Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
, Podstawowe pojêcia prawa i prawoznawstwa. Czêœæ I, Poznañ 2002. Wronkowska S., Ziembiñski Z., Zarys teorii prawa, Poznañ 1997. Ziembiñski Z., Logiczne podstawy prawoznawstwa, Warszawa 1966. Ziembiñski Z., Problemy podstawowe prawoznawstwa, Warszawa 1980. Rozdzia³ XII STRUKTURA PRAWA 1. PRAWO PRYWATNE l PRAWO PUBLICZNE Ka¿dy z nas — w ¿yciu prywatnym i zawodowym — porusza siê pod kontrol¹ dwóch wielkich, ró¿ni¹cych siê od siebie, obszarów regulacji: prawa prywatnego i prawa publicznego. Wyró¿nienie to ma za sob¹ wielowiekow¹ tradycjê, siêgaj¹c¹ staro¿ytnego Rzymu. prawo prywatnej aktywnoœci spo³eczeñstwa 1.1. Prawo prywatne obs³uguje sferê autonomicznej, prywatnej aktywnoœci spo³eczeñstwa rozumianego jako zbiór podmiotów nie podporz¹dkowanych organizacyjnie aparatowi w³adzy. Prawo prywatne jest tworzone przez pañstwo w celu u³atwienia nawi¹zania wzajemnych relacji przez te podmioty i w celu ochrony ich interesów. równoœæ stron Stronami stosunków prywatnoprawnych s¹ osoby fizyczne, osoby prawne i inne podmioty — cech¹ charakterystyczn¹ jest to, ¿e wchodz¹c we wzajemne relacje s¹ one wzglêdem siebie z punktu widzenia prawa w zasadzie równorzêdne, ¿aden z podmiotów nie wystêpuje w relacjach prywatnoprawnych jako podmiot wyposa¿ony w kompetencje w³adcze, którym musz¹ siê poddaæ inne podmioty prawa. Strony s¹ równe wzglêdem siebie i wobec prawa. Prawo jest tak ukszta³towane, aby proponowane przez prawodawcê rozwi¹zania tworzy³y rozs¹dny kompromis miêdzy interesami stron. Prawo prywatne kreuje wiêc stosunki o charakterze kooperacyjnym i koordynacyjnym. Samo nawi¹zanie i rozwi¹zanie stosunków miêdzy stro- /. Prawo prywatne i prawo publiczne 329 nami jest dobrowolne, a wiêc nie z woli pañstwa, i z woli stron powstaj¹ (i ustaj¹) miêdzy nimi konkretne obowi¹zki i uprawnienia. cywilnoprawna metoda regulacji Jeœli prawodawca reguluje stosunki spo³eczne w taki sposób, ¿e pozycja stron w stosunku prawnym jest równorzêdna, a wiêc ¿aden podmiot nie mo¿e jednostronnie (w³adczo) kszta³towaæ sytuacji prawnej drugiego, mówimy, ¿e prawodawca wykorzysta³ cywilnoprawn¹ metodê regulacji. W ten sposób np. prawo rodzinne reguluje prawa i obowi¹zki ma³¿onków, a prawo cywilne prawa i obowi¹zki stron zawieraj¹cych umowy (np. sprzeda¿y, po¿yczki, najmu). ius dispositivum Regulacje prywatnoprawne opieraj¹ siê na przepisach wzglêdnie obowi¹zuj¹cych (iuris dispositivi\ by³a ju¿ o nich mowa w rozdziale V. Przypomnijmy, ¿e przepisy te jedynie sugeruj¹ zachowania, które mo¿na podj¹æ, ale które nie s¹ bezwzglêdnie nakazane albo zakazane. Mo¿emy wiêc zawrzeæ umowê kupna-sprzeda¿y dok³adnie na tych warunkach, które s¹ przewidziane w kodeksie cywilnym, ale te¿ mo¿emy uzgodniæ inne warunki. Oœwiadczenie woli stron ma moc wi¹¿¹c¹ i zyskuje pierwszeñstwo nad przepisami prawa (z wyj¹tkiem iuris cogentis). Wyodrêbnienie przepisów dyspozytywnych nie zawsze jest proste z tego wzglêdu, ¿e wiele aktów prawodawczych to akty kompleksowe, a wiêc zawieraj¹ce poza przepisami iuris dispositivi tak¿e przepisy bezwzglêdnie obowi¹zuj¹ce (iuris cogentis). B³êdna kwalifikacja przepisu mo¿e prowadziæ do b³êdów w stosowaniu i realizowaniu prawa. Czêsto forma wyra¿enia przepisu wskazuje, i¿ chodzi o ten rodzaj regulacji, np. przepis stanowi: „mo¿na siê umówiæ" albo „w braku odmiennej umowy", „chyba ¿e co innego wynika z treœci czynnoœci prawnej", czy „w braku umowy w tym wzglêdzie", „je¿eli umowa mu tego nie zabrania". Jednak¿e przepisami iuris dispositivi s¹ tak¿e inne jeszcze przepisy oprócz tych, o których dyspozytywnoœci decyduje ich postaæ jêzykowa. Ich wyodrêbnienie wymaga wiedzy w zakresie wyk³adni prawa i zale¿y od za³o¿eñ aksjologicznych odtworzonych przez interpretatora, zw³aszcza zaœ od rangi, jak¹ nada siê zasadzie wolnoœci umów. Jeœli jest ona ceniona wy¿ej ni¿ inne wartoœci, powstan¹ wiêksze mo¿liwoœci zakwalifikowania okreœlonych przepisów do iuris dispositivi. W prawie prywatnym pojawiaj¹ siê tak¿e przepisy jednostronnie bezwzglêdnie obowi¹zuj¹ce: iuris semidispositivi (por. rozdzia³ V). Daj¹ one 330 XII. Struktura prawa mo¿liwoœæ odst¹pienia tylko na korzyœæ jednej ze stron, na ogó³ chodzi tu o stron¹ s³absz¹ (np. konsumenta albo pracownika). Tak¿e semidyspo-zytywnoœæ nie zawsze wynika z formy wyra¿enia przepisu. Trzeba dokonaæ wyk³adni, aby zorientowaæ siê, jaki to przepis. prawo „samoobs³ugowe" Kolejnym charakterystycznym elementem jest to, ¿e w przypadku „bezkolizyjnego" dzia³ania prawa, pañstwo w zasadzie w ¿aden sposób nie wkracza w stosunki miêdzy podmiotami prywatnymi. Organy pañstwa zaczynaj¹ dzia³aæ tylko z inicjatywy podmiotów tym zainteresowanych. Jeœli nie ma w s¹dzie pozwu o rozwód albo o zap³atê — nie ma aktywnoœci pañstwa. Wzajemne stosunki miêdzy ma³¿onkami mog¹ uk³adaæ siê bardzo Ÿle, rozk³ad po¿ycia mo¿e byæ trwa³y i zupe³ny, jednak s¹d zajmie siê spraw¹ tylko wówczas, jeœli strona z³o¿y pozew o rozwód. Jeœli ktoœ nie oddaje w terminie po¿yczonych prywatnie pieniêdzy — równie¿ ¿aden s¹d nie podejmie dzia³añ, dopóki strona nie z³o¿y pozwu. Prawo prywatne oparte jest na swoistej „samoobs³udze" podmiotów. To one decyduj¹, czy bêd¹ dochodziæ swoich praw. Organy ochrony prawnej w sprawach prywatnych nie dzia³aj¹ z urzêdu, a z inicjatywy stron