They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

Kiedy jednak ktoś rzeczywiście mnie wysłucha, kiedy doceni mój wewnętrzny ból i da mi możliwość porozmawiania o tym, co mnie trapi, wtedy zdenerwowanie ustępuje. Jestem mniej speszona, bar- dziej zdolna do poradzenia sobie z moimi odczuciami i problemami. Mogę nawet sobie powiedzieć: "Mój szef zwykle postępuje spra- wiedliwie. Myślę, że powinnam była wykonać ten raport natych- miast. Jednak ciągle nie mogę darować mu tego, co zrobił. Pojadę więc jutro wcześniej do biura i najpierw zrobię ten raport, a kiedy zaniosę mu go, powiem, jak mnie, zdenerwował, odzywając się do mnie w ten sposób. Powiem mu także, że od tej chwili, gdyby miał do mnie jakieś krytyczne uwagi, byłabym zobowiązana, żeby po- wiedział mi to w cztery oczy." Ten proces jest zupełnie taki sam w przypadku naszych dzieci. One również potrafią same sobie pomóc, jeśli tylko znajdą przychyl- ne ucho i otrzymają odpowiedź empatyczną. Jednak język empatii nie jest naszą naturalną cechą, nie jest bowiem częścią naszego oj- czystego języka. gdyż większość z nas wyrasta z tradycji zaprzecza- nia uczuciom. Aby móc z łatwością stosować ten nowy język akcep- tacji, musimy się go nauczyć i przyswoić sobie jego metody. A oto pewne sposoby łuatwiające dzieciom radzenie sobie z wła- snymi uczuciami: Aby pomóc dziecku, by radziło sobie z własnymi uczuciami: 1. Słuchaj dziecka bardzo uważnie. 2. Zaakceptuj jego uczucia słowami: "Och", "mmm", "rozumiem". 3. Określ te uczucia. 4. Zamień pragnienia dziecka w fantazję. Na następnych kilku stronach zwróć uwagę na różnicę pomiędzy tymi metodami a najczęściej stosowanymi odpowiedziami, jakie da- jemy dziecku, gdy ma kłopot. Można się zniechęcić, próbując dotrzeć do kogoś, kto tylko udaje, że słucha. SŁUCHAJ DZIECKA BARDZO UWAŻNIE ZAMIAST SŁUCHAĆ JEDNYM UCHEM Dużo łatwiej podzielić się swoimi kłopotami z ojcem, który rzeczywiście słucha. Nie musi wtedy nawet nic mówić. Często współczujące milczenie jest tym, czego oczekuje dziecko. Dziecku trudno jest myśleć jasno i konstruktywnie, kiedy ktoś pyta, gani lub radzi. ZAAKCEPTUJ UCZUCIA SłOWAMI: "Och", "mmm", "rozumiem" Bardzo pomocne jest zwyczajne: "Och", "mmm", "rozumiem". TakIe sŁowa w poŁĄczeniu z wytężonĄ uwagĄ zachęcajĄ dziecko do wyrażenia wŁasnych uczuć i myŚli oraz szukaNIa wŁasnych rozwiĄzań. ZAMIAST PYTAŃ I RAD ZAMIAST ZAPRZECZAĆ UCZUCIOM Rodzice zwykle nie rozmawiajĄ w ten sposób, ponieważ bojĄ się że rozmawiajĄc z dzieCkiem o jego odczuciach, mogĄ jeszcze pogorszyĆ sprawę. Prawda jest wręcz przeciwna. Dziecko, sŁyszĄc sŁowa o tym czego doŚwiadczyŁo, jest w peŁni zadowolone. Czasem pragnie wyraziĆ swoje głębokie przeżycie. OKREŚL TE UCZUCIA To dziwne. Kiedy usiłujemy nakłonić dziecko, aby odsunęło od siebie złe myśli, wydaje się ono jeszcze bardziej wytrĄcone z równowagi. Czasami samo zrozumienie czyni rzeczywistość łatwiejszą do zniesienia. ZAMIEŃ PRAGNIENIA DZIECKA W FANTAZJĘ Jeżeli dziecko domaga się czegoś, czego nie może otrzymać,dorośli zwykle logicznie tłumaczą, że tego nie mają. Często im usilniej tłumaczą, tym dzieci mocniej protestują. ZAMIAST WYJAŚNIEŃ I UZASADNIEŃ To były cztery możliwe sposoby udzielenia pierwszej pomocy dziec- ku posiadającemu kłopot: słuchanie go z pełną uwagą, określenie jego uczuć, zaakceptowanie ich oraz wyrażenie dziecka pragnień w formie fantazji. Dużo ważniejsze od słów jest jednak nastawienie do dziecka. Jeżeli nasza postawa nie będzie otwarta, wtedy cokolwiek byśmy powiedzieli, będzie przez nie traktowane jako nieszczere i sztuczne. Dzieje się tak, kiedy nasze słowa nie tchną prawdziwym uczuciem i nie tra- fiają prosto do serca dziecka. Z tych czterech sposobów, które zostały przedstawione, prawdopo- dobnie najtrudniej wsłuchać się w dziecięcy wylew uczuć i określić te uczucia. Wymaga to doświadczenia i koncentracji, przeniknięcia psychiki dziecka, aby zrozumieć, co mówi, i rozszyfrować, co może czuć. Wreszcie ważne jest, że uczymy nasze dzieci słownictwa okre- ślającego ich wewnętrzną rzeczywistość