygodach i zamiarach. — Chyba jednak będziemy musieli wrócić — zakończył opowieść Dobdie. — Nie wiemy, gdzie szukać smoka i, być może, nie znajdziemy go do końca życia. — Nigdy nie trzeba zawracać w połowie drogi — rzekł stary pielgrzym — albowiem tego, kto zaczyna coś i nie kończy, spotkać może nieszczęście. Skoro podjęliście się trudu odszukania ognistego Dżu i uwolnienia Medodin, nie możecie przerwać poszukiwań. Jedno wam mogę doradzić. Czy słyszeliście wiosną grzmoty? To Dżu wyłazi wtedy ze swego zimowego legowiska. Zimę bowiem spędza on na dnie jeziora, ukryty pod grubym pancerzem lodu. Latem i jesienią miesizka w górach. Szukajcie tedy w górach, a gdy usłyszycie jesienne grzmoty, wiedzcie, że Dżu przeniósł się już na dno jeziora. Przyjaciele podziękowali pielgrzymowi za mądrą radę, pokłonili mu się z szacunkiem i poszli dalej, w wysokie góry. Wspinali się po zboczach najeżonych skałami, brnęli przez wędrujące piachy, nieraz musieli ukrywać się w głębokich grotach przed skalnymi lawinami, a potem długie godziny odwalać kamienie tarasujące wyjście. Wdzierali się na najwyższe szczyty, schodzili do straszliwych przepaści i znów wra- 292 cali na wierzchołki, zaglądając do każdej szczeliny. Śmierć zdawała się czyhać na każdym kroku, jakby broniąc dostępu do krainy, którą zamieszkuje ognisty smok. Pamiętali jednak słowa starego pielgrzyma i żywili nadzieję, że mirnoi największe trudności odnajdą Dżu i wtedy Bitaną z nim do walki o uwolnienie Medodin. Któregoś dnia, gdy zdawało się im, że obejrzeli już cały ogromny łańcuch górski, że nie uszła ich uwagi żadna grota, żadne zagłębienie, żadna szpara między skałami, Tendżu Jende zawołał nagle głośno: —¦ Spójrz tu, Dobdie! Dobdie podpełzł do przyjaciela — znajdowali się bowiem na bardzo stromym zboczu — i Tendżu Jende pokazał mu wąską szczelinę, której przedtem nie zauważyli. — Tam, w dole, jest przepaść — powiedział Tendżu Jende. — Słychać śpiew wiatru. Dobdie przyłożył ucho do szpary i usłyszał szum wiatru. — Trzeba zajrzeć, a nuż tu właśnie zamieszkał ognisty smok — oświadczył Tendżu Jende i zaczął od razu mocować się z kamiennymi bryłami. Z wielkim trudem udało im się nieco odsunąć skały i poszerzyć szczelinę. Gdy zajrzeli, zobaczyli głęboko w dole kamieniste dno. —¦ Spójrz — szepnął przejęty Tendżu Jende. Właśnie promień słońca wpadł przez szparę i oświetlił mrok przepastnego leja. — Tam, na dnie, widać barwną plamę. Tak, tak — zawołał radośnie — widzę doskonale! Toi piękna córka króla. Znaleźliśmy ją, przyjacielu. Cieszę się, że zauważyłem szparę między skałami. — Ale jak wyciągnąć stamtąd królewnę? — zamyślił się Dobdie. —¦ Nie martw się, przyjacielu — pocieszył go Tendżu Jende. — Ta szczelina jest dostatecznie szeroka, bym się mógł przez nią przecisnąć. Ty jesteś zbyt tęgi. Jak to dobrze, że mamy z sobą długi i mocny sznur. 292 Opasał się sznurem i wręczając Dobdiemu luźny koniec, powiedział: — Teraz mocno trzymaj sznur i powoli opuszczaj mnie na dół. Gdy znajdę się na dnie, przywiążę królewnę. Ją wyciągniesz pierwszą, a gdy usadowisz ją w bezpiecznym miejscu na skale, rzuć linę po raz drugi