Weszli do olbrzymiej pieczary...

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

Mimo panuj�cego p�mroku wida� by�o wszystko jak na d�oni. Pieczara mia�a kszta�t rotundy. Brama przez kt�r� weszli, mie�ci�a si� u g�ry pod sklepieniem. Kilkana�cie metr�w w dole le�a� na piasku i �wirze Sankil. Chyba spa�. Od wej�cia na d� wiod�y wykute w skale schody. Pieczar� przecina�a do�� szeroka szczelina, p�yn�a ni� podziemna rzeka. Przez szczelin� przerzucony by� dziwny most. By�o nim �ywe drzewo, jego konary przyciska� olbrzymi g�az. Wygi�ty w �uk pie� tworzy� niepewn� konstrukcj�. Do drugiej bramy, kt�ra znajdowa�a si� po tamtej stronie szczeliny, nie prowadzi�y schody, ale niezbyt strome usypisko. Wok� jaskini, tu� pod sklepieniem, bieg�a skalna p�ka, kt�r� od biedy mo�na by�o przej��. - Nie czuje nas na razie - powiedzia� Retnian wskazuj�c na skalny gzyms. An Thargan skin�� g�ow�. - Przejdziemy t�dy. Posuwali si� powoli. Skalna p�ka okaza�a si� tak w�ska, �e plecami wciskali si� w �cian�. Ich wzrok wbity by� w jeden punkt - le��cego Sankila. Czarna, o metalicznym po�ysku bestia zdawa�a si� drzema�. Wydawa�a z siebie jakie� pomruki i westchnienia. W najgorszej sytuacji by� Si�a G�r, zgarbiony - gdy� przej�cie by�o dla niego za niskie - wyt�a� wszystkie si�y, by nie spa�� w szpony bestii. Awe sykn�a ostrzegawczo - przed nimi znajdowa�o si� miejsce, w kt�rym p�ka by�a najw�sza, w dodatku pod tym przew�eniem znajdowa�a si� szczelina zjfi�yn�c� ni� rzek�. Si�a G�r nie zdo�a� utrzyma� r�wnowagi i ze�lizn�� si� ze �cie�ki. W ostatniej chwili schwyci� si� skalnego wyst�pu. An Thargan schyli� si� powoli i z�apa� g�rala za ubranie. Brak�o mu jednak si�y, by wci�gn�� olbrzyma na g�r�. Retnian patrz�c na to zareagowa� b�yskawicznie, czepiaj�c si� zr�cznie ska� schodzi� na d�. Gdy znalaz� si� tu� pod wisz�cym Si�� G�r, da� oparcie jego nogom na swoich barkach i Si�a G�r wykorzystuj�c to znalaz� si� na p�ce. Ci�ar jego by� jednak tak olbrzymi, i� Retnian zosta� zepchni�ty wraz z lawina okruch�w skalnych w przepa��. Ruch kamieni obudzi� besti�. Wyrwany ze snu Sankil nie wiedzia�, co sta�o si� tego przyczyn�. Tr�jka, pozosta�a na p�ce, z przera�eniem patrzy�a jak poeta zsuwa si� wprost do szczeliny. Jednak�e Retnian czepiaj�c si� rozpaczliwie ska�, ostatecznie wyl�dowa� na piasku. Zgubi�, co prawda �uk i miecz, lecz cho� oszo�omiony upadkiem - �y�. An Thargan, Si�a G�r i kr�lowa posuwali si� szybko do przodu, teraz nie mieli nic do stracenia. Potw�r uni�s� swoj� olbrzymi� tr�jk�tn� g�ow� - w�szy�. Co chwila wysuwa� olbrzymie szpony wbijaj�c je w piaszczyste pod�o�e. Retnian powsta� i chc�c ratowa� przyjaci�, krzykn��. W jego stron� poszybowa� strumie� czerwonej mazi. Tylko szybki unik uratowa� go od niechybnej �mierci. Zamiar odwr�cenia uwagi od pozosta�ych powi�d� si� - potw�r ich nie dostrzeg� skupiaj�c ca�a w�ciek�o�� na poecie. Retnian pope�ni� jednak b��d uciekaj�c w kierunku przeciwnym ni� mostek. A Sankil obraca� si� tylko w miejscu nape�niaj�c rykiem ca�� jaskini� i pluj�c jadem. Rycz�c przera�liwie utrudnia� sobie celowanie i poeta cho� coraz bardziej zm�czony ci�gle wymigiwa� si� �mierci. Si�a G�r by� ju� u wyj�cia, lecz tym razem nie waha� si� ani sekundy. Zsuwa� si� po pochy�ym zboczu na ratunek przyjacielowi. An Thargan pospieszy� za nim. Awe L'lim sta�a w bramie wyj�ciowej jak skamienia�a - by�a rozpaczliwie pewna zag�ady zuchwa�ych Ziemian. Si�a G�r przebieg� przez k�adk�. Chwyci� zgubiony przez Retniana miecz i gdyby nie wstrzyma� go rycerz, pobieg�by wprost na smoka. - St�j! Zginiemy wszyscy - krzykn�� Lean i rozkazuj�cym g�osem doda�: - Wbij miecz w drzewo, tylko od spodu. G�ral popatrzy� na niego ze zdziwieniem, ale pos�usznie przeszed� k�adk� z powrotem i uderzaj�c z rozmachem przebi� drzewo na wylot. An Thargan tymczasem dawa� znaki umykaj�cemu poecie. Ten bieg� klucz�c i cho� zbli�a� si�, to jednak wida� by�o, i� jest u kresu si�. W ostatnim zrywie przebieg� most i rzuci� si� na g�az. Truj�cy jad znowu uderzy� w pr�ni�. Retnian le�a� chwilowo bezpieczny z trudem �api�c powietrze. Sankil nadpe�za� - pewny, �e dopadnie swej ofiary. - Teraz - krzykn�� an Thargan i z ca�ej si�y zacz�� pcha� g�az. Si�a G�r zapar� si� krzepko nogami w ziemi� i wyt�y� mi�nie. Na skroniach wyst�pi�y mu �y�y jak postronki - to na nim spoczywa� ci�ar zadania. Wysi�ek by� tak straszny, �e z nosa i ust g�rala pop�yn�a krew. G�az ust�pi�. Drzewo uwolnione odgi�o si� z olbrzymi� si�� w drug� stron�, zatapiaj�c ostrze miecza w cielsku smoka. Chlusn�a zielono��ta posoka i smok znikn��. Si�a G�r otar� krew i powstrzyma� Retniana, kt�ry chcia� podzi�kowa� mu za ocalenie �ycia. Obj�� ramieniem poet�, obr�ci� go aby i on zobaczy� co�, co wywo�a�o u�miech na jego wargach