Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
leg., IV, s. 74, 289, 620. ' w 1789 r. zawiera informacjê o istnieniu w ówczesnej stolicy 3140 nieruchomoœci (pa³aców, kamienic i domów); w tym 1135, czyli prawie 50%, stanowi³o w³asnoœæ duchown¹ lub szlacheck¹ (jeœli braæ pod uwagê rozmiary tych posesji, zajmowa³y one wiêcej ni¿ 1/2 miasta) 85. W tym samym czasie Kraków wystosowa³ memoria³ w sprawie jurydyk, w którym czytamy: „Miasto Kraków, przed wieki stolica kraju, rezydencja królów, teraz smutny tylko wspania³ego niegdyœ gmachu wystawia obraz"; z dalszych wywodów wynika, ¿e mieszkañcy miasta za g³ówn¹ przyczynê jego upadku uwa¿ali jurydyki86. Równie¿ magistrat Starej Warszawy wystêpowa³ ze skargami na jurydyki jesieni¹ 1789 r.87; podobne narzekania zg³asza³y miasta W. Ks. Litewskiego88. Uchwa³a Sejmu Czteroletniego (18 IV 1791) kasuj¹ca jurydyki przyjêta wiêc zosta³a przez ca³e mieszczañstwo z du¿¹ ulg¹. Oznacza³a ona jednoczeœnie stworzenie podstaw rozwoju przestrzenno-urbanistycznego i spo³eczno-praw-nego polskiego miasta nowo¿ytnego. Osobne zagadnienie stanowi kszta³t urbanistyczno-przestrzenny miast nowych, lokowanych w XVI—XVIII w. Wiêkszoœæ z nich zak³adano na tradycyjnych schematach szachownicowych, ograniczaj¹c siê jedynie do wytyczenia wiêkszego rynku w zwi¹zku ze spodziewanym rozwojem handlu. I tak np. Stoczek oko³o 1540 r. otrzyma³ rynek o wymiarach 140 xlJ2fi„mT_ Jeruzal w 1533 r. — 120x100 m89. Starano siê równie¿ regularniej i staranniej wytyczaæ pierzeje rynkowe oraz ulice wylotowe. Pod wp³ywem w³oskich teorii urbanistycznych, zwi¹zanych z renesansow¹ koncepcj¹ przestrzeni, pojawia³y siê ju¿ w pierwszej po³owie XVI w. tak¿e próby innego ukszta³towania polskich miast, podejmowane przez zamo¿n¹ szlachtê i magnateriê (Sendomirz, Lewartów). Pierwszy renesansowy, symetryczny plan zrealizowany zosta³ w pe³ni w 1570 r. w G³owowie (dziœ G³ogów, Ma³opolska). Za tym posz³a rozbudowa wspania³ych miast rezydencjonalnych, nawi¹zuj¹cego do w³oskiego typu palazzo in fortezza (Zamoœæ 1579, ¯ó³kiew 1594)90. Najwiêksz¹ i najbardziej nowatorsk¹ akcj¹ budowlan¹ by³a zrealizowana przez W³ocha B. Mo-rando budowa Zamoœcia — oœrodka magnackiego latyfundium kresowego, obwarowanego ³¹cznie" z^ ^rezydencj¹ Zamoyskich wielobokiem bastionowej fortyfikacji. Miasto tworzy³o prostok¹t bardzo regularnie rozparcelowany. Jego oœ wzd³u¿n¹, zamkniêt¹ rezydencj¹, stanowi³a g³ówna arteria komunikacyjna, po³owi¹ca centralnie sytuowany Rynek Wielki. Osi¹ poprzeczn¹ by³a u³ica ³¹cz¹ca ten plac z systematycznie po³o¿onymi mniejszymi rynkami: Solnym i Wodnym. Przy Rynku Wielkim od pó³nocy stan¹³ ratusz, œrodek rynku, otoczonego znormalizowan¹ zabudow¹, pozostawiono wolny. Na peryferiach, naprzeciw rezydencji, umieszczono farê-kolegiatê i Akademiê, a poza 505 85 Materia³y do dziejów Sejmu Czteroletniego, t. II, s. 150—167. 8s Tam¿e, s. 161. " Tam¿e, s. 174 nn. 88 Tam¿e, s. 95 nn. 89 Zarêbska, Przemiany, s. 223 nn. 90 Jw., por. tak¿e Mi³obêdzki, Budownictwo, s. 40 — 41. w³aœciwym prostok¹tem miasta — budynki przemys³owe, spo³eczne lub kulto-we, przeznaczone dla ró¿norodnej etnicznie i religijnie ludnoœci. Rezydencja feudalna, kolegiata i uczelnia dominowa³y wyraŸnie nad mieszczañsk¹ zabudow¹ miasta, nadaj¹c mu specyficzny charakter91. Jeszcze wyraŸniej owo podporz¹dkowanie miasta i jego mieszkañców rezydencji magnackiej wystêpowa³o w urbanistyce lokowanych na prze³omie XVII i XVIII w. oraz w XVIII w. oœrodków magnackich, takich jak Bia³ystok, Siemiatycze czy Rydzyna. W Rydzynie powsta³y w latach 1693— 1703 pa³ac, zaprojektowany przez w³oskiego architekta Pompei Ferariego, po³¹czono z przekszta³con¹ w miasto wsi¹ za pomoc¹ drogi-prospektu, zamkniêtej budynkiem ratusza, usytuowanego w zachodniej pierzei niewielkiego rynku. Oœ pa³ac— ratusz zosta³a podkreœlona i zdominowana przez ustawiony poœrodku rynku pomnik Œw. Trójcy, wykonany w piaskowcu przez rzeŸbiarza Andrzeja Schmidta92. W Siemiatyczach pa³ac Anny Jab³onowskiej, wzniesiony w latach siedemdziesi¹tych XVIII w., po³¹czono z rynkiem podobnie za pomoc¹ d³ugiej i bardzo szerokiej alei, z której otwiera³a siê perspektywa na fasadê ratusza93. W Bia³ymstoku koœciec rozplanowania tzw. Nowego Miasta stanowi³y dwie krzy¿uj¹ce siê pod k¹tem prostym arterie. Krótsz¹ z nich poprowadzono — zapewne wed³ug wzoru drezdeñskiej Kónigstrasse — po osi nowego za³o¿enia pa³acowo-ogrodowego (przebudowa pa³acu przez architekta J. Z. Deybla zaczê³a siê w 1726 r.) od bramy Pieczurskiej ku monumentalnej bramie dziedziñca rezydencjonalnego, któr¹ podró¿nik cudzoziemski w r. 1788 nie bez racji przyrówna³ do ³uku triumfalnego94. W czêœci miejskiej tych oœrodków mieszkali urzêdnicy i rezydenci dworscy oraz rzemieœlnicy pracuj¹cy na potrzeby dworu. Dzia³ki by³y doœæ szerokie (st¹d luŸna zabudowa, chroni¹ca przed po¿arem), o ró¿nej g³êbokoœci, zale¿nie od potrzeb w³aœcicieli, którzy czêœciowo trudnili siê tak¿e ogrodnictwem i rolnictwem. Odrêbny a bardzo charakterystyczny typ nowych lokacji stanowi³y miasta „rolnicze" zak³adane w królewszczyznach na Podlasiu i w dobrach wielkoksi¹¿êcych na Litwie podczas dokonywania reformy rolnej na tych obszarach przez Zygmunta Augusta w po³owie XVI w. (tzw. pomiara w³óczna). Tak powsta³y Augustów, Knyszyn, Sura¿ i inne oœrodki charakteryzuj¹ce siê luŸn¹, parterow¹ zabudow¹, du¿ym rynkiem (dla pomieszczenia znacznej liczby wozów z p³odami rolnymi), szerokimi ulicami i licznymi, obszernymi dzia³kami rolno-ogrodowymi95. Podobnie wygl¹da³a zreszt¹, z niedu¿ymi tylko mutacjami, wiêkszoœæ ma³ych prywatnych miasteczek rolniczych za³o¿onych obok wsi lub wprost na ich terenie