Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Dziecko jest zmuszone dzielić się matką z ojcem i na tym tle rodzi się kompleks Edypa, w którym ojciec zaczyna być traktowany jako, rywal, jeśli chodzi o zdobywanie względów matki. Znane są także inne kompleksy odnoszące się do wyjaśniania osobwościowych mechanizmów różnego typu zachowań. Z bardziej popularnych można wymienić: kompleks Herostratesa, kompleks Diany i in. (T. G.) komputeryzcja w rehabilitacji; wykorzystanie systemu automatycznego analizowania danych uzyskanych w diagnozie za pomocą zakodowanych informacji. Komputeryzacja w r. odgrywa istotną rolę w dużych placówkach, gdzie konieczne jest zajmowanie się jednocześnie wieloma różnorodnymi danymi związanymi z diagnozą, terapią, protezowaniem, badaniami dodatkowymi itp. Cyfrowe maszyny liczące z odpowiednio przygotwanymi programami ułatwiają szybkie dokonywanie analizy informacji i pozwalają prowadzić poważne prace badawcze. (T. G.) komunikacja bezsłowna; porozumiewanie się bez użycia skodyfikowanych form językowych w potocznym rozumieniu tego słowa. K.b. występuje w świecie zwierząt, dla których w obrębie określonego gatunku istnieje szereg sygnałów oznaczających ważne dla życia sytuacje. K. b. towarzyszy, aktom słownego porozumiewania się jako składnik dodatkowy, odgrywający jednak istotną rolę,w procesie komunikowania się. U dzieci w wieku przedszkolnym k. b. stanowi dość częstą formę przekazywania informacji, świadczącą o dużym ładunku emocjonalnym. Na k. b. składa się bogaty repertuar gestów, postaw ciała, mimiki, zachowań, z czego nie zawsze zdaje się w pełni sprawę. Ta forma porozumiewania się ma duże znaczenie dla przekazywania informacji wśród głuchych i tych wszystkich, którzy mają trudności w ekspresji słownej. (T. G.) komunikacja totalna; porozumiewanie się osób głuchych wykorzystujące wszelkie dostępne środki zarówno wchodzące w zakres mowy ustnej, jak migowej, obejmujące ekspresję gestową, różne formy kodów manualnych, pismo, symbole graficzne. Tendeneje do propagowania k. t., zapoczątkowane w Usa, rozpowszechniły się w wielu krajach i wpłynęły m. in. na modyfikację programów w szkołach dla głuchych. (T. G.) konfabulacja; zespół zaburzeń w myśleniu polegający na tworzeniu zmyślonych treści, obserwowany w przebiegu niektórych schorzeń psychicznych. K. łączy się z tendencjami do opowiadania fantastycznych, nieprawdziwych faktów, występuje łącznie ze skłonnościami perseweracyjnymi; obserwowana m. in. w psychozie alkoholowej Korsakowa. (T. G.) konspekt ćwiczeń; zapis każdej jednostki terapeutycznej prowadzonej w dziale kinezyterapii ogólnej. Dotyczy przede wszystkim ćwiczeń ogólnokondycyjnych i ćwiczeń w wodzie. Składa się z części wstępnej i szczegółowej. W części wstępnej należy określić cel, jaki zamierza się zrealizować w danej jednostce. Dodatkowe informacje to liczebność grupy, miejsce ćwiczeń, czas ich trwania, przybory i przyrządy użyte do realizacji celu oraz nazwisko prowadzącego. Część szczegółowa zawiera kolejność ćwiczeń, ich dokładny opis oraz liczbę powtórzeń każdego ćwiczenia. Kolejność ćwiczeń musi być dobrana zgodnie z celem ćwiczeń i ogólnymi zasadami budowy konspektu. (A. Z.) kontrola ortotyczna ruchów w stawach kończyny; kontrola ruchów polegająca na: mechanicznym ograniczeniu ich zakresu, całkowitym ich wyłączeniu, wspomaganiu lub zastępowaniu sił mięśniowych w realizacji ruchów, stwarzaniu mechanicznych oporów dla mięśni antagonistów, elektrycznym pobudzaniu, pozbawionych dopływu bodźców fizjologicznych, grup mięśniowych zdolnych do czynnego skurczu. (H. G., T. M.) końcówka wyspecjalizowana protezy kończyny górnej; przyrząd często w postaci narzędzia, przeznaczony do wykonania ściśle określonych czynności, umieszczony na obwodowym końcu protezy kończyny górnej. Rozróżnia się k.w. protezy kończyny górnej czynne i bierne. Czynne odznaczają się ruchami roboczymi, do których realizacji wykorzystuje się - źródło energii protezy kończyny górnej; nie spełniają tego warunku bierne. Przykładami k. w. protezy kończyny górnej są: uchwyt spawalniczy, końcówka do pisania na maszynie, nożyczki, widelec itp. (H. G., T. M.) koordynacja ruchu; współdziałanie fizjologicznych mechanizmów nerwowych zapewniające wykonanie zadania ruchowego zgodnie z programem ruchu. Sprowadza się to do całościowego sterowania ruchem na różnych poziomach ośrodkowego układu nerwowego. Szczególnie istotną rolę w k. r. spełnia móżdżek. (A. K.) korelacja; zależność występująca między poszczególnymi cechami (zmiennymi), dająca się wyrazić w postaci liczbowego współczynnika zwanego współczynnikiem k. Główna koncepcja k. opiera się na założeniu, że istnieją zależności między wieloma cechami występującymi u istot żywych, mieszczącymi się zarówno w kategorii cech fizycznych, jak i psychicznych. Istnieje wiele różnych sposobów obliczania współczynników k., z których najbardziej znanymi są opracowane przez Ch. Spearmana (1904Ď), K. Pearsona (1896Ď), G. U. Yule'a (1907Ď). (T. G