Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
53-65. 18 WSTÊP na nawi¹zaniu kontaktu intelektualnego / nauk¹ zachodni¹, w ostatnich latach pojawi³y siê na Zachodzie nowe syntezy ukraiñskiej historii16 oraz omówienia tych zagadnieñ na lamach presti¿owych czasopism naukowych17. Upadek Zwi¹zku Radzieckiego i powstanie niepodleg³ego pañstwa ukraiñskiego zmieni³o polityczny i naukowy kontekst, w którym prowa- dzono te dyskusje. Znalaz³o to przede wszystkim odzwierciedlenie w tym, ¿e prawie zupe³nie zniknê³y prace o inspiracji marksistowskiej, a ukraiñska niemarksistowska historiografia wydoby³a siê z w¹skich ram dawnego po- dzia³u na „narodnyæk¹" i „der¿awnyæk¹". Historia Ukrainy przestaje byæ zajêciem jedynie historyków pochodzenia ukraiñskiego. Bardzo powiêkszy³ siê intelektualny horyzont historiografii - pojawi³y siê prace, które staraj¹ siê wpisaæ pewne zagadnienia ukraiñskiej historii w ramy modnych postmodernistycznych i postkolonialnych kierunków w metodologii. Nie podwa¿a to ani nie zmniejsza wartoœci dawnych interpretacji, ale raczej dowodzi tego, ¿e historiografia ukraiñska sta³a siê bardzo dynamiczna. Niniejsza ksi¹¿ka zosta³a napisana z tym w³aœnie zamiarem: skonfron- towaæ ukraiñski materia³ historyczny z najnowszymi interpretacjami i teo- riami. Niestety autorowi nie uda³o siê unikn¹æ licznych pokus, które pod- suwaju¿ sam temat ksi¹¿ki - nowo¿ytna historia Ukrainy. Pierwszym i naj- bardziej oczywistym jej grzechem jest wybiórczoœæ. Ksi¹¿ka ta nie mówi o wszystkim, co wydarzy³o siê na ukraiñskich ziemiach, lecz poœwiêcona jest przede wszystkim jednej wa¿nej kwestii: powstawaniu nowoczesnego narodu ukraiñskiego. Zreszt¹ autor nie mia³ wielkiego wyboru. W ostatnich latach ukraiñska historiografia skupi³a siê w³aœnie na tym problemie, trudno by³oby wiêc podsumowywaæ dorobek naukowy w innych jej dziedzinach. Zainteresowanie tym procesem jest zupe³nie naturalne i wywo³ane przez pilne zapotrzebowanie spo³eczne: proces ten wci¹¿ trwa, a od jego rezultatów zale¿eæ bêdzie los milionów ludzi nie tylko na Ukrainie, ale i w Europie Wschodniej, a mo¿e nawet w ca³ej Europie. . Poniewa¿ historyk musi opisywaæ wydarzenia wp³ywaj¹ce w taki czy inny sposób na ¿ycie milionów ludzi, trudno oczekiwaæ od niego bez- 16 Geschichte der Ukrainê, Hrsg. von F. Golczewski, Gottingen 1993; A. Joukowsky, Histoire de l'Ukraine, Paris 1993; A. Kappeler, Kleine Geschichte der Ukrainê, Miinchen 1994. 17 Patrz niedawna dyskusja pod tytu³em Czy Ukraina ma wlasn¹ historiê? „Slavic Re- view", vol. 54(Fall 1995), nr 3, s. 658-719. _____________WSTÊP___________________19 stronnoœci. Jeden z najlepszych znawców historii Europy Œrodkowej i Wschodniej, angielski historyk, Norman Davies powiedzia³ kiedyœ, ¿e „dobry historyk powinien przyznawaæ siê do swoich ograniczeñ. Najgorsi historycy to ci, którym wydaje siê, ¿e s¹ wolni od wszelkich uprzedzeñ"18. Autor niniejszej ksi¹¿ki pr/yznaje, ¿e przedmiot jego badañ nie jest mu obojêtny. Polityczne sympatie autora otwarcie i jednoznacznie sytuuj¹ siê po stronie ukraiñskiej niepodleg³oœci. Spoœród wszystkich partii i nurtów politycznych, które kiedykolwiek dzia³a³y na terytorium Ukrainy i walczy³y o uznanie swoich praw politycznych i kulturalnych, jest on zwolennikiem tradycji tzw. demokratycznego nacjonalizmu, teorii roz- winiêtej w pismach i dzia³alnoœci cz³onków Bractwa Cyryla i Metodego, Mychaj³a Drahomanowa, Iwana Franki, Mychaj³a Hruszewœkiego, ideo- logów ukraiñskiego ruchu powstañczego oraz ruchu obroñców prawa, liberalnej ukraiñskiej inteligencji emigracyjnej, jak równie¿ centrowych dzia³aczy spo³eczno-politycznych czasów gorbaczowowskiej „przebudowy" i okresu niezale¿noœci Ukrainy po 1991 r. Przynale¿noœæ do tej tradycji wymaga od ka¿dego dotrzymywania dwóch warunków. Pierwszy z nich to uznanie prawa do istnienia innych nurtów politycznych, a tak¿e ich wk³adu w powstawanie nowoczesnej Ukrainy. Dzisiejsza Ukraina nie powsta³a wy³¹cznie za spraw¹ œwiadomej narodowo i liberalnie myœl¹cej inteligencji; nie mniej wa¿ny jest wk³ad zarówno skrajnej lewicy (komunistów), jak i skrajnej prawicy (nacjonali- stów), a tak¿e licznej i czêstokroæ politycznie nieokreœlonej armii biuro- kratów, oficerów i innych urzêdników, któr¹ tradycyjna historiografia uwa¿a³a za „kolonialn¹" albo „okupacyjn¹". Podobnie nie mo¿na jej traktowaæ jako wyniku dzia³añ tylko i wy³¹cznie ukraiñskich mas, zapominaj¹c o obecnoœci na etnicznych ukraiñskich ziemiach, w przeci¹gu ca³ej historii, innych grup narodowych. Ka¿dy z tych nurtów i narodów mia³ swój wk³ad w „projekt ukraiñski", czêsto nieœwiadomy i dokonany w d¹¿eniu do zupe³nie innego celu. Uznanie tego faktu ma wielkie znaczenie, nie tylko naukowe, ale i polityczne: niegdysiejsze uczestnictwo w takim projekcie wi¹¿e siê z odpo- wiedzialnoœci¹ za jego rezultaty dla wszystkich, którzy zamieszkuj¹ terytorium Ukrainy, niezale¿nie od narodowoœci i sympatii politycznych. 18 N. Davies, The Misunderstood Victary m Europê, „New York Review of Books", 1995, May 25, s. 10