- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Wiatr jest nie tylko wtedy, kiedy na zewnątrz rzeczywiście mocno dmucha, wiatr powstaje również wtedy, gdy jedziecie samochodem i są otwarte okna; jest on także, kiedy...
- Mamy naukę wielkiego Hariego Seldona, która dowodzi, że od nas tylko zależy, czy powstanie przyszłe Imperium Galaktyczne - iż drogi, która prowadzi do tego Imperium, nie możemy...
- A jednak każdy krok w stronę linii białych kolumn, która ciągnęła się na północ i południe przez wzgórza południowego Manganaru, tylko zwiększał moje poczucie oddalenia od...
- Idealna kajuta na podróż poślubną -w którą po ślubie nie wyruszyli - chociaż widząc to wnętrze zbytkowne i wygodne, chciałoby się zajmować je przez cały rok, a nie tylko przez...
- Jak do tego przyszło, iż z wielkiego przyjaciela i sługi króla jegomości przeszedł do obozu jego wrogów, trudno tłumaczyć inaczej, tylko wielkimi dobrodziejstwy, jakich za...
- Marksizm potrzebny nam był nie tylko poto, ażeby otrząsnąć się z wpływu ludowców, który ledwo nas dotknął, ale przedewszystkiem poto, żeby rozpocząć nieubłaganą walkę z...
- - Jak Kot z Cheshire w Alicji w krainie czarów - powiedziała panna Muggins, przysuwając się bliżej do panny Skivvy - tylko że po Kocie z Cheshire zostawał uśmiech...
- Byłem głęboko przekonany i dałem temu wyraz w rozmowie z Aniołkowskim, że gdy tylko podamy do publicznej wiadomości skład osobowy komitetu, wszyscy jego członkowie zostaną...
- Lament był tak wielki, że mu zawtórował raz, drugi i trzeci indyk na podwórzu, a nawet Awans, leżący z dala od ganku i zwykle wrażliwy tylko na szczęk łyżek, nożów, widelców,...
- – Och, nie jesteś wcale lepszy od niej! Jacy z was obojga hipokryci! Ale ja nie jestem westalką! Nie możecie mnie pogrzebać żywcem tylko dlatego, że pokochałam mężczyznę! Nie...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Także pewna liczba tekstów liturgicznych pochodzi wprost albo z ksiąg Starego Testamentu (np. "Święty" z Izajasza,6) albo z tradycji żydowskiej ("Pan z wami", "Pokój wam", formuły błogosławieństw). Wreszcie takie zwroty, obecne w naszej Liturgii, jak: "Amen", "Maranatha", "Hosanna", "Alleluja" i inne wzięte są wprost z liturgicznego słownika Izraelitów. B) Wpływy kultury grecko-wschodniej (hellenistycznej). Religie pogańskie świata antycznego I wieku po Chrystusie miały niesłychanie bogato rozwiniętą obrzędowość. Chrześcijaństwo przejęło stopniowo niektóre ryty tych kultów, nadając im swoją własną treść. Szczególnie obrzędy tzw. kultów mysteryjnych (np. kult Attisa, Mitry, Asklepiosa, mysteria eleuzyńskie) dobrze odpowiadały mentalności ówczesnego człowieka i były szeroko rozpowszechnione, ich więc liczne elementy nadawały się do adaptacji dla potrzeb objawionej religii jako łatwo zrozumiałe i naturalne, głęboko wnikające w sferę przeżyciową człowieka. Nadawały się one przez to znakomicie do wyrażenia świętych treści chrześcijańskiego Mysterium, zostały przeto w dużej liczbie przejęte zwłaszcza do Liturgii inicjacji (wtajemniczenia chrześcijańskiego), szczególnie zaś do obrzędów katechumenalnych i chrzcielnych, gdzie przypadła im rola rytów wyjaśniających. I tak np. podawania nowo ochrzczonym mleka i miodu jako symboli ich nowo uzyskanego dziecięctwa Bożego, naznaczenie czoła (consignatio), jako "opieczętowanie" należących do Chrystusa, czy wcześniej wyrzekanie się złego z twarzą odwróconą na zachód i składanie wyznania wiary w stronę wschodu, według niektórych (O. Casel) także i samo obmycie chrzcielne jako symbol nowego narodzenia do życia zjednoczonego z bóstwem pochodzą z kultów misteryjnych. Nocne celebracje chrześcijan, ich wigilie przed największymi świętami, wywodzą się jako forma z ówczesnych kultów misteryjnych, w których taki nocny obchód był szczytową celebracją kultu (roczną) i zawierał najczęściej także element wtajemniczenia nowych mystów (bardzo duże podobieństwo obrzędowe (ryty, znaki liturgiczne) wykazuje Liturgia Nocy Paschalnej u chrześcijan pierwszych trzech wieków). Z niektórych hymnów tych kultów wywodzi się starochrześcijańskie słownictwo hymniczne, przykładem czego jest np. hymn do Asklepiosa, zawierający tak później w chrześcijaństwie znane , przejęte za pośrednictwem mysteriów od starożytnych Greków sformułowanie: "Kyrie, eleison". Z kultury hellenistycznej weszły do chrześcijańskiej Liturgii także liczne obrzędowe procesje, zwłaszcza te, związane z cyklem poszczególnych świąt w obrębie roku. Chrześcijański Rok liturgiczny "ochrzcił" także, czyli przejął i napełnił nową treścią, niektóre istniejące przedtem święta hellenistyczne, szczególnie te związane z naturalnym cyklem przyrody. Przyczyny tego były proste: to, co nie dawało się całkowicie usunąć jako naturalne świętowanie zjawisk przyrodniczych, zawsze przecież zachodzących od nowa, należało, dla zastąpienia zabobonnego kultu pogańskiego, "przeorientować" i nadać temu nową symbolikę w duchu chrześcijańskiej wiary. I tak na przykład pogańskie święto Słońca niezwyciężonego (przejęte już wcześniej przez Rzym jako Sol invictus), obchodzone w dniach po przesileniu zimowym (24-25 XII) stało się później dla chrześcijan dniem Bożego Narodzenia: świętowania Narodzin jedynego i prawdziwego Słońca ludzkości - Chrystusa, Słońca, "które wschodzi z wysoka"(Łk 1). Stopniowo weszły do chrześcijańskiej Liturgii także elementy naturalne hellenistycznych mysteriów, takie jak kadzidło czy szerokie kultyczne użycie ognia i światła. Język liturgiczny zawdzięcza Grekom bardzo wiele swych pojęć. Należą do nich tak podstawowe wyrażenia jak: mysterion, leiturgia, epikleza, anamnezis, anafora, eucaristia, epifania, parousia i in. W ikonografii Kościołów Wschodnich, stojącej przecież przede wszystkim na usługach Liturgii, zwłaszcza w samych ikonach, przedstawiających Chrystusa i Świętych, odkrywamy wyraźne wpływy hellenistycznych stylów malarskich. C) Wpływy kultury rzymsko-łacińskiej. Rozwijając się w zachodnich prowincjach rzymskiego Imperium chrześcijaństwo zasymilowało stopniowo także zarówno wiele kultycznych form samego miasta Rzymu, jak i zwyczajów łacińskojęzycznych mieszkańców Cesarstwa. Pierwotny kult rzymski odznaczał się dużą prostotą, krótkością form i swego rodzaju "szczerością" wobec bóstw, bez charakterystycznych np. dla Wschodu długich i pięknych modlitw, obfitych w próby "przekonywania" a nawet przekupywania bóstwa dla swojej sprawy. Rzymianie cechowali się wielką konkretnością, a także umiłowaniem porządku i logiki, które to cechy odbija także ich kult religijny. Do obrządków chrześcijańskich zostały stopniowo przejęte ich krótkie formuły modlitewne, tzw. oratio, pochodzące zresztą pierwotnie z języka świeckiego (zapewne z mów sądowych). Te "mowy" do bogów, jasne i proste, bez jakiejkolwiek przesady w stylu i treści, posiadały swą wyraźną strukturę. Wraz z "kanonizacją" - ustaleniem w stały kanon - Liturgii zajęły one poczesne miejsce w Liturgii papieskiego Rzymu, stąd zaś w okresie ujednolicenia (od wieku IX) rozeszły się na cały świat zachodniego chrześcijaństwa. Także niektóre cechy rzymskiego ceremoniału wojskowo-państwowego przeszły do kultu chrześcijan. I tak miejsce uroczystych triumfów zajęły później ceremonialne procesje papieskie, rozpowszechnione później na wszystkie miasta diecezjalne. Także np. lakoniczne rozesłanie Liturgii rzymskiej, owo "Ite, missa est" ma swoje początki w żołnierskich zebraniach. W terminologii chrześcijańskiej pojęcia w rodzaju: auxilium, praesidium, tabernaculum, officium , Credo, Te Deum, Gloria, Agnus Dei, itd., pochodzą właśnie z kręgu kultury łacińskiej. Panowanie łacińskiego języka Rzymian przez 16 wieków w Liturgii zachodniego chrześcijaństwa pozostawiło w jej terminologii swoje liczne i wyraźne ślady. Współczesne szaty liturgiczne większości Kościołów nurtów katolickich i prawosławnych wywodzą się w większości z codziennych lub uroczystych strojów Rzymian: krój alby pochodzi z tuniki, ornat z rzymskiego płaszcza, stuła z rodzaju szala