- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Kata-j rzyna odwróciBa si i skinBa rk: Porozmawiamy kiedy indziej powiedziaBa swoim zwykBym gBosem, jakby przed :hwil nie okazaB, |e ledwie dostrzega jej obec- Oko ju| jej nie widziaB, drzwi znów drgnBy i wypu[ciBy dyrektora szkoBy, a potem w szybkim trzaskaniu wypuszczaBy innych nauczycieli, ka|de trza[niecie podrywaBo go z | Bawki
- Naruszyli oni stare obyczaje czasów pokoju i czasów wojny i cho sumy byBy niewielkie, honor Angyarów cierpiaB wielce, |e musieli pBaci podatki, danin na wojn, jak WBadcy Gwiazd mieli stoczy z jakim[ dziwnym wrogiem, gdzie[ w pustych przestrzeniach midzy gwiazdami, kiedy[ na koDcu czasu
- Kiedy nie mogie, pod sBowem honorem, nie mogie
- Czasami na jedno miejsce było wielu kandydatów, a kiedy indziej z kolei uważano, że mimo potrzeby nie było ani jednego odpowiedniego, który by spełniał wymagane warunki...
- 876-887) W innym miejscu - a ciągle na linii między Krótką rozprawą między trzemi osobami a dowodzeniami Modrzewskiego o uprawnieniach szlachty-kiedy Pan zarzuca...
- Stoczył ostry spór o obsadę biskup- stwa w Płocku, kiedy w 1357 roku na wakujące biskupstwo płockie papież w drodze przysługującej mu prowizji (nominacji) powołał...
- Na przykład raz ma być maskotką rodziców, innym razem, kiedy ci są pod wpły- wem narkotyków, musi brać za nich odpowiedzialność, a jeszcze innym ra- zem staje się ofiarą...
- Kilka minut później, około trzeciej po południu, kiedy pluton przechodził przez ulicę Mickiewicza, niemiecki czołg otworzył ogień i Olek został trafiony w czoło...
- Tam widziałam — ach jak często — jakeś przechodził z postawą i wejrzeniem, które mnie oczarowały, i przy tem oknie stałam onego nieszczęsnego dnia, kiedy poraz pierwszy...
- Żeńska część rodziny wynosiła gdzieś wypchane skórzane worki i w chwili, kiedy żałobnicy przełknęli ostatni kęs mięsa, chata była doszczętnie ogołocona, a wszystkie...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
.. przyjaciela!... tak, że ten złamał sobie kark, a wszystko dlatego, że ów przejechał się na jego kucyku, nie zapytawszy wpierw o pozwolenie. Odjedź, kuzynie. Nikt nie będzie tobą gardził; od młodego chłopca nie wymaga się, by stawał do walki z mistrzem ostrza. Jaisi... czy jak tam się naprawdę nazywasz... pomóż mi go przekonać! Min otworzyła usta, ale Rand położył jej palec na wargach. - Jestem, kim jestem - rzekł z uśmiechem. - I nie sądzę, by on pozwolił mi teraz uciec, gdybym nawet zechciał. A więc jest mistrzem ostrza, no proszę, proszę. - Odpiąwszy guziki przy kaftanie, wyszedł na środek wolnego pola. - Dlaczego oni są tacy uparci wtedy, gdy sobie tego najmniej życzysz? - szepnęła Caraline przygnębionym tonem. Min mogła tylko pokiwać głową na znak, że się z nią zgadza. Toram rozebrał się do samej koszuli i spodni, w ręku trzymał dwa miecze ćwiczebne, których “ostrza” składały się z wiązek cienkich szczap ciasno powiązanych ze sobą. Uniósł brew na widok Randa, który tylko rozpiął kaftan. - Będziesz miał skrępowane ruchy, kuzynie. Rand wzruszył ramionami. Toram bez ostrzeżenia cisnął w jego stronę jeden z mieczy, Rand złapał go w powietrzu za długą rękojeść. - W tych rękawicach uchwyt będzie ci się ślizgał, kuzynie. Musisz ściskać miecz pewnie. Rand ujął rękojeść oburącz, przekrzywił miecz lekko, ostrzem w dół, i wystawił lewą stopę do przodu. Toram rozłożył ręce, jakby chciał powiedzieć, że zrobił, co mógł. - No cóż, przynajmniej wie, jak przyjąć postawę -orzekł ze śmiechem i wraz z ostatnim słowem skoczył do przodu, z całą siłą wyprowadzając cios na głowę Randa. Drewniane ostrza uderzyły o siebie z donośnym trzaskiem. Rand z pozoru nie wykonał najmniejszego ruchu, poruszył tylko mieczem. Toram wpatrywał się w niego przez chwilę, a Rand spokojnie odwzajemnił spojrzenie. A potem zaczęli “tańczyć”. Takim tylko słowem potrafiła określić Min te posuwiste, płynne ruchy, migotanie i wirowanie drewnianych ostrzy. Zdarzało jej się przyglądać, jak Rand ćwiczy walkę na miecze z najlepszymi, jakich potrafił znaleźć, często z dwoma, trzema albo nawet czterema jednocześnie, ale tamte walki były niczym w porównaniu z tą. Ta była po prostu piękna i nadzwyczaj łatwo było zapomnieć, że gdyby ostrza wykuto ze stali, popłynęłaby krew. Tyle że żadne z tych ostrzy, nieważne, czy stalowe, czy z drewnianych szczap, nie dotknęło jeszcze ciała. W swym tańcu przemieszczali się tam i z powrotem, na przemian wyprowadzając sztychy, które miały przeniknąć obronę przeciwnika, każdy ruch akcentowały głośne trzaski drewna. Caraline ścisnęła silnie ramię Min, na moment nie odrywając oczu od walczących. - On też jest mistrzem ostrza - powiedziała bez tchu. - Nie ma wątpliwości. Popatrz tylko! Min patrzyła i tuliła Randowy pas od miecza wraz ze schowanym do pochwy ostrzem, jakby to był on sam. Tam i z powrotem, obaj piękni, i cokolwiek myślał sobie Rand, Toram już żałował, że jego ostrze nie jest ze stali. Z twarzą, na której płonęła lodowata wściekłość, nacierał coraz bardziej zapalczywie. I mimo iż żadne z obu ostrzy nie dotknęło dotychczas niczego oprócz drugiego miecza, Rand stale się teraz cofał, osłaniając silnymi wymachami, a Toram postępował do przodu, atakując, z oczyma lśniącymi od zimnej furii. Wtem, na zewnątrz, rozległ się okrzyk, paniczny wrzask wyrażający krańcowe przerażenie i ogromny namiot poderwał się w powietrze, znikając w gęstej szarzyźnie, która skryła niebo. Wszędzie, gdzie spojrzeć, kłębiła się mgła, pełna odległych wrzasków i lamentów. Do przypominającej odwróconą misę przestrzeni czystego powietrza pozostawionej przez namiot napływały cienkie szare wici. Wszyscy wytrzeszczyli oczy ze zdumienia. Prawie wszyscy. Ostrze Torama przeszyło bok Randa przy akompaniamencie trzasku przypominającego odgłos pękających kości, i sprawiając, że ten aż zgiął się w pół. - Już nie żyjesz, kuzynie - rzekł drwiąco Toram, unosząc wysoko swe ostrze, by znowu wyprowadzić cios... i zastygł w miejscu z wytrzeszczonymi oczyma, gdy tymczasem ciężka szara mgła nad ich głowami... zestaliła się