They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Linki

an image

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

Dlatego przeważała powszechna niechęć do angażowania się w wojnę o Polskę na pod- stawie traktatu z roku 1921. Gwarancje brytyjskie także nie były zbyt obiecujące i pewne, gdyż jeśli miały okazać się skuteczne, Francuzi musieliby wziąć na siebie cały ciężar działań wojennych. W końcu Francuzi złożyli obietnicę przystąpienia do ofensywy na Zachodzie, choć nie mieli najmniejszego zamiaru jej dotrzymać. Faszysta francu- ski Marcel Deat wyraził powszechne przekonanie, gdy postawił owe sławne pytanie retoryczne: "Dlaczego mamy umierać za Gdańsk?" Od samego początku zrodziła się kwestia, czy gwarancje dla Pol- ski miały tylko oznaczać umieranie za Gdańsk. "The Times" od razu zauważył, że celem gwarancji było zachowanie niepodległości Pols- ki, a nie jej integralności terytorialnej, nie musiało to więc oznaczać, że Polska nie powinna poczyi ić ustępstw terytorialnych. Ponieważ Geoffrey Dawson, redaktor "Timesa", był bliskim przyjacielem Chamberlaina, uznano to stwierdzenie za półoficjalną deklarację rzą- du. Zapewnienia Foreign Office, że tak w istocie nie było, nie brzmiały przekonywająco, gdyż sam premier często ignorował jego rady. Cham- berlain miał nadzieję, że gwarancje brytyjskie przekonają Hitlera, iż po- winien pohamować swoje pretensje, które Chamberlain uważał za jesz- cze bardziej usprawiedliwione niż w przypadku Czechosłowacji, a tak- że zobowiążą Francuzów do zajęcia bardziej zdecydowanego stanowi- ska, co umożliwi wynegocjowanie nowego układu. Rząd brytyjski znajdował się obecnie pod wzmożonym naciskiem żądań udzielenia podobnych gwarancji Rumunii. 10 kwietnia sekre- tarz stanu w rumuńskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych przybył do Londynu i zwrócił się o gwarancje obrony jego kraju, co wzmoc- niłoby atuty ministra spraw zagranicznych Gafencu w czasie jego nad- chodzącej wizyty w Berlinie. Daladier oświadczył, że udzieli gwa- 336 __ __ rancji Rumunii i Grecji, i zwrócił się do rządu brytyjskiego, by uczy- nił to samo. Chamberlain i Halifax usiłowali grać na zwłokę, lecz zo- stali zmuszeni do działania przez własną Admiralicję, która chciała sobie zapewnić dostęp do rumuńskiej nafty, jak również przez Partię Pracy. 13 kwietnia Chamberlain oświadczył w Izbie Gmin, że rząd brytyjski udzieli poparcia Rumunii i Grecji, jeżeli te państwa zdecy- dują się walczyć w obronie swej niepodległości. Chamberlain i Halifax sądzili, że uda im się nakłonić Mussolinie- go do wywarcia nacisku na Hitlera, lecz Daladier był przekonany, iż Włochy znalazły się obecnie pod dominacją Niemiec. Ambasador angielski w Rzymie od maja 1939 roku, sir Percy Lorraine, w przeci- wieństwie do swego poprzednika lorda Perth, zgadzał się z francuską oceną sytuacji i utrzymywał stanowczo, iż jedynym sposobem postę- powania z dyktatorami było utworzenie silnego sojuszu anglo-francu- skiego, a także iż dalsze ustępstwa są bezproduktywne i pozostaną bez odpowiedzi. Jedynym argumentem, który do nich docierał, była siła. W Londynie jednak Halifax oświadczył włoskiemu charge d'af- faires, aby nie brał sobie do serca ostrych wypowiedzi rządu na temat Włoch, gdyż są głównie obliczone na uspokojenie opinii publicznej. Podczas gdy rząd brytyjski żywił w dalszym ciągu płonną nadzie- ję na porozumienie z Włochami, stanowisko Związku Radzieckiego pozostało jakby nie zauważone. 10 marca Stalin wygłosił przemó- wienie na XVIII zjeździe partyjnym, w którym oskarżył Zachód o pro- wadzenie polityki ugodowej wobec "państw agresywnych", Japonii, Niemiec i Włoch, i o rezygnację z polityki bezpieczeństwa zbiorowe- go. Stalin przestrzegł, że nie pozwoli podżegaczom wojennym, przy- zwyczajonym do tego, że kto inny wyciąga za nich kasztany z ognia, wciągnąć Związku Radzieckiego do wojny i oświadczył, że pragnie się skoncentrować na "umocnieniu stosunków h inrllowych ze wszy- stkimi państwami". Dokładne znaczenie tych słów pozostawało nie- jasne, lecz wydawało się, że ich celem jest zachęcenie Zachodu do poprawy stosunków ze Związkiem Radzieckim, choć jednocześnie zawierały oskarżenia pod jego adresem. Historycy radzieccy następ- nie wysunęli tezę, iż Zachód pragnął, aby Niemcy dały się wciąg- nąć do wojny ze Związkiem Radzieckim, choć przemówienie to nie zamykało bynajmniej możliwości poprawy stosunków także z Niem- cami. Angielskie i francuskie gwarancje dla Polski i Rumunii umocniły wydatnie pozycję Związku Radzieckiego i Stalin mógł teraz czekać na reakcję zarówno Niemiec, jak Zachodu, aby zobaczyć, która ze 337 stron wystąpi z korzystniejszą ofertą. Jego największą troską było obecnie obwarowanie Leningradu drogą przyłączenia do Rosji państw bałtyckich, na co rząd brytyjski nie mógł przecież wyrazić zgody. Wielu obserwatorów wyrażało opinię, że żądania radzieckie zaczynały być tego rodzaju, iż zdawały zapowiadać jakiś rodzaj zbli- żenia z Niemcami. Inni uznali sam pomysł takiego sojuszu za absur- dalny. Ani w Anglii, ani we Francji nie było zbyt wiele entuzjazmu dla przymierza ze Związkiem Radzieckim. Panowała zgodna opinia, że jego siły zbrojne nie byłyby w stanie wnieść znaczącego wkładu do wspólnego wysiłku wojennego, że cena Rosjan za przyjaźń była stanowczo zbyt wysoka i że takie przymierze mogłoby tylko sprowo- kować Niemcy i zostać potraktowane wrogo przez Włochy, Japonię, Hiszpanię, Jugosławię i Watykan, by wymienić tylko kilka najbar- dziej antykomunistycznych krajów

Copyright © 2009 MY Upokorzenie smakuje tak samo w ustach kaĹĽdego czĹ‚owieka. . All Rights Reserved.

XHTML CSS valid. Designed by FlashMint - flash web templates provider.