They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Linki

an image

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

Na wyznawany przez Hodżę ,,narodowy komunizm" niemały wpływ miały także rodzinne tradycje walki o niepodległość. Przed przywódcą partii i szefem rządu stanęły dwa podstawowe zadania: wyeliminowanie potencjalnie opozycyjnych ośrodków politycznych oraz wybór sojusznika, który mógłby finansować chronicznie deficytowe państwo albańskie oraz zapewnić jego integralność terytorialną. W realiach albańskich likwidacja przeciwników politycznych metodami pozaparlamentarnymi była w pełni akceptowana. Krótki okres niepodległości nie sprzyjał budowaniu demokracji parlamentarnej, a społeczeństwo oswoiło się z faktem, że władzę w państwie zdobywa się drogą powstania zbrojnego, umacnia zaś poprzez eliminację potencjalnych przeciwników. Przeciwnikami zaś byli przedstawiciele dawnych elit politycznych, których w większości zmuszono do emigracji, a wprowadzając reformę rolną 29 sierpnia 1945 r. odebrano im majątki. W ten sposób usunięto najbardziej konserwatywną grupę wielkich właścicieli ziemskich. Za przeciwnika szczególnie niebez- ZSRR i powstanie bloku wschodniego 95 piecznego uznał Hodża niezależny od struktur państwowych Kościół katolicki. Duchowni albańscy tradycyjnie należeli do intelektualnej i politycznej elity narodu. Już w maju 1945 r. doszło do pierwszych rozmów Hodży z Episkopatem, który zdecydowanie odmówił zerwania łączności z Watykanem i utworzenia kościoła narodowego. W okresie od maja do sierpnia 1945 r. wydalono wszystkich pracujących w Albanii księży włoskich. Reforma rolna pozbawiła Kościół tradycyjnych źródeł dochodu i uzależniła go od państwa. Ustawa z sierpnia 1946 r. akcentowała komunistyczny i laicki model edukacji, co oznaczało w praktyce likwidację szkół katolickich. W latach 1944--1948 zgładzono lub uwięziono połowę duchownych, spośród hierarchii ocalał tylko biskup Bemardin Shllaku. Dwie pozostałe wspólnoty religijne: muzułmańska i prawosławna, dyskryminowane uprzednio przez Włochów, bez większych oporów zaaprobowały koncepcję "kościołów narodowych". W żadnym z krajów sowieckiej dominacji inteligencja nie stanowiła tak małej grupy jak w Albanii. W 1945 r. w milionowym kraju liczyła ona zaledwie sześćset osób. Wszyscy zostali objęci programem "mobilizacji obywatelskiej" i nakazem pracy na rzecz odbudowy kraju. Braki kadrowe uzupełniali doradcy jugosłowiańscy, a od 1948 r. radzieccy. W polityce zagranicznej Hodźa wykazywał daleko idący pragmatyzm. Gesty dobrej woli z jego strony, jakie pojawiły się w 1945 r., zmierzały do uznania przez państwa zachodnie nowych władz w Tiranie. W styczniu 1945 r. Rząd Tymczasowy zwrócił się do rządów amerykańskiego i brytyjskiego z prośbą o uznanie go za jedynego reprezentanta narodu. Przedstawiciele USA i Wielkiej Brytanii, którzy wiosną 1945 r. przybyli do Tirany, uzależniali uznanie nowych władz od przestrzegania umów zawartych przed 1939 r., przedłużenia koncesji na eksploatację pól naftowych, a także od przeprowadzenia wyborów powszechnych z udziałem niekomunistycznych ugrupowań politycznych. Opierając się na deklaracjach albańskich, 10 listopada 1945 r. mocarstwa zachodnie uznały rząd Hodży. Tego samego dnia uczynił to ZSRR. Stosunki Albanii z Europą Zachodnią pogorszyły się w 1946 r. Rząd w Tiranie domagał się ekstradycji przebywających na emigra- 96 Likwidacja skutków wojny i początki konfliktu Wschód-Zachód 1945-1949 cji przywódców albańskich ugrupowań nacjonalistycznych, oskarżając ich o zbrodnie wojenne. Sprzeciw państw zachodnich miał być, według władz komunistycznych, dowodem na powiązania państw zachodnich i albańskich ośrodków emigracyjnych. Miał to potwierdzić proces "szpiegów-sabotażystów" we wrześniu 1947 r. Oskarżenia, jakie padły w tym procesie pod adresem Amerykanów i Brytyjczyków, zarzucały im próby wywołania rebelii przeciwko rządowi Hodźy. Rząd albański podejrzewał, iż zamieszki antyrządowe 9 września 1946 r. w Szkodrze miały ścisły związek z działalnością misji amerykańskiej i brytyjskiej. Amerykańska misja dyplomatyczna opuściła Albanię już w listopadzie 1946 r. 22 października 1946 r. dwa angielskie niszczyciele natrafiły na miny w cieśninie Korfu, w pobliżu Sarandy. Wskutek eksplozji jeden z okrętów zatonął, drugi został poważnie uszkodzony. Śmierć poniosło czterdziestu czterech marynarzy. Wprawdzie rząd albański już latem 1946 r. zapowiedział oficjalnie, że żadne obce jednostki nie mogą przepływać bez zezwolenia w odległości mniejszej niż trzy mile od albańskiego wybrzeża, ale strona brytyjska zlekceważyła to oświadczenie, uważając, że jest sprzeczne z zasadą "wolności mórz". Wkrótce po incydencie Wielka Brytania oskarżyła Albanię o zaminowanie cieśniny i przekazała sprawę do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości w Hadze. W kwietniu 1949 r. Trybunał uznał Albanię winną spowodowania strat i nakazał jej zapłacenie należnego odszkodowania. Równocześnie Wielką Brytanię uznano winną naruszenia suwerenności Albanii, gdyż okręty brytyjskie przeprowadziły akcję rozbrajania min w cieśninie Korfu. Rząd albański nie zastosował się do decyzji Trybunału i odmówił zapłacenia odszkodowania. Po odwołaniu brytyjskiej misji wojskowej, w początkach 1947 r., ustały wszelkie kontakty dyplomatyczne między obydwoma krajami. Państwa zachodnie aż do końca 1955 r. blokowały decyzję o przyjęciu Albanii w poczet członków ONZ