- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Jak zaczną wydawać przepustki, ludzie będą stali w ogonkach długich na kilka ulic przed każdym barem i każdym burdelem...
- Co ten człowiek wydawał na same bombonierki! Opłacało się! No i miał jeszcze jeden atut: żonę! Taką naturalną, żadnej teatralności, doprawdy cudowna!Kiedyś...
- Przez chwilę Derren wydawał się nieco speszony, ale chwili odzyskał pewność siebie znów występując w rc doświadczonego przewodnika...
- A jednak każdy krok w stronę linii białych kolumn, która ciągnęła się na północ i południe przez wzgórza południowego Manganaru, tylko zwiększał moje poczucie oddalenia od...
- Pod szarym, brudnym podkoszulkiem wi- dać było, jakie ma muskularne, węźlaste ciało, wydawało się, że na- wet kopią nie sposób go przebić...
- Bacznie przyglądali się jego ogorzałym, wyrazistym rysom, wy- tatuowanym na policzkach półksiężycom, oznaczającym stopień sierżanta, naszyjnikowi z kłów śnieżnego...
- Lew najpierw zaczął się przewracać tędy i owędy po klatce, w której leżał, wysunął szpony i przeciągnął się jak długi; po czym rozwarł paszczę, ziewnął przeciągle i...
- „Prawdziwe szla- chectwo rodzi się w sercu — pisał do ojca — i chociaż nie jestem hrabią, mogę mieć więcej poczucia godności niż niejeden hrabia...
- Lakhme zaczęła wspinać się na grobowiec, który okazał się jeszcze bardziej stromy, niż wydawało się z dołu...
- Inne obserwacje wydawały się stać w sprzeczności z sugestią Ide-Rozasa dotyczącą blastemy kończyn...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Ich widok wprawiał mnie w wesoły nastrój. „No, dobrze. Z kolei ja będę poruszać się jego śladem i jeśli wpadnie pani w jakieś kłopoty, w ciągu kilku chwil przybędę z odsieczą". U wejścia do biblioteki rozstaliśmy się z ostentacyjną serdecznością. „Owocnych studiów, Panie Holendrze" - powiedziała, potrząsając mi rękę dłonią okrytą rękawiczką. „I pani, panno..." „Żadnych nazwisk" - mruknęła i rozeszliśmy się w przeciwne strony. Podszedłem do katalogów i udając bardzo zaaferowanego, wyciągnąłem na chybił trafił szufladkę: „Ben Hur - benedyktyni". Pochylony nad katalogiem nie spuszczałem z oka biurka głównego kustosza. Helen dostała kartę wstępu do regałów bibliotecznych. Obserwowałem jej szczupłą sylwetkę w ciemnym ubraniu posuwającą się długim, bibliotecznym korytarzem. I wtedy dostrzegłem bibliotekarza skradającego się po przeciwnej stronie sali katalogowej. Kiedy dotarł do litery „H", kobieta znikała już za drzwiami prowadzącymi do pięter wypełnionych regałami. Znałem te drzwi doskonale, mijałem je prawie codziennie, ale nigdy dotąd nie sprawiały na mnie tak złowieszczego wyglądu. Zawsze były otwarte, a stojący przy nich strażnik sprawdzał karty wstępu. Helen przekroczyła próg i ruszyła żelaznymi schodami. Bibliotekarz dłuższą chwilę marudził przy literze „G", po czym wyjął specjalny, biblioteczny identyfikator i zniknął za drzwiami. Szybko podszedłem do biurka kustosza, „Chciałbym skorzystać z wolnego dostępu do półek" - oświadczyłem kobiecie pełniącej dyżur. Nigdy jej wcześniej nie widziałem. Poruszała się bardzo ślamazarnie i zanim jej pulchne, drobne dłonie wygrzebały ze sterty papierów żółtą przepustkę, myślałem, że upłynęły całe wieki. W końcu przekroczyłem próg i ostrożnie postawiłem stopę na pierwszym stopniu. Popatrzyłem w górę. Poprzez ażurowe, metalowe stopnie dostrzec było można jedynie wyższe piętro. Ani śladu bibliotekarza. Żadnego dźwięku. Podkradłem się na drugie piętro, minąłem działy ekonomii i socjologii. Trzecie było opustoszałe. Przebywała na nim jedynie dwójka studentów pogrążonych w pracy. Na czwartym piętrze ogarnął mnie już prawdziwy niepokój. Było za spokojnie. Nigdy nie wykorzystałbym Helen jako przynęty. Nagle przypomniałem sobie opowieść Rossiego o Hedge-sie i natychmiast przyspieszyłem kroku. Na piątym piętrze - „archeologia i antropologia" - kłębili się studenci, magistranci i wykładowcy. Rozmawiali ze sobą, porównując notatki sotto voce. Ich obecność podniosła mnie trochę na duchu. Przy takiej liczbie czytelników dwa piętra wyżej nie mogło dziać sią nic strasznego. Na szóstym poziomie dotarł do mnie dobiegający z góry dźwięk czyichś kroków. Na siódmym - „historia" -przystanąłem, nie wiedząc, jak wejść między półki niezauważony. Ale w końcu na tym piętrze byłem jak u siebie. Stanowiło moje królestwo, gdzie znałem każdy gabinecik, każde krzesło, każdy regał obciążony ponad miarę książkami. W pierwszej chwili odniosłem wrażenie, że dział historii jest kompletnie wyludniony. Po chwili jednak dotarł do mnie zza tylnych regałów szmer rozmowy. Zacząłem skradać się tam najciszej, jak umiałem. Gdy minąłem „Babilon i Asyrię" usłyszałem głos Helen. Byłem święcie przekonany, że to właśnie jej głos. Po chwili dotarły do mnie inne, wypowiadane przez bibliotekarza zgrzytliwym tonem słowa. Serce mi zamarło. Przebywali w dziale średniowiecza - aż za dobrze zdążyłem już go poznać. Zbliżyłem się na tyle, by słyszeć ich rozmowę, ale nie zamierzałem ujawniać swojej obecności. Znajdowali się po drugiej stronie półek. „Czy to w porządku?" - zapytała Helen wrogim tonem. „Nie ma pani prawa grzebać w tych książkach, młoda damo" - odpowiedział jej zgrzytliwy głos. „W tych? Przecież są własnością uniwersytetu. Kim pan jest, że próbuje konfiskować książki nienależące do pana?" „Nie powinna pani bawić się takimi książkami. - Głos bibliotekarza był równie pełen złości, jak bałamutny i pieszczotliwy. - Takich książek młoda dama nie powinna czytać. Proszę, by pani je jutro zwróciła i nikt nie powie złego słowa". „Dlaczego panu tak bardzo na nich zależy? - zapytała głośno i zdecydowanie Helen. - Czyżby miały jakiś związek z profesorem Rossim?" Skryty za regałami z literaturą traktującą o angielskim feudalizmie nie byłem pewien, czy bać się, czy śmiać. Bez względu na to, co Helen o całej sprawie sądziła, była nią zaintrygowana, i najwyraźniej nie traktowała mnie jak wariata. Chciała pomóc w gromadzeniu wiadomości o Rossim, i nieważne były jej własne motywy. „Z profesorem... jakim profesorem? Nie wiem zupełnie, o czym pani mówi" - warknął bibliotekarz. „Czy wie pan, gdzie on jest?" - zapytała ostro Helen. „Młoda damo, nie mam pojęcia, o czym pani mówi. Chcę tylko, by oddała pani książki, w stosunku do których biblioteka ma własne plany. W przeciwnym razie odbije się to fatalnie na pani karierze naukowej". „Na mojej karierze naukowej? - zadrwiła Helen - Chwilowo na pewno tych książek nie zwrócę. Są mi niezbędne w pracy". „Zatem siłą zmuszę panią do ich oddania. Gdzie one są?" Usłyszałem odgłos szybkich kroków, jakby kobieta cofała się w popłochu. Zamierzałem właśnie chwycić ogromne folio pochodzące z opactwa cysterskiego i rozwalić nim głowę obrzydliwej łasicy, kiedy usłyszałem, że Helen zaczyna grać nowymi kartami. „Dojdźmy do porozumienia - powiedziała. - Jeśli powie mi pan coś na temat profesora Rossiego, to być może i ja panu coś pokażę... -Urwała. - Niewielką mapkę, jaką ostatnio widziałam". Żołądek mi się wywrócił, spadł przez całe siedem pięter biblioteki, po czym wrócił na swoje miejsce. Mapa? O co chodziło Helen? Dlaczego przekazała mu tak ważną informację? Jeśli domysły Rossiego były prawdziwe, mapa stanowiła naszą najgroźniejszą broń, a jednocześnie najbardziej zagrażającą nam rzecz. Najbardziej zagrażającą mnie - poprawiłem się w duchu. Czyżby Helen chciała mnie przechytrzyć? Doznałem nagłego olśnienia: pragnęła wykorzystać mapę, by pierwsza dotrzeć do Rossiego, dokończyć jego dzieła, wyciągnąć ode mnie wszystko, co wiem, opublikować całą tę wiedzę, zdemaskować go... Była to tylko ulotna refleksja, gdyż rozległ się dziki, ochrypły ryk bibliotekarza: „Mapa! Masz mapę Rossiego! Za tę mapę zabiję cię!" Straszne, zdławione sapnięcie Helen, a następnie rozpaczliwy krzyk i łomot padającego na posadzkę ciała. „Zabierz to!" - wrzasnął bibliotekarz