10 *~j �j�\I\{\ W ir4Vl\

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

l-\A O Bo|e, jaka| ona szkaradna! jknBa moja matka. Odwr�ciBa [liczn twarz do [ciany i zaczBa pBaka z zawodu. PBakaBa tak przez dwa dni. Jeszcze w tym samym tygodniu wyprawiono mnie na wie[ nie opodal Fontenay-aux-Roses chBopskim wozem peBnym nowo narodzonych pary|an, kt�rych tak jak i mnie oddawano na wychowanie. Do domu wr�ciBam dopiero po piciu latach, a i to tylko przez czysty przypadek: ojciec widziaB mnie na tyle dBugo, |e zauwa|yB kolor moich oczu byBy szare. UkoDczyBam wBa[nie pi lat, kiedy do Fontenay-aux-Roses wtoczyB si ogromny, poByskliwie czarny pow�z ze zBoceniami i wielkimi czerwonymi koBami. W owych czasach powoz�w nie widywaBo si jeszcze tak czsto nie tylko w maleDkiej wiosce, ale i w samym Pary|u, tote| nawet pojawienie si sBonia nie wywoBaBoby wikszego zainteresowania nizli ten wspaniaBy ekwipa|. Wszyscy mieszkaDcy wioski tkwili w oknach, przyszedB popatrze nawet sam proboszcz. Pojazd cignBy dwa okazaBe gniadosze w mosi|nej uprz|y, kt�ra brzczaBa przy ka|dym ich ruchu. Na kozle siedziaB stangret z dBugim batem, a z tyBu na Baweczce staBo trzech lokaj�w w bBkitnej liberii z bByszczcymi mosi|nymi guzikami. ByBa jeszcze pokoj�wka w [nie|nobiaBym czepeczku i takim| fartuszku, no i byB m�j ojciec o szarej twarzy i plecach zgarbionych od zmartwieD. Do rk jego bankier�w trafiB list zaadresowany do matki z |daniem podwy|szenia opBat Bo|onych na moje utrzymanie, tak wic przyjechaB zabra mnie do domu. RozpoznaB mnie te| od razu po tej ko[lawej stopie. Czarnych wBosk�w na ciele ju| nie miaBam wypadBy podobno w par tygodni po urodzeniu. BiegBam wBa[nie z gromad rozwrzeszczanych dzieciak�w podziwia nieznany pojazd, kiedy wskazaB mnie lask. Z powozu wyskoczyBa sBu|ca, zBapaBa mnie, wyszorowaBa, po czym ubraBa w przepikny str�j przywieziony z miasta, ojciec za[ wrczyB pkat sakiewk zapBakanej matce Jeannot, piastunce. W powozie byBo gorco i niewygodnie. Sk�rzane siedzenia okazaBy si niezno[nie [liskie, a pikny str�j taki ciasny, |e krpowaB mi ruchy, w dodatku kBuB i uwieraB. Nie byBo ju| matki Jeannot. Naprzeciwko siedziaB obcy pan w staro[wieckim podr�|nym stroju i szeroko-skrzydBym kapeluszu z pkiem pi�r. PatrzyB na mnie oczyma peBnymi Bez; pewnie i jemu tskno byBo za matk Jeannot tak to sobie wtedy tBumaczyBam. A twoja matka powiedziaBa mi, |e umarBa[ odezwaB si w koDcu. Z wolna pokrciB gBow, jakby nie byB w stanie tego poj, a ja dBug chwil przygldaBam si jego smutnej twarzy. Jestem twoim ojcem, Genevieve. Czy|by[ nic o mnie nie wiedziaBa? 11 JUDITH MERKLE RILEY Wiem odrzekBam. Wiem, |e jeste[ najlepszym ojcem na [wiecie. Tak m�wiBa matka Jeannot

10 *~j �j�\I\{\ W ir4Vl\_i*A

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

10 ~j �j�\I\{\ W ir4Vl\_iA