They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Linki

an image

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

Co więcej, sztuka, która również swobodnie 179 1 Rozdział trzeci poruszała się wśród swoich mieszanych tworów, istot na wpół ludzkich na wpół zwierzęcych, przedstawiała sceny, gdzie głównymi aktorami były zwierzęta. Na bardzo starych pieczęciach w kształcie walca z Suzy lwy byki, krowy przedstawione są w pozach ludzkich: przędą, rzucają uroki wiosłują. W grobowcach z Ur znaleziono sceny, często później reprodukowane, przedstawiające orkiestrę zwierząt, a wśród nich osła grającego na flecie — temat, który podejmą potem bajkopisarze. Ale istnieje gatunek literacki, który kwitł w Egipcie, a którego dotąd nie znaleziono w Mezopotamii, mianowicie opowiadania o przygodach niezależne, rzecz jasna, od mitologii, ale obficie z niej korzystające; najznakomitszymi okazami tego gatunku w Egipcie są: bajka o dwóch braciach i przygody Egipcjanina Sinuheta, przeniesione do Syrii w okresie Średniego Państwa. Niestety, teksty bajek dochowane do naszych dni zostały z czasem poważnie uszkodzone; mimo to odczytano bajkę o koniu i wole, dyskutujących o swoich cnotach i usługach, jakie mogą oddać; tamaryszek i daktylowiec pysznią się na wyścigi swoimi zaletami, przy czym daktylowiec zdaje się mieć niezaprzeczoną wyższość, gdyż jego liście, drewno, sok i owoce są produktami pierwszej potrzeby. Zapewne takie dzieła plastyczne, jak na przykład scena przedstawia-]ąca zwierzęta, gdy czynią, jak można sądzić, przygotowania do uczty a wyryta na płytce z kości słoniowej, zdobiącej przód harfy z grobów królewskich w Ur, pozostają w ścisłym związku z tym rodzajem literatury DZIEŁA HISTORYCZNE Za Sargonidów i pod panowaniem nowobabilońskim ten gatunek piśmiennictwa jest już ostatecznie ukształtowany. Po napisach, które od początku dziejów głosiły wielkie czyny królów, przyszły różne rodzaje opowiadań, których formę przyjęły następne panowania. Można z tego materiału wyciągnąć pewne obserwacje, dotyczące kompozycji tych opowiadań, ich stylu, a także zmysłu historycznego mieszkańców Mezopotamii. Roczniki przedstawiają w porządku chronologicznym ważniejsze zdarzenia państwowe. W Asyrii pierwsze miejsce zajmują tutaj wyprawy wojenne, ponieważ wojna jest narodowym przemysłem Asyryjczyków u Babilonczykow zaś dominują opowiadania o ich budowach. W ten sposób śledzimy od kampanii do kampanii powiększanie się państwa asyryjskiego. Oficjalnie przyczyną wojny jest, jak powiedzieliśmy, rozkaz boga 180 Myśl mezopotamska Aszszur (a więc jest to święta wojna), uchybienie czci należnej królowi Asyrii, niedotrzymanie umowy lub zatarg natury dyplomatycznej. Opis wyprawy mówi zazwyczaj o obranej marszrucie, odniesionych zwycięstwach i powrocie króla Asyrii, obciążonego łupem, do stolicy. Inny rodzaj inskrypcyj, mniej często spotykany niż roczniki, to tzw Fastes, opisujące przebieg jakiejś wyprawy wojennej. Trzeci rodzaj, którego posiadamy niewiele przykładów, to komunikat wyprawy, posyłany przez króla bóstwu zamieszkałemu w jednej ze swoich świątyń. Król pamięta, że jest tylko namiestnikiem boga; składając mu dzięki, jednocześnie składa i sprawozdanie ze swoich czynów. Te trzy rodzaje tekstów utrwalają dzieje królestwa, które je spisało, ale nic nie mówią o współczesnych wypadkach poza jego granicami. Ba-bilończycy w „kronice babilońskiej" pokusili się o to i opowiedzieli wydarzenia interesujące Babilonię i Asyrię w okresie od 745 do 668 p. n. e Mieszkańcy Mezopotamii z połowy II tysiąclecia, gdy chcieli wyjść poza swoją epokę i sięgnąć w przeszłość, mieli do rozporządzenia opowiadania historyczne o poprzedzających okresach, mniej zresztą wyczerpujące, oraz spisy dynastyczne. Dla tego, kto chciał bardziej cofnąć się w przeszłość wiedza pisarzy była niewielką pomocą; zestawienia, jakie dochowały się do naszych czasów, są często sprzeczne z sobą i świadczą o istnieniu dwóch tradycji, co w dodatku nie wyklucza sprzeczności zachodzących między okazami jednej serii; była tradycja babilońska i tradycja asyryjska. Te listy są pomocniczymi zapiskami dynastii, ułożonymi wedle następstwa, ale często dwie dynastie występowały równocześnie w dwóch odrębnych ośrodkach lub jedna ukazywała się, zanim jeszcze druga zniknęła z widowni dziejów. Na przestrzeni ostatniego półwiecza dokonano wielu nowych odkryć; do pierwszych, nielicznych dokumentów chronologicznych, pozwalających nam ustalić dla Mezopotamii chronologię, która, jakkolwiek była mylna, okazała się dosyć trwała i która kazała zaczynać oficjalną historię około 4000 roku p. n. e., wprowadzono w miarę nowych odkryć poprawki, jak już wspomniałem poprzednio. Szkoda jednak, że mamy zwyczaj za jedynie wartościowy uważać ostatni znaleziony dokument i że chronologię Środkowego Wschodu zmienia się co cztery lub pięć lat, nie pozwalając, aby czas wykonał swoją pracę i aby można było ocenić wiarygodność ostatnio wydobytego na światło dzienne tekstu