- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Są to systemy Wade'a-Gilesa (Wielka Brytania i Ameryka — znany także jako system Wade'a), system Ecole Francaise de l'Extreme Orient (Francja) oraz system Lessinga...
- Wiatr jest nie tylko wtedy, kiedy na zewnątrz rzeczywiście mocno dmucha, wiatr powstaje również wtedy, gdy jedziecie samochodem i są otwarte okna; jest on także, kiedy...
- Powiem Ci także, że nie Ciebie dla krzeseł tych, ale zapewne krzesła te dla Ciebie kocham, Dialy – i jeśli mogę krzesło słomiane tak ukochać, to muszę jego panią nad...
- Budziła tym zawiść wśród sztywnych, nudnych markiz i hrabianek, brakowało jej także powiernicy, z którą mogłaby rozważać plany na najbliższe dni, a teraz dziwny los...
- Ponad wieżą gałka złota utrzymywała powietrznik w kształcie syreny z mieczem i tarczą, a niżej zegar był umieszczony, także niemało miasto kosztujący, bo misterny był i żaden...
- Poziom techniki bedacej dzisiaj dla wielu ludzi substytutem sacrum, a takze zrodlem wielu mitow (w dziedzinie futurologii i science-fiction) oraz...
- Zaproponował mi także pensję w wysokości dwustu tysięcy dolarów rocznie w gotówce, bez żadnych podatków, i powiedział, że mogę dalej pobierać moje wynagrodzenie w Centurionie...
- Kryształ jest także budzącą zachwyt strukturą materii, a jak inni twierdzą, występującą także poza materią...
- To także bardzo istotny problem egzystencjalny: czy stawić czoło życiu mając przekonanie, że zdoła się pokonać życiowe trudności - czy też oczekiwać, że poniesie się klęskę...
- Jak zniesie obrzydzenie do samego siebie? Przecież nie tylko to jest ważne, czy inni potrafią wybaczać, istnieje także śliska, paląca odraza do siebie i… niepewność...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Franciscus jako produkt kontrreformacyjny sprawnie realizuje jezuicki program polemiczny zawierając w sobie cały arsenał najczęściej wysuwanych argumentów przeciwko protestantom, takich jak anarchizm, wywrotowość, rozwiązłość, uzależnienie od kobiet i prywata, dążenie do zysku i wygodnego życia, przemożna rola kobiet w Kościele protestanckim. Powstanie Franciscusa jest ściśle związane z wydarzeniami politycznymi i zamieszkami poznańskimi z początku XVII wieku, mianowicie z tumultami wyznaniowymi w r. 1614, wypędzeniem szlachty dysydenckiej na Wielkanoc 1617, a szczególnie z ukazaniem się mandatu królewskiego w 1619, zatwierdzającego wcześniejsze decyzje, aby do prawa miejskiego przyjmować tylko katolików. Mandat królewski wyjednany przez biskupa Jędrzeja Opaliń-skiego przypieczętował ostatecznie losy reformacji w Poznaniu, a podniosła dla jezuitów wiadomość zainspirowała ich do realizacji spektaklu ogłaszającego po skończonej zwycięskiej walce z heretykami Triumphus Catholicae Religionis. Akcja dramatyczna rozgrywa się w Anglii w latach 1603-1606, a główny bohater żyje współcześnie (Walsingham zmarł dopiero w 1647 r.), co można uważać nieomal za zerwanie z tradycyjnymi zasadami pisania dramaturgii na użytek teatru jezuickiego. Przedmiotem konstruowanej z pełną świadomością dramaturgiczną akcji jest religijna przemiana jednostki, a inwencja auto- ra ogniskuje się na wnikliwej obserwacji procesu psychologicznego, co przy ówczesnej tendencji do fabularności i widowiskowości może się wydać dziwne. Dramaturg poznański, dla nadrzędnego celu, jakim była dla niego polemika wyznaniowa, zrezygnował z kanonu dramatycznego, któremu wówczas hołdowano i puścił się na nieznane sobie wody wiodące ku dramatowi ,,realistycznemu". Franciscus w swojej budowie dramaturgicznej zbliża się ku stylistyce charakterystycznej dla prozatorskich, dialogowych u-tworów polemicznych typu kontrreformacyjnych parodii synodów protestanckich, takich jak pochodzący z 1611 roku Synod ministrów heretyckich, na którym radzą o zgodzie z katolikami • i o patronie. Mówiąc jedynie o dramatach politycznych sensu stricte, a więc takich, których budowa jest podporządkowana i tak ukształtowana, aby być maksymalnie nośną dla określonych treści politycznych, wspomnijmy o jeszcze innych formach dramaturgicznego przekazu treści politycznych. Dość częstym zjawiskiem było dodawanie pewnej zamkniętej formy dramatycznej niosącej przekaz polityczny do w pełni samodzielnego dramatu, pisanego na inną okazję i realizującego właściwy dla siebie program ideologiczny przy wykorzystaniu właściwych dla tej okazji form dramatycznych i odpowiedniej tematyki. Typowym przykładem tego rodzaju praktyki był wspomniany już poznański De vita aulica dialogus, będący typowym renowacyjnym dramatem o wyborze drogi życia. Otóż do tego dydaktycznego dramatu dodano heterogeniczny, nie łączący się z pozostałą częścią widowiska prolog, w którym przedstawiono epizod z dziejów drugiej wojny punickiej opowiadający o tym, jak to po klęsce pod Kannami w domu Cecyliusa Metellusa w Rzymie zgromadziła się młodzież arystokratyczna planując ucieczkę z zagrożonego przez Hannibala kraju i jak ich tchórzliwe i niegodne zamiary udaremnił świeżo mianowany wodzem Scypion, zmuszając spiskowców do złożenia przysięgi na wierność ojczyźnie. Naddana forma prologu niosła propagandowe treści polityczne opowiadając się przy pomocy analogii z dziejów Rzymu za stanowiskieirt obozu królewskiego pragnącego skonsolidować i zmobilizować społeczeństwo po panice spowodowanej nagłą klęską pod Cecorą w 1620 roku. Porównanie Kann do Cecory użyte w przemówieniu Tomasza Zamoyskiego na sejmie warszawskim w grudniu 1620 roku zostało tu podjęte i dramatycznie rozbudowane w oczywistych celach propagandowych. 5. Rodzaje teatralizacji Różnym rodzajom występu publicznego odpowiadały różne rodzaje scen funkcjonujące obok siebie. Generalnie można tu mówić o trzech rodzajach scen i co za tym idzie trzech rodzajach teatralizacji. Popularna scena teatru religijnego umieszczona była zazwyczaj w kościele bądź na wolnym powietrzu, a to z uwagi na charakter widowisk i ich tradycyjną dużą popularność