- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- PrzesBuchanie dokonywaBo si w atmosferze, jaka odtd miaBa towarzyszy wszystkim posiedzeniom - krzyków i oskar|eD rzekomo zauroczonych dziewczt, które tak|e na sali do[wiadcza miaBy diabelskich sztuczek swoich prze[ladowczym Sarah Osborne i Sarah Good twierdziBy stanowczo o swojej niewinno[ci, natomiast Tituba po krótkim zaprzeczaniu nie tylko przyznaBa si do spiskowania z diabBem, ale oskar|yBa o to tak|e pozostaBe kobiety
- Ciągle wydając polecenia fokom, Smitty cofnął się nieco i razami bata zmusił Cezara, aby mimo powarkiwań cofnął się w głąb klatki...
- Przyznam, iż cały ten przegląd gospodarczy znudził mnie, lecz skoro Karol — może pod wpływem własnych doświadczeń na farmie — tak bardzo interesował się sprawą, uzbroiłem się w...
- I dlatego jeżeli w sprawach religii przyznamy urzędowi świeckiemu tak wielką władzę, jak to, dajmy na to, ma miejsce w Genewie, na podstawie której będzie miał obowiązek w drodze...
- Liczba ta nie zmienia się w czasie - jest taka sama dla obszaru nieco gęstszego od średniej we wczesnym Wszechświecie i dla gromady (lub supergroma-dy), którą w końcu się...
- Nie znał się na takich sprawach, ale podejrzewał, że wiele godzin trwało układanie tych słonecznych loków spadających jej na ramiona, delikatnie, jakby od niechcenia...
- Sprawa była oczywista - to właśnie tu prowadził podziemny kanał przemytników, ludzie zaś, którzy zabrali ciało Suydama ze statku sprowadzili je do domu...
- Nieco poniewczasie Sa'ar krzyknął ostrzegawczo: - Lander, Ruha! Strzelają do nas! Nic wam się nie stało? Kolejna strzała plasnęła w wodę u podstawy mostu...
- Przez chwilę Derren wydawał się nieco speszony, ale chwili odzyskał pewność siebie znów występując w rc doświadczonego przewodnika...
- W rzeczywistości na pewno część z nich zachowywała się nieco gorzej, niż opisuje to Cook, ale on o tym naturalnie nic nie wspomina; jego słowa są oznaką wrodzonej...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Tym bardziej że się ma do czynienia ze statkiem całkowicie obcym, o konstrukcji nieznanej, opartej na nieznanych także zasadach. Spróbujemy go jednak zbadać. — A kiedy zajmiemy się materiałami znalezionymi w „Żaglu"? — spytała Niżą. — Zawierają one z pewnością ciekawe informacje dotyczące tych przepięknych światów, o których była mowa w komunikacie. W telefonie rozległ się dobroduszny śmiech Erga: — Ja, który od dzieciństwa marzyłem o Vedze, sam płonę z niecierpliwości. Ale za to będziemy mieli dość czasu w drodze powrotnej do domu. Przede wszystkim trzeba się wyrwać z tego mroku, z dna piekieł, jak się mawiało w starożytności. Astronauci z „Żagla" widocznie nigdzie nie lądowali, bo w przeciwnym razie w zasobnikach przeznaczonych na zbiory statku znaleźlibyśmy jakieś przedmioty z różnych planet. Tymczasem były tylko filmy, obliczenia pomiarowe i zapisy zdjęć... Erg Noor zamilkł i przez chwilę nasłuchiwał. Nawet czułe mikrofony nie przekazywały żadnych szmerów — burza ucichła. Nagle^ z zewnątrz dobiegł jakiś zgrzytliwy szelest. 76 Noor skinął ręką i Niżą wyłączyła światło. Ciemność w wieżyczce nagrzanej promieniowaniem podczerwonym zdawała się być gęsta niczym czarna ciecz, jakby wieżyczka znajdowała się na dnie oceanu. Poprzez przejrzysty klosz silikoborowy zamigotały brązowe płomyki mające kształt gwiazdek o ciemnoczerwonych lub zielonawych promieniach. Gwiazdki gasły i zapalały się na nowo, tworząc łańcuszki, pierścienie i ósemki, bezdźwięcznie ślizgające się po gładkiej i twardej jak diament powierzchni klosza. Ludzie w wieżyczce odczuli dziwne pieczenie w oczach i ostry ból na powierzchni ciała, przypominający kłucie, jak gdyby krótkie promienie brązowych gwiazdek wbijały się igłami w neurony. — Nizo — szepnął Erg Noor — proszę przesunąć regulator na pełne żarzenie. Wieżyczka rozbłysła jasnym, niebieskim światłem ziemskim. Oślepiony nim Erg Noor nie dostrzegł nic. Niżą i Eon zdążyli jednak zauważyć, a może im się tylko zdawało, że mrok po prawej stronie wieżyczki nie ustąpił natychmiast, lecz trwał przez chwilę w postaci jakiegoś stworu najeżonego mackami. „Coś" momentalnie wciągnęło macki i odskoczyło w tył razem ze ścianą ciemności, odepchniętą przez światło. — Może to po prostu przywidzenie — powiedziała Niżą — widmowe zgęszczenie ciemności dokoła ładunków jakiejś energii w rodzaju, na przykład, naszych błyskawic kulistych, a nie forma życia? Skoro wszystko tu jest czarne, błyskawice także powinny być czarne. — Domysł pani jest poetyczny — odparł Erg Noor — obawiam się jednak, że nieprawdziwy. Przede wszystkim „coś" atakowało nas mając na względzie nasze żywe ciała. Właśnie to „coś" zniszczyło załogę „Żagla". Jeżeli ono jest zorganizowane i wytrwałe, jeśli może się poruszać w określonych kierunkach, skupiać i wysyłać jakąś energię, wtedy, oczywiście, o żadnym widmie powietrznym nie może być mowy. Jest to twór żywej materii, który usiłuje nas pożreć! Biolog poparł stanowisko szefa; — Wydaje mi się, że tu, na tej planecie, która jest planetą ciemności jedynie dla nas, ponieważ oczy nasze nie reagują na promienie podczerwone, a więc cieplnej części widma, inne promienie, żółte i niebieskie, powinny bardzo silnie oddziaływać na te stworzenia. Ich reakcja jest tak błyskawiczna, że zaginieni towarzysze z „Żagla" nie byli w stanie jej zauważyć oświetlając miejsce napaści... A kiedy zauważyli, było już za późno i konający nic nie mogli opowiedzieć żywym... 77 — Zaraz powtórzymy doświadczenie, chociaż zbliżanie się do tego stwora jest bardzo przykre. Niżą wyłączyła światło i znów troje obserwatorów utkwiło wzrok w nieprzejrzanych ciemnościach oczekując stworzeń świata mroku. — W co one są uzbrojone? Dlaczego ich zbliżenie daje się odczuć poprzez klosz i skafander? — zadawał biolog głośno pytania. — To jakiś szczególny rodzaj energii? — Rodzajów energii mamy bardzo niewiele, a ta jest bez wątpienia z gatunku elektromagnetycznych. Oczywiście, istnieje całe mnóstwo najrozmaitszych jej modyfikacji. Ten nieznany stwór posiada broń oddziaływającą na nasz system nerwowy. Można sobie wyobrazić, jaki byłby rezultat, gdyby taka macka dotknęła ciała pozbawionego osłony. Erg Noor wzdrygnął się. Niżę Krit też przeszedł dreszcz, gdy spostrzegła łańcuszki brązowych płomyków zbliżające się z trzech stron. — Jest ich kilka! — cicho zawołał Eon. — Nie należy chyba dopuścić do tego, by dotykały klosza. — Racja. Niech każdy z nas odwróci się tyłem do światła i patrzy tylko w swoją stronę. Nizo, proszę włączyć! Tym razem każdy z obserwatorów zdążył zauważyć odrębne szczegóły, które w sumie stworzyły obraz istot podobnych do ogromnych, płaskich meduz, płynących na nieznacznej wysokości nad powierzchnią ziemi. Dołem kołysały się jak gdyby gęste frędzle. Niektóre macki były zbyt krótkie w porównaniu z wymiarami stwora i nie przekraczały metra długości. Przy ostrych kątach romboidalnego cielska zwijały się i rozwijały po dwie macki znacznie dłuższe niż pozostałe. U nasady macek biolog dostrzegł olbrzymie pęcherze z lekka prześwitujące od wewnątrz i jakby rozpylające na całą powierzchnię macek gwieździste błyski. — Obserwatorzy, dlaczego włączacie i wyłączacie światło? — zabrzmiał nagle w hełmach dźwięczny głos Ingridy. — Potrzebujecie pomocy? Burza się skończyła i zabieramy się do pracy. Zaraz do was przyjdziemy. — W żadnym wypadku! — powiedział surowo Noor. — Stoimy wobec wielkiego niebezpieczeństwa. Proszę mnie połączyć ze wszystkimi. Erg Noor opowiedział o straszliwych meduzach. Po naradzie podróżnicy zdecydowali się wysunąć na wózku część silnika planetarnego. Strumienie ognia długie na trzysta metrów pomknęły ponad kamienistą równiną, zmiatając na swej drodze wszystko widzialne i niewidzialne. Nie minęło nawet pół godziny i zerwane kable zostały przeciągnięte na nowo. Ochronę odbudowano. Było jasne dla wszyst- 78 kich, że anamezon powinien być załadowany przed nastaniem nocy planetarnej. Udało się tego dokonać kosztem niewiarogodnych wysiłków