Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
s¹: mysz laboratoryjna, nale¿¹ca do gatunku myszy domowej; szczur laboratoryjny, nale¿¹cy do gatunku szczura wêdrownego; œwinka morska i królik. Nazwy "bia³a mysz" i "bia³y szczur" na okreœlenie zwierz¹t laboratoryjnych nie s¹ w³aœciwe, bo obok najczêœciej u¿ywanych odmian bia³ych, albinotycznych, u¿ywa siê równie¿ szczepów barwnych. Czêsto badañ laboratoryjnych dokonuje siê tak¿e na psach, kotach, chomikach syryjskich, ma³pach i innych gatunkach ssaków. W Polsce rozwija siê hodowlê laboratoryjn¹ n o r-nika burego i nor nic y rudej. Ostatnio niektóre badania laboratoryjne (np. w zakresie stomatologii) prowadzi siê na œwiniach niewielkiej rasy, wyhodowanej specjalnie w tym celu. Aby uzyskaæ mo¿liwie jednolity pod wzglêdem genetycznym materia³, hoduje siê tzw. czyste linie, tzn. szczepy o mo¿liwie ustalonym genotypie, gwarantuj¹ce porównywalnoœæ wyników doœwiadczeñ dokonywanych na ró¿nych osobnikach. Zu¿ycie z.l. jest ogromne i stale wzrasta. W Polsce zu¿y- 455 ¿bik ciê roczne g³ównych zwierz¹t laboratoryjnych wynosi ok. 340 tyœ. osobników, z czego 70% przypada na myszy, Wiœ na szczury, 13°/o na œwinki morskie, 5°/o na króliki. We wszelkich doœwiadczeniach ze zwierzêtami laboratoryjnymi obowi¹zuj¹ zasady etyczne, nie dopuszczaj¹ce do sprawiania im zbêdnych cierpieñ. [K.K.] ¿bik (FelŸs sŸluestris) - drapie¿nik z rodziny ->kotów. D³ugoœæ g³owy i tu³owia 50- -90 cm, ogona 25-40 cm; samce wa¿¹ 5-18 kg, samice 3,7-10 kg. Pokrojem cia³a przypomina kota domowego, ¯bik jest jednak wiêkszy i ma krótszy, bardziej têpo zakoñczony ogon. Ubarwienie z wierzchu ciemnoszare lub ¿ó³tawe z l lub 2 czarnymi prêgami wzd³u¿ grzbietu, 4-6 prêgami na g³owie i kilku poprzecznymi na bokach tu³owia i koñczynach. Na tylnych koñczynach powy¿ej opuszek stóp wystêpuj¹ czarne plamki, na czarno zakoñczonym ogonie 3-10 czarnych pierœcieni. Strona brzuszna jaœniej zabarwiona. Sierœæ gêsta, miêkka i d³uga. ¯. zamieszkuje du¿e, gêste lasy, zw³aszcza górskie. Aktywny jest noc¹, prowadzi samotny, koczowniczy tryb ¿ycia. Doskonale wspina siê po drzewach. Legowisko zak³ada w obszernych dziuplach, wykrotach, w gêstwinie zaroœli, a tak¿e w opuszczonych norach lisa i borsuka. Poluje z zasadzki. Od¿ywia siê drobnymi gryzoniami, ptakami, zaj¹cami, napada te¿ na sar-niêta. W czasie rui, która przypada w lutym, odbywaj¹ siê zaciête walki miêdzy samcami. Rocznie zwykle l miot, rzadko 2 mioty, po 3 lub 4 m³ode. Ci¹¿a trwa 63-68 dni. Z. ¿yje 10-15 lat. £atwo krzy¿uje siê z kotem domowym. Przypuszcza siê, ¿e wiêkszoœæ ¿bików ¿yj¹cych w Europie to mieszañce z kotem. Rozmieszczenie obejmuje po³udniow¹ i œrodkow¹ Europê, Azjê Mniejsz¹ i Kaukaz. W Polsce ¿. spotyka siê jedynie na po³udniu, w Karpatach i na Podkarpaciu; jest rzadki i objêty ochron¹ gatunkow¹. Zdaniem wielu zoologów ¿., kot nubijski i inne formy dzikich kotów wystêpuj¹ce w Afryce i zachodniej oraz œrodkowej Azji tworz¹ jeden gatunek. [B.Rz.-K.] ¿enita zwyczajna 456 457 ¿ubr ¿cneta zwyczajna (Genetta genetta), zwana te¿ genet¹ europejsk¹, drapie¿nik z rodziny ->³aszowatych. D³ugoœæ g³owy i tu³owia 47-58 cm, ogona 40-48 cm; ciê¿ar l-2,5 kg. Odznacza siê smuk³ym, Zeneta zwyczajna bardzo wyd³u¿onym tu³owiem, krótkimi nogami i zaostrzonym pyskiem. Pazury wci¹gane. Sierœæ miêkka, jasnoszara, z ¿ó³tym nalotem i 4 lub 5 rzêdami czarnych plam, uk³adaj¹cych siê w szeregi po bokach tu³owia. Na ciemnym o-gonie wystêpuje 7 lub 8 jasnych pierœcieni. ¯.z. odznacza siê silnym zapachem. Jest zwierzêciem nocnym, zamieszkuj¹cym lasy i zaroœla. Chêtnie wybiera miejsce wilgotne, obfituj¹ce w szczeliny skalne, w których kryje siê za dnia. Oprócz tego chroni siê równie¿ w norach innych ssaków i w koronach drzew. ¯yje samotnie. Od¿ywia siê drobnymi gryzoniami, ptakami i owadami; zachodzi tak¿e do kurników. Do zdobyczy skrada siê sun¹c bezszelestnie po ziemi z wyprê¿onym tu³owiem i szeroko rozstawionymi ³apami, a póŸniej jednym bardzo szybkim skokiem atakuje j¹ i dusi. O rozmna¿aniu ¿.z. wiemy niewiele. W niewoli rodzi l-3 m³odych. £agodna, bardzo szybko siê oswaja i trzymana bywa w domach jako têpiciel myszy. Zamieszkuje pó³nocno-zachod-ni¹ Afrykê, Pó³wysep Pirenej-ski oraz po³udniow¹ i zachodni¹ czêœæ Francji. [B.Rz.-K.] ¿eremie -^bóbr. Ÿolêdnica (Eliomys ¹uercinus) - gryzoñ z rodziny ^popie-licowatych. D³ugoœæ g³owy i tu³owia 11-14 cm, ogona 9- -12 cm; ciê¿ar 65-80 g. Wierzch cia³a popielatorudy, brzuch ¿ó³tawy. Na boku g³owy czarna plama, przed uchem plamka bia³a. Ogon zakoñczony kit¹ utworzon¹ z czarnych w³osów z bia³ymi koñcami. Uszy du¿e, oczy równie¿ du¿e, okr¹g³e. Zamieszkuje g³ównie lasy liœciaste i mieszane. Prowadzi nadrzewny tryb ¿ycia; aktywna noc¹. Chroni siê i buduje gniazda w dziuplach. ¯ywi siê owocami i nasionami, jada te¿ owady. Zim¹ zapada w d³ugotrwa³y sen. Rocznie 2 mioty po 3-6 m³odych. Wystêpuje w Europie po Ural i w pó³nocnej Afryce. W Polsce nieliczna; spotykana w po³udniowej czêœci kraju, objêta ochron¹. [K.K.] ¿ubr (Bison bonasus) - gatunek z rodziny -*ki êtorogich, blisko spokrewniony z bizonem amerykañskim. Cia³o bardzo masywnie zbudowane, linia grzbietowa wznosi siê w k³êbie, tworz¹c jak gdyby garb. Ty³ cia³a znacznie ni¿szy od k³êbu, szyja krótka z daleko siêgaj¹cym podgardlem, uszy krótkie, zaokr¹glone, pysk szeroki, ogon zakoñczony pêdzlem. D³ugoœæ g³owy i tu³owia 2,4-3,5 m, ogona 60- -80 cm, wysokoœæ w k³êbie 1,8-2 m; ciê¿ar ok