- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Mamy naukę wielkiego Hariego Seldona, która dowodzi, że od nas tylko zależy, czy powstanie przyszłe Imperium Galaktyczne - iż drogi, która prowadzi do tego Imperium, nie możemy...
- Tendencje rozwojowe języków rodziny indoeuropejskiej 46 Bibliografia 48 I ZAŁOŻENIA JĘZYKOZNAWSTWA INDOEUROPEJSKIEGO Od dawna zdawano sobie sprawę z tego, że...
- Jak do tego przyszło, iż z wielkiego przyjaciela i sługi króla jegomości przeszedł do obozu jego wrogów, trudno tłumaczyć inaczej, tylko wielkimi dobrodziejstwy, jakich za...
- Jednego może pan być pewien, Herr March: niezależnie od tego, kto wygra kolejną wojnę, kiedy rozwieją się bitewne dymy, w szwajcarskich kantonach wciąż istnieć będą banki...
- - A co myślicie o tego rodzaju pchnięciach, wy, znawcy szermierki i mistrzowie szpady? Ogólne przekonanie było, że wszelkie nadzwyczajne pchnięcia są wierutnym...
- Rozalce robi się nie wiadomo dlaczego bardzo smutno i obco, i tęskno do ciemnego, nieprzytulnego pokoju mamy, który nawet nie jest przecież pokojem mamy, bo jest pokojem...
- Jeździec, który pierwszy przemówił do Don Kichota, jeszcze raz podjechał i rzekł: - Wasza miłość, panie Don Kichocie, jedźcie z nami; wszyscy jesteśmy wa- szymi...
- Nie mogłem zrozumieć powodu tego uczucia, ale ogarniał mnie lęk i udręka, jak gdyby groziło mi bliskie nieszczęście, jak gdyby ktoś drogi mi cierpiał i wzywał mojej...
- Mogę jednak powiedzieć wam tyle: białe żyłki są z tego samego materiału co niebieska reszta, tyle że mają inną barwę...
- Naturalnie gdyby mieli świadomość, że on o tym wie, i podejrzewali, co zamierza z nimi zrobić, walczyliby jak lwy, ale nie mieli prawa tego wiedzieć...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
To był podstawowy problem w grupowym rozwiązywaniu sprawy, tworzeniu wieloosobowych zespołów. Żaden z jego członków nie widział wszystkich materiałów, tropów, a nawet całej papierkowej roboty. Wszystko było rozdzielone pomiędzy ludzi. Chociaż jeden był nominalnie prowadzącym, niezmiernie rzadko zdarzało się, by zdołał przyjrzeć się wszystkiemu. Teraz Bosch próbował to zrobić. Znalazł to, czego szukał - i co sugerowała Carla Entrenkin - w teczce z wezwaniami do sądu, gdzie przechowywano potwierdzenia od gońca. Takie potwierdzenia biuro Howarda Eliasa otrzymywało, gdy wezwanie do złożenia zeznań lub stawienia się przed sądem w charakterze świadka zostało dostarczone do rąk własnych. W teczce znajdował się gruby plik cienkich białych formularzy, ułożonych według dat dostarczenia. W pierwszej połowie stosu znajdowały się wezwania do złożenia zeznań, daty na nich były sprzed kilku miesięcy. W drugiej były wezwania świadków na proces, który miał się rozpocząć dzisiaj, wystawione dla pozywanych policjantów i innych ludzi. Bosch przypomniał sobie, że Edgar przeglądał wcześniej tę teczkę - znalazł w niej zamówienie na zapisy z myjni samochodowej. Jednak to odkrycie musiało odwrócić jego uwagę od innych rzeczy. Kiedy Bosch przeglądał te potwierdzenia, znalazł jedno, które zwróciło jego uwagę. Wezwanie dla detektywa wi Johna Chastaina z wydziału spraw wewnętrznych. Zaskakujące, bo Chastain nigdy nie wspominał o jakimkolwiek powiązaniu z tym pozwem. Prowadził wewnętrzne śledztwo sprawdzające zarzuty Harrisa, które całkowicie oczyściło policjantów z Zabójstw, więc sam fakt jego wezwania nie stanowił niczego niezwykłego. Wykorzystanie go jako świadka obrony policjantów oskarżonych przez Harrisa o nielegalne postępowanie byłoby całkowicie logiczne. Jednak Chastain nigdy nikomu nie powiedział, że wzywano go na świadka oskarżenia, a to było zastanawiające. Gdyby wiedziano o tym fakcie, mógłby nie zostać zakwalifikowany do zespołu prowadzącego śledztwo w sprawie tych dwóch morderstw z tego samego powodu, dla którego nie powierzono go facetom z RiZ. Na pierwszy rzut oka widoczny był konflikt interesów. To wezwanie wymagało wyjaśnienia. Zaciekawienie Boscha wzrosło jeszcze, gdy zobaczył, że dostarczono je w czwartek, w przedzień zabójstwa Elia-sa. Zmieniło się w podejrzenie, gdy odczytał odręczną notatkę gońca sporządzoną na dole potwierdzenia. Det. Chastain odmówił przyjęcia wezwania w samochodzie. Włożone zostało za wycieraczkę. Wyraźnie mówiła ona, że Chastain nie życzył sobie mieć cokolwiek wspólnego ze sprawą, co tak skupiło na sobie uwagę Boscha, że gdyby w tej chwili w telewizji pokazywano miasto płonące od stadionu Dodgersów aż do plaży, nawet by tego nie zauważył. Uważnie oglądając wezwanie dla Chastaina, spostrzegł, że wyznaczono mu bardzo konkretny dzień i godzinę pojawienia się w sądzie. Przejrzał pozostałe wezwania świadków, ułożono je według daty doręczenia, a nie w kolejności, w jakiej mieli stawać przed sądem. Gdyby ułożył je według tego drugiego klucza, miałby planowaną przez Eliasa kolejność posunięć, co dałoby mu dużo lepsze zrozumienie zamierzonej strategii. Zajęło mu to dwie minuty. Kiedy skończył, przeglądał je po kolei, wyobrażając sobie przebieg procesu. Najpierw będzie zeznawał Michael Harris. Opowie swoją wersję wydarzeń. Potem kapitan John Garwood, szef wydziału zabójstw. Opisze śledztwo, podając wybieloną wersję. Następny miał być Chastain. Potwierdziłby słowa Garwooda. Niechętnie -odmówił przyjęcia wezwania - trzymałby stronę kapitana. Dlaczego? Bosch na chwilę odsunął to pytanie na bok i zajął się następnymi wezwaniami. Najwyraźniej Elias stosował odwieczną taktykę wzywania na zmianę świadków "za" i "przeciw". Planował przedzielić zeznania ludzi z RiZ, oskarżonych, świadkiem, który niewątpliwie będzie korzystny dla jego klienta. Po kolei - Harris; lekarz, który zajmował się jego uszkodzonym uchem; Jenkins Pelfry; szef Michaela z myjni; dwaj bezdomni, którzy znaleźli ciało Stacey Kincaid; w końcu Kate Kincaid i Sam Kincaid. Bosch wyraźnie widział, że Elias zamierzał zaatakować śledztwo prowadzone przez wydział zabójstw, ujawnić torturowanie Michaela Harrisa i przypomnieć, że jego obrona polegała na twierdzeniu, że nie zrobił w ogóle nic złego. Później planował wysadzenie Rabunków i Zabójstw całkowicie z siodła za pomocą szczegółowego zeznania Kate Kincaid na temat myjni i wyjaśnienia obecności odcisków palców. Potem była kolej Sama Kincaida. Elias użyłby go do ujawnienia tajnej strony Charlotty i koszmaru, jakim było krótkie życie Stacey