Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
427-347 p.n.e.) przypuszczalnie by³ pierwszym cz³owiekiem, który pisa³ o podziemnym œwiecie. W kilku swoich pracach wspomina o olbrzymich podziemnych potokach i tunelach, zarówno szerokich, jak i w¹skich, we * Biblia to jest Pismo Œwiête Starego i Nowego Testamentu z apokryfami, Warszawa 1990. 26 TAJEMNICA PUSTEJ ZIEMI wnêtrzu Ziemi, pisze te¿ o tych, którzy mog¹ tam mieszkaæ. Stwierdza mianowicie, ¿e prawdziwym domem boga Apollina jest piêkna kraina Hyperborejczyków, ziemia ¿ycia wiecznego, gdzie, jak powiadaj¹ mity, spotka³y siê dwa go³êbie wypuszczone z przeciwleg³ych krañców Ziemi. Dla podkreœlenia zwi¹zków Apollina z tym obszarem dodaje, ¿e jego matka Latona, urodzi³a siê na oceanie daleko poza Wiatrem Pó³-nocnym. Apollo zaœ siedzi w samym œrodku, na pêpku Ziemi i to w³aœnie on objaœnia religiê ca³ej ludzkoœci. Dla osób wierz¹cych w Pust¹ Ziemiê „pêpek Ziemi” jest dowodem na to, ¿e ten wielki filozof mia³ na myœli œwiat podziemny. Pierwszym cz³owiekiem, który napisa³ ca³¹ pracê poœwiêcon¹ koncepcji Pustej Ziemi by³, co mo¿e wydaæ siê zaskakuj¹ce, Edmund Halley, angielski astronom i matematyk (1656-1742). To w³aœnie on w 1682 roku zauwa¿y³ kometê nazwan¹ dziœ jego nazwiskiem. Dziesiêæ lat póŸniej mianowano go astronomem królewskim. Halley by³ bliskim przyjacielem Isaaca Newtona i przedyskutowa³ z nim szczegó³owo jego epokowe dzie³o Philosophia Naturalis Principia Mathematica (Matematyczne podstawy filozofii przyrody, 1687); z niego to wywodz¹ siê równania matematyczne, które sta³y siê podstaw¹ ca³ej wspó³czesnej in¿ynierii technicznej. Jednak choæ Halley zgadza³ siê z zaproponowanymi przez swego przyjaciela wyjaœnieniami ró¿nych rodzajów zjawisk, od ruchów planet do spadania kuli armatniej, nie znalaz³ jednak odpowiedzi na pewne anomalie, na przyk³ad deklinacje magnetyczne. Halleyowi chodzi³o zw³aszcza o to, ¿e bieguny magnetyczne Ziemi – te, na które wskazuje ig³a kompasu – raczej wêdruj¹ ni¿ stoj¹ w miejscu. Rezultatem tych rozwa¿añ by³ artyku³: An Account of the Cause of the Change of the Variation of the Magnetic Needle (Wyjaœnienie przyczyny zmian deklinacji ig³y magnetycznej wraz z hipotez¹ o wewnêtrznej budowie Ziemi), opublikowany w „Phi-losophical Transaction” wydawanym przez Royal Society of London w roku 1692. W tej d³ugiej pracy, w oparciu o matematykê i filozofiê, Halley wysun¹³ hipotezê, ¿e Ziemia nie jest cia³em jednolitym, lecz pustym w œrodku. Mia³a te¿ zawieraæ trzy sfery, które, jak powiedzia³, rozwi¹zywa³y problem deklinacji magnetycznej. Wed³ug Halleya wystarczy³o przyj¹æ, i¿ bieguny magnetyczne w istocie znajdowa³y siê na jednej lub dwóch wewnêtrznych sferach i ¿e obraca³y siê wokó³ osi z nieco inn¹ szybkoœci¹ ni¿ zewnêtrzna skorupa Ziemi. Sedno swojej tezy Halley uj¹³ nastêpuj¹co: Zewnêtrzne czêœci globu mo¿na nazwaæ skorup¹, zaœ wewnêtrzne j¹drem lub wewnêtrznym globusem, zawartym w œrodku naszego, z p³ynn¹ substancj¹ pomiêdzy nimi. Maj¹c ten sam wspólny œrodek i oœ obrotu dobowego, mog¹ obracaæ siê wokó³ naszej Ziemi co 24 godziny; jednak¿e ta zewnêtrzna sfera ma ruch obrotowy nieco wolniejszy lub szybszy ni¿ wewnêtrzna kula. Wraz z up³ywem czasu nawet bardzo niewielkie powtarzaj¹ce siê ró¿nice staj¹ siê wyczuwalne. Dlatego wewnêtrzne czê-œci bêd¹ stopniowo oddalaæ siê od zewnêtrznych i nie dotrzymuj¹c sobie kroku zdawaæ siê przesuwaæ albo na wschód, albo na zachód dziêki ró¿nicy ich obrotów. Za³o¿ywszy zatem, ¿e wewnêtrzna sfera bêdzie mia³a taki w³aœnie ruch, rozwi¹¿emy tê zagadkê