Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
3.11.6.4). Poznawać znaczy zbudować według tego samego wzoru: "Dajcic mi materię, a zbuduję z tego świat: to znaczy, dajcie mi materię, a pokażę wam, jak powinien z tego powstać świat"`°. Do świata, który powstał dzięki boskiej sztuce, dobroci i mądrości, zaczęto stosować kryteria możliwości konstrukcyjnych człowieka. Konsekwencją tego jest następny krok w myśleniu człowieka: zaczyna on widzieć w sobie również ulepszyciela zastanej przyrody, on, homo faber, dzięki potędze technologicznej stwórca nuwych światów. Oczywiście idea ta może przyjąć zatrważającą postać, jeśli człowiek, dzięki manipulacji materiałem genetycznym, potrafi zmienić naturę własną i pozostałych organizmów. Te możliwości ingerencji trwożą nie tylko z powodu skrupułów moralnych, jakie się tutaj budzą, ale i dlatego, że tego Por. Mittelstrati J.: Das Wirken der Natur. W: Rapp 1: (ed.): NaW n~erstandnis und Naturbeherrschung. Munchen 1981, s. 44-59. ° Por. Dijksterhuis E. J.: Die Mechanisierung des Welthildes. Berlin 1956. ro Kant L: Altgemeine Naturgeschichte und Theorie des liimmels. W: Werke (Pr. Ak. Augsg.), t. 1, s. 230. 517 I'rzyroda rodzaju zmiany sał tyleż nieodwracalnc, ile z uwagi na swe następstwa nieobliczalne. 3.11.4.4. Przyroda jako norma: "zgodność z natur§" Z rozumicniem przyrody jako strukturalno-ż.ródłowego sposobu bycia wiążą się różnorakie normatywne zastosowania pojęcia natury. Weźmy za przykład medycynę I-Iipokratejską. I'rzez physis rozumiano w niej normalny stan zdrowia danego człowicka lub określonego narządu. Jeśli ten stan zakłóciła choroba, należało go - dzięki sztuce lekarskiej - ponownic pr-r.ywrócić. Kiedy w tym kontekścic mówiono również o tym, że każda choroba ma własną physis i naturalne przycryny j,ł wywołujące, chodziłe> o dawny sens tego terminu (por. 3.11.4.1). Szczcgólny aspekt tego medycznego pojęcia physis ujawnia się dwojako: w tym, co zwykło się nazywać "normaln<ł" konstytucją lub funkcją, i w aktywności natury prowadzącej clo wyzdrowienia, aktywności, którą lekarz może tylko wspierać, ale której nic może zastąpić własn<ł umiejętnością. "Lekarz kuruje, ale natura prowadzi du uzdrowienia". Normatywny sposób mówienia o przyrodzie przeniknął do wiclu dzicdzin. Począwszy od wyobrażeń na temat naturalnego odżywiania się i stylu życia, naturalnych porządków społecznych i form państwowych, aż po prawo naturalne i natucalną moralność, zawsze była to idea urzekająca: usprawicdliwić określone stosunki przez przedstawienie ich jako naturalnych lub "zgodnych z naturą". Spotykamy więc "naturalizm", tzn. usprawiedliwienic normatywnych stosunków przez powoływanic się na te, które panują w przyrodzie, nie iylko w etyce i nauce o państwie, ale również w estetyce, pedagogice, socjologii, psychologii i wielu dziedzinach kultury. Silniejsi "z natury" czuli się powołani do panowania nad słabszymi, a o niewolnikach mówione; 2e są zniewoleńi śłusznie, gdyż jest to zgodne z ich niewolniczał naturą. ` Za wykwit naturalizmu należy jednak uznać także różne formy przypisywania przyrodzie charakteru podmiotowego: jest dobrotliwa lub okrutna, skłonna ukrywać się lub wchodzić w kontakt, mści się za zadane jej rany lub niesie płody swym miłującym pokój dzieciom - wszystkie te zwroty personifikujące przyrodę i sugerujące, że kieruje się ona celami i doznaniami tak jak ludzkie podmioty, nie mają oparcia w nauce. Choć naturalizmowi od XVIII w. zarzucano służenie ideologii, a "naturalistyczny błąd rozumowania" spotkał się z zasadniczą krytyką, można Yrzyroda ttatrafić nań w różnych postaciach argumentacji ekologicznej i krytyki kultury, zwłaszcza w zaklinającym nas wezwaniu: "z powrotem do natury" (por. 3.12.1.2). 3.11.5. Kontrastujące opozycje Pojęcic przyrody ryskuje wyrazisty kuntur dopicro d-r.ięki kontrastującym je przeciwstawicniom. W myśleniu greckim pojęcie to hyło określarie głównic za pomocą dwóch par opozycji: physis - techite i physei - thesei. Pietwszą opozycję należy rozumicć ontologicznic. Dzicli ona rzeczy na takie, które źródto swego bytu maj<~ w sobic samych, i takie, które mają jc w czymś innym". 'Ić piemvsze puwstają za przyczyną natury, te drugic dzięki umiejętności. I)rug.i OpOZyC~tt dutyczy statusu stosunków prawnych i przeciwstawia to wszystku, co "z natury" (physei) jest tego lub innego rodzaju, temu wszystkicmu, co w następstwie ustanowienia (lhesei) zostało tak lub inaczej urządzunc. I'odczas gciy w ranutch pictwszcj opozycji mamy zawsze do czynienia z autentyczną rozłslcznością, z drugą opozycją często łączy się teza, że wszystkic stosunki prawne maj.ł charakter uzgodnienia (thesei), tzn