Planuj� poczeka� z odlotem do zmroku...

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

Je�li pragniesz konfrontacji ze smokiem, droga wolna. Szczeg�lnie �e i tak zabra�a� z sob� tylko jednego wierzchowca. Odila mocno zacisn�a wargi, �eby nie wybuchn�� miechem. - Naprawd� zamierzasz wr�ci� do Solanthus? - spyta�a, sro��c surowo brew. - Naprawd� zamierzam, Pani Rycerz. - To chyba b�dziesz tego potrzebowa� - odpar�a i rzuci�a mu miecz. By� tak zaskoczony, taki mia� m�tlik w g�owie, �e ma�o nie wypu�ci� klingi z r�k. Odila wymin�a go, mrugaj�c do� i spogl�daj�c chytrze k�tem oka. - M�j ko� mo�e zabra� nas oboje, Kukurydziany Chlebku. Jak sam zauwa�y�e�, zda�oby si� pospieszy�. A, i zamknij mo�e lepiej buzi�. Jeszcze ci mucha wleci. Gerard wpatrywa� si� w ni� w os�upieniu, potem doskoczy� biegiem. - Wierzysz mi? - Teraz tak - zaznaczy�a wyra�nie. - Nie chcia�abym zrani� twoich uczu�, Kukurydziany Chlebku, ale nie jeste� do�� bystry, �eby zaimprowizowa� przedstawienie, jakiego by�am �wiadkiem. Poza tym - westchn�a od serca - twoja opowie�� to straszny be�kot, po cz�ci dzi�ki m�odym dziewi��dziesi�cioletnim staruszkom, zmar�ym �yj�cym kenderom i gnomowi. Kto� musia� w to uwierzy�. Nie mam mowy, �eby wyssa� z palca tak� histori� - zerkn�a na niego sponad ramienia. - A wi�c naprawd� masz ten list od elfickiego kr�la? - Chcia�aby� go mo�e przeczyta�? - spyta� ze s�abym u�miechem. Odila pokr�ci�a g�ow�. - Nie ja. Szczerze m�wi�c, nawet nie wiedzia�am, �e elry maj� kr�la. Zreszt� nie bardzo mnie to interesowa�o. Ale my�l� sobie, �e to dobrze, i� kogo� to obchodzi. Co z ciebie za wojownik, Kukurydziany Chlebku? Nie wygl�dasz mi na atletycznego typa - zawiesi�a pogardliwe spojrzenie na jego ramionach. - Chyba �e jeste� z tych drobnych i �ylastych. - Je�li lord Tasgall w og�le pozwoli mi walczy� - mrukn�� Gerard - dam s�owo, �e nie b�d� pr�bowa� uciec. Je�li go nie przyjm�, b�d� pomaga� przy rannych, gasi� po�ary czy robi� cokolwiek innego, co si� dla mnie znajdzie... - My�l�, �e ci uwierz� - odpar�a. - Jak ju� powiedzia�am, opowie�ci, w kt�rych s� kenderzy i gnomy... Dotarli do miejsca, gdzie Odila zostawi�a swojego konia. Wskoczy�a na grzbiet. Spojrza�a na Gerarda, Gerard spojrza� na ni�. Naprawd� mia� niezwykle frapuj�ce b��kitne oczy. Nigdy wcze�niej nie widzia�a t�cz�wek takiej barwy, nigdy nie odwzajemnia�a spojrzenia tak przejrzystego i b�yszcz�cego. Wyci�gn�a ku niemu r�k�. Gerard chwyci� j� i pomog�a mu wdrapa� si� na grzbiet, gdzie usiad� do�� niewygodnie na ko�skim zadzie, tu� za ni�. Kl�skn�a i ko� ruszy� naprz�d. - Obejmij mnie lepiej r�koma w pasie. Kukurydziany Chlebku - poradzi�a - �eby� mi si� nie obali�. Gerard mocno zamkn�� w ramionach jej tali�, przesuwaj�c si� na ko�skim zadzie, a� przywar� do niej ca�ym cia�em. - Nic osobistego, lady Odilo - zaznaczy�. - O ja biedulka - westchn�a �artobliwie. - A ju� mia�am wybiera� swoj� sukni� �lubn�. - Czy ty nigdy nie bierzesz nic na powa�nie? - spyta� dotkni�ty do �ywego Gerard. - Nie bardzo - odpar�a, zwracaj�c ku niemu wyszczerzone w u�miechu z�by. - Niby dlaczego mia�abym, Kukurydziany Chlebku? - Na imi� mam Gerard. - Wiem - odpar�a. - Dlaczego wi�c nie zwracasz si� do mnie po imieniu? Wzruszy�a ramionami. - Pasuje do ciebie to przezwisko, tyle. - A ja my�l�, �e to dlatego, �e zwracanie si� do mnie po imieniu czyni ze mnie osob�, a nie przedmiot �art�w. Ja nie znosz� kobiet, a ty, jak widz�, nie pa�asz sympati� do m�czyzn. Obydwoje zostali�my skrzywdzeni. By� mo�e obydwoje obawiamy si� �ycia bardziej jeszcze ni� �mierci. Mo�emy podyskutowa� o tym p�niej, przy dzbanie zimnego piwa. P�ki co jednak, uzgodnijmy jedno - b�dziesz m�wi�a do mnie per Gerard. Albo sir Gerard, je�li wolisz. Odila pomy�la�a sobie, �e powinna znale�� na to jak�� ripost�, ale �adna nie przychodzi�a jej do g�owy, �adna przynajmniej, kt�ra by�aby zabawna. Pogna�a konia do galopu. - St�j! - krzykn�� nagle Gerard. - Chyba co� zobaczy�em. Rycerka �ci�gn�a cugle. Zwierz� stan�o, dysz�c ci�ko, a boki wydyma�y si� mu jak miechy. Wy�onili si� zza linii drzew stoj�cych przy brzegu, zmierzali ku otwartej przestrzeni. Przed nimi le�a� trakt, kt�ry schodzi� w p�ytk� dolin� i dopiero przed samym miastem wznosi� si� ponownie. Widzia�a teraz to, co zobaczy� Gerard. Co powinna by�a zobaczy�, gdyby nie by�a tak cholernie zaj�ta zagl�daniem w b��kitne oczy. Je�d�cy. Na ko�skich grzbietach. Setki konnych przelewaj�ce si� fal� przez r�wnin�, ci�gn�ce od zachodu. Jechali w kawalkadzie. Ich proporce �opota�y na wietrze. Na ostrzach w��czni ja�nia�o s�o�ce, obija�o si� refleksami �wiat�a od stalowych he�m�w. - Armia Czarnych Rycerzy - powiedzia�a Odila. - Kt�rzy s� teraz mi�dzy nami a miastem - doda� Gerard. 29 Ciemi�yciel ciemi�ony - Pr�dko, zanim nas dojrz�! - krzykn�� Gerard. - Zawracaj konia. Mo�emy skry� si� w jaskini... - Skry� si�! - powt�rzy�a wstrz��ni�ta Odila, mierz�c go spojrzeniem znad ramienia. Potem spojrza�a na niego cieplej. - Podobasz mi si�, Kukurydziany... - urwa�a i poprawi�a si� z wymuszonym u�mieszkiem - Sir Gerardzie. Ka�dy inny Rycerz zaraz upiera�by si�, �eby pogna� i skrzy�owa� or�. - Wypr�y�a si� w siodle, po�o�y�a d�o� na r�koje�ci miecza i o�wiadczy�a: - Stan� i b�d� walczy�, cho� przewaga wynosi setka do jednego. M�j honor to moje �ycie. Zawr�ci�a konia i zacz�a jecha� w kierunku jaskini. Teraz to Gerard wygl�da� na zszokowanego. - Nie wierzysz w t� przysi�g�? - A jaki jest po�ytek z honoru, kiedy gryziesz ziemi�? Na co to si� komu zdaje? Powiem ci, na co, sir Gerardzie ci�gn�a - napisz� o tobie piosenk�. Jak�� g�upi�, debiln� �piewk�, kt�r� b�d� nuci� w knajpach, a t�ustym kupcom �lepia zajd� mg�� i nad kufelkiem rozczul� si� nad dzielnym Rycerzem, kt�ry sam stan�� przeciwko sze�ciu setkom. A wiesz, kto nie przy��czy si� do �piewu? Nasi towarzysze, tam, w So�anthus. Nasi przyjaciele. Rycerze, kt�rzy nie dostan� swojej szansy, by stoczy� chwalebny b�j w imi� honoru. Ci, kt�rzy musz� walczy�, by prze�y�, by chroni� ludzi, kt�rzy pok�adli w nich swoje zaufanie. Zatem nasze miecze to tylko dwa ostrza, a dwa ostrza nie czyni� �adnej r�nicy. A co, gdyby ka�dy z tych Solamnijskich Rycerzy zdecydowa�, �e ruszy na pole bitwy i wyzwie na chwalebny pojedynek sze�ciuset wrog�w? Co sta�oby si� z ch�opami, kt�rzy uciekli pod rycerskie skrzyd�a, szukaj�c ochrony? Czy oni te� zgin� chwalebnie czy mo�e raczej sko�cz� na grocie w��czni jakiego� �o�daka? Jaki los b�dzie czeka� t�ustych kupc�w? Czy w chwalebny spos�b z�o�� swoje �ycie, czy mo�e zostan� zmuszeni do patrzenia, jak wojacy z nieprzyjacielskiej armii gwa�c� ich �ony i c�rki, pal� sklepy po same fundamenty? Wed�ug mnie to jest tak, sir Gerardzie - sk�adali�my przysi�g� chronienia tych ludzi