Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Mo¿na spodziewaæ siê, ¿e przysz³e badania tego typu przyczyni¹ siê do poszerzenia naszej wiedzy na temat zachowania zwi¹zanego z funkcjami s³uchowymi. Rozwój tych technik mo¿e tak¿e u³atwiæ badanie resztek s³uchu u niemowl¹t i ma³ych dzieci z uszkodzonym s³uchem. Badania zmierzaj¹ce do rozwoju ró¿nych metod elektrofizjologicznych, nie ograniczaj¹ce siê 3M tylko do korowych reakcji wywo³anych, s¹ niezbêdne dla uzyskania maksimum informacji o funkcjach s³uchowych i ich powi¹zaniach z innymi aspektami zachowania cz³owieka. Wy³ania siê pal¹ca potrzeba badañ nad zachowaniem zwi¹zanym z funkcjami s³uchowymi, wykraczaj¹cych poza mierzenie wra¿liwoœci s³uchowej (Frisina, 1963). Postêp w dziedzinie poznawania psychologicznych aspektów s³uchu w du¿ej mierze bêdzie zale¿ny od rozwoju wiedzy o funkcjach mózgu. Najtrudniejszym obecnie problemem jest sformu³owanie w³aœciwych pytañ dotycz¹cych oœrodkowego uk³adu nerwowego (OUN). Uk³ad s³uchowy jest oczywiœcie œciœle zwi¹zany z ogóln¹ struktur¹ i funkcjonowaniem OUN. Ten œcis³y zwi¹zek z OUN, zw³aszcza w odniesieniu do operowania symbolami, utrudnia pe³n¹ ocenê s³uchowego zachowania siê s³ownego. Nie zosta³ jeszcze poznany mechanizm, za pomoc¹ którego impulsy nerwowe s¹ dekodowane, nastêpnie kojarzone, przechowywane, odtwarzane i aktywizowane "na wyjœciu". Poznanie tego mechanizmu jest jednak konieczne dla zrozumienia funkcji mowy. Dopóki ten typ informacji jest nam niedostêpny, musimy mo¿liwie najlepiej wykorzystywaæ takie ga³êzie wiedzy, jak fizyka, która dostarcza opisu fizycznych cech bodŸców s³uchowych, i psychologia, która opisuje reakcje lub brak reakcji na te bodŸce. Badacz w dziedzinie audiologii musi ³¹czyæ zasady fizyki z zasadamf psychologii prowadz¹c badania behawioralne (tj. dotycz¹ce zachowania) nad pomiarami s³uchu. Ostatnio zaczêto opracowywaæ ró¿nicuj¹ce testy audiologiczne, jak na to wskazuj¹ prace Jergera (1952, 1980 a, b, c)< i Goldsteina (1954, 1958). Niektórzy specjaliœci z zakresu audiologii dzieciêcej pracuj¹ nad standaryzacj¹ dla dzieci tych behawioralnych metod audiologicznych, które poprzednio opracowano w celu badania doros³ych. Leczenie. Zachowawcze i chirurgiczne leczenie zaburzeñ s³uchu przynosi najlepsze rezultaty w przypadku schorzeñ ucha zewnêtrznego i œrodkowego. W rozwoju technik chirurgicznych dla leczenia schorzeñ ucha œrodkowego donios³¹ rolê odegra³ specjalny mikroskop. Umiejscowienie i budowa ucha wewnêtrznego s¹ takie, ¿e protezy tego typu, jakie obecnie potrafimy ju¿ wykonywaæ dla osób z defektami wzroku, nie wydaj¹ siê praktycznym rozwi¹zaniem w przypadku œlimakowych zaburzeñ s³uchu. W przysz³oœci jednak mo¿e powstaæ mo¿liwoœæ zastosowania protezy elektronicznej, która by spe³nia³a funkcje ucha wewnêtrznego* polegaj¹ce na analizowaniu dŸwiêków. Konstruktorzy bêd¹ musieli rozwi¹zaæ jeszcze wiele problemów dotycz¹cych wielkoœci takiego aparatu i mo¿noœci noszenia go. Nie oczekuje siê jednak sukcesów w najbli¿szym czasie, jeœli chodzi o zast¹pienie nerwu VIII lub wy¿szych struktur. Z audiologicznego punktu widzenia pozalekarska terapia zaburzeñ-s³uchu polega g³ównie na stosowaniu protez s³uchowych (odczytywanie 399 mowy z ust, mowê oraz jêzyk omówimy w podrozdziale "Porozumiewanie siê"). Obecnie dostêpne s¹ protezy s³uchowe o wysokiej wiernoœci przenoszenia. Protezy te w po³¹czeniu z odczytywaniem mowy z ust pozwalaj¹ wielu osobom z uszkodzonym s³uchem reagowaæ na bodŸce akustyczne tak, jak osoby s³ysz¹ce. Zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i w innych krajach przeprowadza siê eksperymenty nad zastosowaniem nowych typów protez s³uchowych i bada siê mo¿liwoœci wykorzystywania resztek s³uchu w zakresie s³yszenia tonów o niskich czêstotliwoœciach. Ograniczenia przydatnoœci protez s³uchowych wi¹¿¹ siê raczej z uszkodzeniem narz¹du s³uchu ni¿ z samymi protezami. Oczekuje siê jednak, ¿e protezy s³uchowe stosowane obecnie w celach eksperymentalnych bêd¹ w przysz³oœci dostarczaæ wiêcej informacji, ni¿ u¿ywane obecnie protezy konwencjonalne