- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Wobec kogo zatem jesteśmy odpowiedzialni, bo jednak czujemy w sobie tę odpowiedzialność za siebie, za innych, czasami za los małego, otaczającego nas świata? Jesteśmy...
- Nie ma podstaw, aby sądzić, że skoro istnieje cierpienie, to musi istnieć skłonność do oddawania się cierpieniu czy nawet do czerpania z niego przyjemności...
- Hetman odesłał list Pawluka królowi, dodając od siebie: Z tego pisania, jakie posyłam, zrozumie Wasza Królewska Miłość zawziętość tego chłopstwa...
- Aby więc okazać, jak małe znaczenie ma dla niego Coron w porównaniu z Węgrami, sułtan posłał okrytego bliznami Jahja-paszę z pięcioma tysiącami janczarów na Coron z krótkim...
- Kiedy sięgnął, żeby popieścić jej uda, otworzyła się dla niego i poczuł tak silne pragnienie, że mógłby ją wziąć natychmiast, ale chciał, żeby to trwało...
- Czytamy też, że męka Chrystusa jest odkupieniem za grzechy dla wszystkich tych, którzy w niego wierzą, i co za tym idzie, przywróceniem żywota wiecznego wszystkim wiernym i...
- Nigdy nie bał się śmierci, traktował życie jak najlepszą przygodę, a teraz Luthien, ten naiwny młodzieniaszek znaleziony przez niego na drodze, kolejny raz otworzył mu oczy...
- Poznanie innych i poznanie siebie jest koniecznym warunkiem autoidentyfi kacji z wartościami, jest szansą na życie twórcze i autentyczne...
- Ludzie marnieli obok niego, on jeden trwał niespożycie, tylko dziczał coraz bardziej i stawał się coraz sroższym pruskim żołdakiem...
- Kosztowny krzyż kamienny, który dostałem od niego na pamiątkę, chowam dotąd jako wspomnienie tych smutnych czasów i dowód przyjaźni księdza archimandryty...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
— Musiało tak być — powiedział posępny, lecz baczn r na wszystko osadnik. — Potomek naszego rodu nie mógł zwróć ć się świadomie bezbronną stroną do człowieka czy zwierzęcia, zw asz-cza że ćwiczyłem go w tych rzeczach.
— Patrzcie! — przerwał Enoch wyplątując ze strzępów ubrania kawałek ołowiu, który pozbawił sił junaka. — Oto jest kula.
Izmael wziął ją do ręki i przypatrywał się długo i bacznie.
110
I
— Na pewno się nie mylę. Niemożliwe, bym się mylił — wy-nruczał wreszcie przez zaciśnięte zęby. — To jest kula z mieszka 'ego przeklętego trapera. Podobnie jak inni myśliwi, używa zna-¦7onych kul, by móc poznać dzieło swojej strzelby. Oto widzicie wyraźnie znak: sześć małych dziurek na krzyż.
— Mogę przysiąc na to! — krzyknął triumfalnie Abiram. — Pokazywał mi swoje znaki i przechwalał się, ile jeleni powalił tymi kulami na prerii. Teraz, Izmaelu, uwierzysz chyba, gdy powiem, :e ten stary łotr jest szpiegiem czerwonoskórych.
Ołów przechodził z ręki do ręki. Na nieszczęście dla reputacji trapera paru młodzieńców przypomniało sobie, że widzieli te znaki na kulach starca, gdy kierowani ciekawością oglądali jego ekwipunek. Oprócz tej jednej rany znaleziono na ciele Azy inne, mniej niebezpieczne, które potwierdzały, w ich opinii, winę trapera.
Między miejscem, gdzie po raz pierwszy polała się krew, a zagajnikiem, do którego — jak teraz wszyscy przypuszczali — Aza wycofał się szukając schronienia, znaleziono ślady wielu starć. Wskazywało to jako dowód słabości mordercy, który dlatego tylko tak długo nie mógł zabić swej ofiary, że siły młodzieńca nawet w chwili śmierci czyniły go groźnym przeciwnikiem dla zgrzybiałego starca. Broni zmarłego nie można było znaleźć, gdyż niewątpliwie stała się łupem zwycięzcy, łącznie z wieloma innymi, mniej wartościowymi drobiazgami, które chłopiec zwykł nosić przy sobie.
Okolicznością, która najniezawodniej i najsilniej — poza tak wiele mówiącą kulą — zdawała się oskarżać trapera o popełnienie tego okrutnego czynu, były znaki na szlaku. Świadczyły one, że ranny młodzieniec, choć już ugodzony śmiertelnie, był jeszcze 'dolny stawiać długi i zaciekły opór dalszym atakom mordercy, l-.mael podkreślał ten fakt ze smutkiem, lecz również i z dumą; smutkiem ze straty syna, którego wysoko cenił, gdy panowała między nimi zgoda, dumą z odwagi i siły, jakie syn okazywał do i