Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
W następnych latach, podczas wojny i po jej zakończeniu, Breżniew stopniowo, , z uporem, piął się w górę pozyskując sobie na tej drodze protektorów i protegowanych. ; W maju 1937 r. został wybrany zastępcą przewodniczącego rady miejskiej w Dnieprodzier- żyńsku (dawne Kamienskoje), a w maju 1938 r. objął stanowisko zastępcy wydziału agitacji i propagandy w obwodowym komitecie partii w Dniepropietrowsku (dawny Jekaterynosław). 274 W początkowej fazie Breżniew piął się ku szczytom władzy pod protekcją piecwszego sekretarza KC KP Ukrainy Chruszczowa, za wstawiennictwem którego już w czasie wojny z Niemcami objął stanowisko szefa wydziału politycznego armii, a pod koniec wojny szefa Zarządu Politycznego Frontu, awansując od podpułkownika do generała-majora. Po wojnie, jako sekretarz obwodowego komitetu partii na Zaporożu i w Dniepropietrowsku, kierował odbudową zniszczonych podczas wojny zakładów i miast. W 1950 r. Chruszczow, mianowany przez Stalina sekretarzem KC, zabrał go z sobą do Moskwy. W lipcu tegoż roku Breżniew udał się do Kiszyniowa jako pierwszy sekretarz KC KP Mołdawii. Niebawem sprowadził z Dniepropietrowska grupę przyjaciół, którzy stworzyli trzon ekipy jego najbliższych współpracowników, przyszłej,;kliki dniepropietrowskiej". W Kiszyniowie dołączyli do nich inni "oddani towarzysze" Breżniewa z miejscowego aparatu, a wśród nich szef wydziału propagandy i agitacji KC KP Mołdawii, Konstantin Czernienko. W 1952 r. na XIX Zjeździe partii Breżniew został zastępcą członka powołanego wówczas Prezydium KC. Zaliczał się z pewnością do tych młodych aparatczyków, których Stalin zebrał wokół siebie na październikowym plenum KC odbytym po zjeździe, by przy ich pomocy zlikwidować swoją "starą gwardię" - dawne Biuro Polityczne. Po śmierci Stalina kariera Breżniewa gwałtownie się załamała: wykluczono go z Prezy- dium i Sekretariatu KC i mianowano szefem Zarządu Politycznego Marynarki Wojennej. Według zasad rządzących nomenklaturą partyjną była to zupełna katastrofa. Dalszy upadek w hierachii mógł przemienić byłego sekretarza KC w polityczne zero. Breżniew osobiście nie był winien załamaniu się swojej kariery. Trudno doszukiwać się jego własnej winy w tym, że Stalin postawił na niego widząc w nim doświadczonego, zdolnego do spełnienia wszystkich poleceń aparatczyka. W naturze Breżniewa jako człowieka i w jego stalinowskim wykształ- ceniu aparatczyka leżało bezwzględne posłuszeństwo w wypełnianiu rozkazów Stalina bez względu na towarzyszące temu trudności i upokorzenia. Breżniew odziedziczył także po ' swoim nauczycielu cechę "dalekowzrocznej" polityki - żelazną cierpliwość. Te nauki przydały mu się wtedy, kiedy jego długoletni protektor - Chruszczow - został we wrześniu ů 1953 r. pierwszym sekretarzem KC KPZR. Po czterech miesiącach od objęcia władzy Chruszczow przypomniał sobie Breżniewa, swojego dawnego protegowanego na Ukrainie. W miarę jak umacniała się pozycja Chruszczowa, awansował w hierarchii również Breżniew: w 1955 r. został pierwszym sekretarzem KC KP Kazachstanu, w 1956 - sekretarzem KC KPZR, w 1957 - członkiem Prezydium KC, by w październiku 1964 r. zdradzić swojego protektora i wstąpić na najwyższy szczebel władzy. 2. Życie polityczne Wraz z odejściem Chruszczowa zamknięta została postalinowska era "odwilży" w radzie- ckiej historii. Był to okres, podczas którego dokonało się przejście od stalinowskiej "epoki lodowcowej" do breżniewowskiego "konformizmu". Pierwszym posunięciem nowych władz w polityce wewnętrznej po październikowym plenum KC był powrót do "kolektywnego kierownictwa", od którego Chruszczow odszedł w 1958 r. Ale kiedy w 1971 r. prawie 5 tys. delegatów na XXIV Zjazd partii zebrało się, by wysłuchać sprawozdania KC na temat działalności partii za ostatnie pięć lat, wówczas okazało się, że Breżniew jako sekretarz generalny KC KPZR (termin "sekretarz generalny" przywrócono 8 kwietnia 1966 r.), wyrobił sobie pozycję co najmniej "pierwszego wśród równych" w najwyższych władzach partii. Jednak koncepcja "kolektywnego przywództwa" i wówczas jeszcze wydawała się na Kremlu 275 wciąż silna, a politykę Moskwy w całym okresie rządów Breżniewa cechował raczej pragmatyzm niż dążenie do destabilizacji istniejących układów. Dla zewnętrznych, głównie zachodnich obserwatorów sceny radzieckiej, polityka Moskwy po 1964 r. wydawała się -jak to określali - "tępa i konserwatywna", a "Breżniew - według jednego z amerykańskich dziennikarzy - w miarę upływu czasu upodabniał się swoim stylem rządzenia bardziej do autokratycznego dyrektora internatu niż do szefa państwa eksplorującego kosmos i prowa- dzącego mocarstwową politykę globalną". Odejście od polityki nieograniczonego terroru po śmierci Stalina miało nie tylko "osłodzić" życie ludzi, ale także stworzyło warunki do wykształcenia się w ZSRR nowych mechanizmów rządzenia. Jak już wspomnieliśmy, wzlot i upadek Chruszczowa był funkcją jego zdolności do wykorzystania i utrzymania poparcia swojego otoczenia. To otoczenie - najbliżsi współpracownicy Chruszczowa - zapewne posiadali osobiste ambicje polityczne, ale przede wszystkim reprezentowali określone grupy interesu. Niezależnie bowiem od wyjątkowej roli partii komunistycznej w systemie jednopartyjnym i występowania takich charakterystycznych instytucji, jak cenzura i szeroko interpretowane pojęcie "tajemnicy państwowej", w ZSRR istniało jednak życie polityczne z zachowaniem wszelkich reguł gry interesów. Oczywiście, jedne grupy interesów były mniej, inne bardziej wpływowe, a władze starały się okazjonalnie ograniczać ich wpływy