Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Transportu Lądowego i Wodnego Śródlądowego), której głównym zadaniem było rozwiązywanie trudnych problemów przewozowych w powojennej Europie wywołanych brakiem taboru i materiałów, dążenie do koordynacji przewozów europejskich i współdziałanie z innymi orga˝ nizacjami pokrewnymi. Polska przystąpiła również do tej orga˝ nizacji, której regionalne biuro zostało utworzone w War˝ szawie [47].Wzajemna współpraca kolejowo - przewozowa między po˝ szczególnymi zarządami kolejowymi w Europie oparta była - do chwili wejścia w życie nowych, wielostronnych umów i przepisów na przepisach Konwencji międzynarodowej o przewozie towarów kolejami żelaznymi (KMT) z 23 XI 1933 roku, ujednoliconych przepisami do˝ datkowymi obowiązującymi od 1 X 1938 roku.Wiele trudności powodował brak międzynarodowych przepisów prawnych regulujących przewozy towa˝ rów koleją między państwami demokracji ludowej, rozwijającymi na co˝ raz większą skalę wymianę towarową.Przepisy te trzeba było tworzyć od podstaw, ponieważ nie było odpowiednich wzorców. Szczególne trudności odczuwał Związek Radziecki, który utrzymywał komuni˝ kację kolejową z krajami demokracji ludowej jedynie na podstawie odrębnych umów dwustronnych. Usunięcie tych trudności było możliwe jedynie przez wprowadzenie w obrocie między wszystkimi państwami obozu socjalistycznego, w oparciu o umowę wielostronną, jednolitych przepisów międzynarodowego kolejowego prawa przewozowe˝ go. Opracowaniem takiej wielostronnej umowy zajęła się obradująca w dniach od 26 września do 13 października 1947 roku w Bel˝ gradzie konferencja międzynarodowa, w której udział wzięli przed˝ stawiciele zarządów kolejowych: Austrii, Bułgarii, Czechosłowacji, Jugosławii, Polski, Rumunii, Węgier i Związku Radzieckiego. Na ko˝ nferencji tej, na podstawie propozycji kolei jugosłowiańskich, opracowano projekt dwóch umów międzynarodowych, z których jedna doty˝ czyła przewozu osób i bagażu, a druga przewozu towarów. Przeanalizowano również projekty umów o wzajemnej wymianie taboru kolejowego między uczestniczącymi w konferencji państwami [87).W grudniu 1948 roku odbyła się w Warszawie następna konferencja międzynarodowa poświę˝ cona komunikacji kolejowej. Wzięli w niej /s.99.udział przedstawiciele zarządów kolejowych tych samych państw co w 1947 roku w Belgradzie, z wyjątkiem Austrii. Na konferencji tej uzgodniono i podpisano ostatecznie uzgodnione teksty: Umowy o przewozie osób i bagażu kolejami w bezpośredniej komunikacji międzynarodowej (SMPS)1.1. Sogłaszenije o mieżdunarodnom pasażyrskom soobszczeni.oraz umowy o międzynarodowej komunikacji towarowej (SMGS) 2. 2. Sogłaszenije o mieżdunarodnom gruzowom soobszczeni.Obie te umowy zostały podpisane przez przedstawicieli ministerstw zarządzających transportem kole˝ jowym. Podpisanie umów przez przedstawicieli ministerstw nie dawa˝ ło tym umowom mocy obowiązującej i nie stanowiło podstawy prawnej wejścia umów w życie. Ostateczna regulacja tej kwestii została przesu˝ nięta dopiero na 1950 rok. Można więc powiedzieć, że do 1951 roku, to jest do chwili wejścia w życie SMGS i SMPS, komunikacja międzynaro˝ dowa odbywała się na podstawie przepisów międzynarodowego prawa przewozowego, które opracowano jeszcze przed wojną. Dotyczyło to komunikacji zarówno z krajami socjalistycznymi, jak i z krajami kapitalistycznymi. Drugim kierunkiem prac, oprócz opracowywania międzynarodowych przepisów i umów, było ustalenie dokładnych terminów rozpoczęcia komunikacji międzynarodowej oraz podpisanie odpowied˝ nich porozumień w tej sprawie