- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Trzy lata upłynęły mi, jako jeden dzień w tym domu, z którym ja i on ze mną połączył się węzłami jakiegoś nałogowego przywiązania; nic pokochano mnie może, ale mnie znoszono i...
- Przy takiej postaci zęby są piękne i bardzo białe, skóra delikatna i połyskująca się, żyły pełne i wydatne, włosy najczęściej jasne i oczy błękitne, lubo bywają niekiedy i oczy, i...
- Ta czaszka może stać się zamkniętym zakładem albo domem otwartym, domem gry, w którym mózgu śliskie, szare karty są znaczone, lub domem poprawczym z surowym...
- Rozalce robi się nie wiadomo dlaczego bardzo smutno i obco, i tęskno do ciemnego, nieprzytulnego pokoju mamy, który nawet nie jest przecież pokojem mamy, bo jest pokojem...
- Z kolei bomby neutronowe wymagają bardzo dużych ilości trytu (20-30 g na sztukę), którego produkcja z kolei wymaga poważnych ilości plutonu (do wytworzenia każdego...
- Ale być może jest tak, że te wszystkie rzeczy, o których zakładam, że nimi nie jestem, bo ich nie znam, faktycznie wcale nie są czymś różnym ode mnie takiego, jakiego znam...
- Samoopis (dane Q) obejmuje wypowiedzi danej osoby o jej własnym zachowaniu i w ten sposób może wzbogacić o „wnętrze psychiczne" zapis zewnętrzny, jakiego dostarczają dane...
- Gdy zapytali chłopca, czy mogą coś dla niego zrobić, Francisco Javier Fumero zapytał ich z kolei, czy może zostawić sobie strzelbę, bo jak dorośnie, to chciałby zostać...
- Uważa się, że strach przed zmniejszeniem racji żywnościowych i przydziałów dóbr, spowodowany masowym napływem uchodźców z przyszłości, może stać się przyczyną masowych...
- Jednego może pan być pewien, Herr March: niezależnie od tego, kto wygra kolejną wojnę, kiedy rozwieją się bitewne dymy, w szwajcarskich kantonach wciąż istnieć będą banki...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Mamy nadzieję, że dialog nasz będzie kontynuowany w Polsce, a później znów w Ukrainie, na nowym poziomie odpowiedzialności za przyszłość ukraińsko-polskiego porozumienia. Z najlepszymi życzeniami i wyrazami głębokiego szacunku, uczestnicy Sympozjum. Przewodniczący komitetu organizacyjnego Jewhen Bystryćkyj” Myślę, że Ukraińcy bardziej niż my doceniają inicjatywę dwóch wspaniałych ludzi „Kultury”, Giedroycia i Mieroszewskiego, podjętą w okresie najmniej sprzyjającym naszemu porozumieniu z Ukrainą i Litwą. Było to całkowite i zdawałoby się samobójcze pójście pod prąd, jeśli zważyć ówczesne nastroje, obolałości w kraju i na emigracji; przede wszystkim na emigracji, która mogła przecież zbojkotować tytuł. Szczęśliwie wygrał rozsądek. W przeciwieństwie do swoich rodaków na emigracji redaktorzy „Politycznej Dumki” nie stawiają znaku równania między „Kulturą” a „Suczastnostią”, akcentują nieporównywalność polskiego miesięcznika z jakimkolwiek innym tytułem, zgadzając się, że - jak to sformułowały „Wsechukrainśkyje Widomosti” -”Jerzy Giedroyc stworzył nie zwyczajne pismo, lecz dzieło na miarę europejskiej kultury”. Znamienne, że nie my, to Ukraińcy pierwsi tak rzeczowo uhonorowali pięćdziesięciolecie pisma, które przez cały ten po obu stronach daleki od gładkości, uprzedzeniami, niedomówieniami najeżony czas pracowało nad poprawą naszego sąsiedztwa. Była to polityka unikalna. Bezprecedensowa. Nie w Warszawie, w Kijowie - dopiero w Kijowie - omawiano casus Juliusza Mieroszewskiego, jednego z najwybitniejszych - choć jeśli idzie o walor myśli, porównywalnego jedynie do Giedroycia, polskich publicystów. Wolałabym nie sprawdzać, ilu też naszych dziennikarzy, nie tylko tych młodych, zna jego nazwisko. Konstatacja Ukraińca: Giedroyc skupił wokół „Kultury” najlepsze polskie umysły. To pismo było ewenementem i nadal pozostaje. Nie z przypadku najlepszą frekwencją cieszył się trzeci dzień obrad, sesja prowadzona pod hasłem: „Ukraina i Polska. Historia i perspektywy dialogu między intelektualistami” (w tym znaczący referat Ołeha Bitego o „Historycznej klęsce kulturowego mesjanizmu”. Fakt prawie nie przyjmowany do wiadomości w Polsce). Mając do wyboru historię i perspektywy - strona polska wolała trzymać się historii, i to traktowanej bardzo osobiście, „literacko”. Jak na wieczorze autorskim. Gospodarze chyba mieli do nas cichy żal z powodu okazji, która znowu przeszła bokiem. Nie przemęczyliśmy się, szykując wystąpienia. Oczywiście nikt z organizatorów nie powiedział mi tego wprost, ale chyba znowu dało o sobie znać nasze wzmożone samopoczucie intelektualne. Już zupełnie poniewczasie, spóźnieni o mnóstwo lat, o multum politycznych nieodwracalności, znów próbowaliśmy szpanować przed ukraińskim lustrem. Przez lata, przez sowieckie lata, intelektualiści rosyjscy, litewscy, ukraińscy poprzez Polskę - i poprzez język polski - docierali do wartości spoza o ileż w ich wypadku szczelniejszej żelaznej kurtyny. Warszawa była oknem na świat, drogowskazem, nie tylko przecież w kulturze. To się już zmieniło. W „Politycznej Dumce” szkic Włodzimierza Reprincewa o relacjach polsko - ukraińskich, szczęśliwie już nieporównywalnych z dawniejszymi. Weszliśmy w fazę „konstruktywnego, pragmatycznego i wzajemnie opłacalnego rozwoju. Obiektywne, strategiczne, narodowe interesy obydwu państw korespondują ze sobą, wolne od deformujących wpływów z zewnątrz”. To dużo jak na początek, ale... W kasztanowym mieście Tym razem kontakt z inną, szerszą Ukrainą. To już nie jest obolały od antypolskich i propolskich kompleksów Lwów, z neo-ficka przewrażliwiony i zajadły. To Kijów. Starcza odległości - nie w kilometrach, w historii - na wyczuwalnie inny klimat polityczny. Na zorientowanie się, jak wyolbrzymiliśmy Galicję, która z tutejszej perspektywy jest, czym jest: nie za dużą i słabą gospodarczo prowincją jednego z największych obszarem krajów europejskich