- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Tacy młodzi, tacy bezbarwni, tacy jednakowi...
- A jednak każdy krok w stronę linii białych kolumn, która ciągnęła się na północ i południe przez wzgórza południowego Manganaru, tylko zwiększał moje poczucie oddalenia od...
- Jednak już w dwudziestym roku życia poszedł w cudze kraje, gdzie w Niemczech, we Francji i Hiszpanii u rozmaitych książąt trzy lata przesłużył, i dopiero w roku wstąpienia na...
- Ich specyfika polega natomiast na tym, że ćwiczący sam aplikuje sobie tę siłę - albo poprzez wykorzystanie jakiegoś przyboru (zwykle mebla lub taśmy), albo też poprzez...
- Obrzydził sobie nawet współudział w rządzie (jako minister), „gdzie rozum musi to stawać, to się cofać, to ulegać przed cudzą względnością, przed cudzym uprzedzeniem, przed...
- Zamiast jednak przebić się przez linię otaczających iH> wrogów, zawiódł oczekiwania; wpadł między groźne szeregi 1 iuronów, lecz zaraz ostro skręcił i nim dosięgną! go choć...
- Tendencje rozwojowe języków rodziny indoeuropejskiej 46 Bibliografia 48 I ZAŁOŻENIA JĘZYKOZNAWSTWA INDOEUROPEJSKIEGO Od dawna zdawano sobie sprawę z tego, że...
- Lambert przelotnie przyjmuje do wiadomości, że w Schwarzenbergu obok landrata Wesselinga również inni ludzie zdają się trzymać nici w ręku; potem jednak ta myśl się gubi i...
- Mogę jednak powiedzieć wam tyle: białe żyłki są z tego samego materiału co niebieska reszta, tyle że mają inną barwę...
- Gdy jednak wiatr zagnał Klejnot Gwiezdnej Wędrówki dalej na południe, wędrowcy mogli ocenić prawdziwe rozmiary Nagiej Wyspy...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Słowem: wobec jakiejś Osoby, która dała nam życie, talent, powołanie i wolność. W ten oto sposób nasza wolność poprzez nasze doznanie odpowiedzialności wiąże nas nieustannie z Bogiem. W niej to ostatecznie została zaczepiona pajęczyna, po której sączyć się będzie w nasze wnętrze piekło lub niebo, śmierć lub życie, dobro lub zło. 3. Wolność i temperament W poprzedniej naszej rozmowie stwierdziliśmy, że człowiek może swą wolność utracić. Dzisiaj uzupełnijmy to stwierdzenie jeszcze jednym: wolność człowieka może ulec ograniczeniu, ale może się także powiększać, a jedno i drugie zależeć będzie częściowo od nas samych, częściowo od naszego otoczenia. Za ograniczeniami wolności i za jej wzrostem pójdzie ograniczenie i wzrost odpowiedzialności. I tak np. umysłowo chory, który nie widzi, że oto znalazł się w sytuacji wyboru, nie jest także za swój wybór odpowiedzialny. W człowieku jest bowiem tyle wolności, ile jest w nim rozumu. Ktoś działający pod wpływem wielkiego strachu, w atmosferze paniki, ogarnięty burzą uczuć, doznaje ograniczenia wolności od strony emocjonalnej. Najczęstsze ograniczenia wolności płyną od strony naszego temperamentu. Są one całkiem swoiste: stałe, jak stały jest temperament człowieka, jednokierunkowe, stosownie do dyspozycji płynących ze struktury temperamentu. Czym jest temperament człowieka? Najogólniej mówiąc: temperament stanowi pewien zespół dyspozycji psycho-fizycznych, które sprawiają, że człowiek przedstawia określony typ reagowania na bodźce świata zewnętrznego. Typów takich jest niezliczona mnogość. Psychologia usiłuje je klasyfikować i opisywać. My oczywiście nie możemy tutaj tego robić. Dlatego też zajmę się tylko krótkim opisem najpowszechniejszego wśród nas temperamentu, który prof. Brzezicki nazwał kiedyś temperamentem skirtotymicznym i uznał za najbardziej charakterystyczny dla Polaków. Z tego względu można powiedzieć, że jest to temperament sarmacki. Nie znaczy to, oczywiście, że wszyscy Polacy posiadają taki temperament. Wydaje się jednak, że wszyscy w jakimś stopniu żyjemy w atmosferze wytworzonej przez skirtotymików. Tak czy inaczej, mamy zatem z nim do czynienia. Ciekawy to naród ci Sarmaci... Sławomir Mrożek powiada, że naszym umiłowanym zajęciem jest walka z przeważającymi siłami wroga. W innym miejscu doda, że jesteśmy chorzy na zanik woli: wszystko mamy, i warunki, i ideologię, i wielkie cele, ale się nam niczego nie chce. Konstanty I. Gałczyński widzi swój własny naród, jak przez całą historię biegnie z motyką na słońce, ale za chwilę doda: Bo ja jestem Polak, A Polak to wariat, A wariat to lepszy gość. W "Królu Ubu" parodiowało się wiersz Antoniego Słonimskiego pt. "Ogłaszam alarm dla miasta Warszawy". Zakończenie wiersza brzmi: "Ogłaszam alarm... niech trwa". W parodii brzmi ono: "Ogłaszam alarm... niech ma". Bo podobno jedynie podczas alarmów jesteśmy na miarę wymagań. Natomiast współczesne, popularne powiedzonko nie bez kozery ujmuje rzecz krócej: z Sarmatą wszystko załatwisz, bo to wprawdzie "nie marksista, nie katolik, ale za to alkoholik". Powróćmy jednak do Brzezickiego. W sferze emocjonalnej cechuje nas bogactwo uczuć - przysłowiowy słomiany ogień. W krytycznej sytuacji rzucamy do skarbu państwa ślubne obrączki, ale na co dzień wcale nie kwapimy się z płaceniem podatków, a do pracy spóźniamy się notorycznie. Szybko i łatwo przechodzimy z jednego nastroju w drugi, od jednego zapału poświęcenia do zniechęcenia i bezradności. Wypełnia nas istna burza sprzecznych uczuć i krótkotrwałych zapałów. Pod względem intelektualnym Sarmata jest egzemplarzem bez wątpienia interesującym. Zdolny, błyskotliwy, inteligentny