Da�em sygna� o brzasku...

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

Zas�pi� si�. - Nawet w bia�y dzie� m�g�bym si� pomyli� - powiedzia�. - Wojskowe p�aszcze, lub podobne, wszyscy tutaj nosz�, a he�mu spod kaptura nie wida�. Ale to �o�nierze, jakich ma�o... - pokr�ci� z podziwem g�ow�. - Zaraz dostrzeg�em pomy�k�, ale by�o za p�no. Ledwie posz�o do nich par� strza�, a wszyscy poderwali si� z ziemi - i wierz mi, pani! - moim ludziom zdawa�o si� pewnie, �e nie wida� ich, jak ledwo-ledwo wychylaj� si� spoza ska�... Mo�e z dziesi�� be�t�w nam z tego pos�ali - wskaza� miejsce, gdzie wznosi� si� stos, rzuconych jedna na drug� kusz - i zabili mi trzech ludzi, a ranili czterech. Potem chwycili za miecze i cho�by�my nawet nie chcieli, musieli�my wystrzela� ich do ostatniego. Pojma�em o�miu, wszyscy ranni. My mamy rannych tyle samo... no i tych trzech zabitych. Zaleg�a cisza. - Jestem pewna - zacz�a - �e gdy by�am na zwiadach... Machn�� r�k�. - Wiem, wiem... Przed p�noc� rzeczywi�cie byli tu rozb�jnicy. I s� nadal - znowu machn�� d�oni� - zabici, albo powi�zani, jak balerony. Gwardia urz�dzi�a im to, co ja potem - gwardii... Mrukn�a co� do siebie, po czym nagle zacz�a si� cicho �mia�. - C� ci tak weso�o, pani? - zagadn��, nawet nie staraj�c si� maskowa� z�ego humoru. - Siedzisz po uszy w k�opotach, wasza godno�� - stwierdzi�a. - No, zosta�e� rozb�jnikiem. To jest szubienica. A w najlepszym razie twierdza. Co teraz zamierzasz? Podnios�a jeszcze raz w�r, przep�uka�a usta i wyplu�a wod� na ziemi�. - A co z je�cami? - W�a�nie - mrukn��. Znowu milczeli. �o�nierz, kt�ry kawa�ek dalej opatrywa� kosmatego rozb�jnika, uni�s� g�ow�. - B�dzie �y� - orzek� pewnie. - Rany liczne i niepi�kne, ale powierzchowne. Straci� mn�stwo krwi, to tyle, wasza godno��. Odpocznie i nied�ugo b�dzie biega�, znam koty, wasza godno��. Wr�ci� do opatrunk�w. Ale pokaza� jeszcze kolczug�. - Temu zawdzi�cza �ycie, wasza godno��. Niech tu trupem padn�, je�li widzia�em kiedy lepsz� kolcz� plecionk�. Ta zbroja by�a warta wi�cej, ni� nasze wszystkie razem, wasza godno��. Oveten si�gn�� po kolczug� i oceni� j� okiem znawcy. Potem podj�� z ziemi pod�u�n�, sk�rzan� sakiewk�. - Geerkoto - ostrzeg�a �uczniczka. - Lepiej je zostawi� w spokoju. Od wielu lat to Pi�ro nale�y do niego... je�li uzna, �e chcemy zrobi� krzywd� temu, komu s�u�y, niepodobna przewidzie�, co si� stanie. Odzyska�a ju� werw� i zwyk�� pewno�� siebie. - Widzia�am, jak ten Przedmiot zrobi� miazg� z s�pa i pokruszy� ska�y - dorzuci�a. - Znasz, pani, tego kota - raczej stwierdzi� ni� zapyta�, zamy�lony. - Tak - przyzna�a kr�tko, powstaj�c. - Daj mi panie, jak�� sp�dnic�. Zimno mi. Skin�� g�ow�: przysz�o mu na my�l, �e tu, w tych przekl�tych przez ludzi i Szer� g�rach, nawet nago�� jest tylko nago�ci�... Mo�e by� zwi�zana z ch�odem albo po��daniem, ale nigdy nie b�dzie oznak� szczero�ci i dobrej woli, jak w Armekcie. Zat�skni� za nim nagle. - Popytaj �o�nierzy, pani. Mo�e kt�ry ma zapasowe nogawice. Skrzywi�a si�. - Chc� sp�dnic�. Obejrz� sobie twoich je�c�w, wojsko ma dobre sukno. - Nie wa� si� zabiera� nic je�com! - zaprotestowa� gniewnie. Zn�w si� zas�pi�. - Je�cy... Usiad�a na powr�t. - No w�a�nie. Wi�c co z nimi? Wzruszy� ramionami. - Nie wiem - rzek� bezradnie. - Puszcz� wolno... to Trybuna� dobierze si� do mnie. Nie zawisn� - bez obaw... Ale jaki skandal! Ojciec natychmiast b�dzie musia� odej�� ze stanowiska. Pokr�ci� g�ow�. - Ale jest inne wyj�cie? Przecie� ich nie pozabijam! A i to jeszcze pytanie, czy sprawa si� nie wyda. Zbyt wielu ludzi wie o tym. Moi �o�nierze... ty... - O �o�nierzy mo�esz by� spokojny - zauwa�y�a. - B�d� milcze� we w�asnym interesie. Co do mnie jednak... przyznam, �e nie wiem, jak mia�abym milcze� w takiej sprawie. Masakra je�c�w? I to �o�nierzy? Wsta�a znowu. - Sama s�u�y�am w legii! - powiedzia�a z nag�� z�o�ci�. - Zreszt� kto TO zrobi? Zabra�e� z sob� kata? Odwr�ci�a si� i odesz�a w�ciek�a, poszuka� jakiej� sp�dnicy w baga�ach rozb�jnik�w. Rozdzia� VII Po �mierci Sehegela i dw�ch podsetnik�w, komenda nale�a�a do Mavedera, jako najstarszego sta�em dziesi�tnika. Co prawda, nie bardzo mia� kim dowodzi�. Z trzydziestu trzech ludzi, jacy wyruszyli z Badoru, pozosta�a ledwie czwarta cz�� - w tym kilku powa�nie, lub zgo�a �miertelnie rannych. Nie wszystkich nawet wi�zano. Nie b�d�c wcale sk�onnym do snucia filozoficznych rozwa�a�, Maveder, kt�rego - trzeba trafu - u�o�ono akurat obok przyw�dczyni zb�jeckiego oddzia�u, nie mia� nic lepszego do roboty, jak dumanie nad krzywymi u�miechami losu. Narasta�a w nim w�ciek�o��, po cz�ci pobudzana b�lem ranionego boku, g��wnie za� - postaw� dow�dcy armekta�skiego pocztu. Wiedz�c ju� o fatalnej pomy�ce, kt�rej padli ofiar� on i jego towarzysze, Maveder dobrze rozumia� sytuacj� dow�dcy �ucznik�w; jednocze�nie jednak zachodzi� w g�ow�, na co jeszcze czeka ten cz�owiek? Wbrew pozorom, podobne nieporozumienia w Ci�kich G�rach nie by�y czym� a� wyj�tkowym..