Co� w tym jest, ale przecie� z bied�, bo z bied�, lecz przez ponad dwadzie�cia lat jako� si� goli�em i przesta�em to robi� dopiero wtedy, gdy szczeni�cy puch na pysku Psa...

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

Ale zarost i pewna oci�a�o�� ruch�w - bo chodzimy te� podobnie - to tylko cechy zewn�trzne. Cz�sto �api� si� na tym, �e na�laduj� zwyczaje Psa. Kiedy on chce zmieni� pozycj� we �nie, to nie otwieraj�c oczu unosi si� na r�wne nogi i z rozmachem wali si� na drugi bok. I chocia� �pi na wytwornej puchowej ko�drze, kt�ra powinna zamortyzowa� uderzenie jego niemal pi��-dziesi�ciokilogramowego cia�a, pod�oga zawsze a� si� pod nim ugina i brz�cz� na �cianie medale, zdobyte w m�odo�ci przez Psa na psich wystawach. Mo�ecie mi nie wierzy�, ale ja r�wnie� przewracam si� z boku na bok takim samym dziwnym sposobem - gwa�townie, z wielkim �oskotem. I jeszcze jeden m�j najnowszy zwyczaj, niew�tpliwie zapo�yczony od Psa. Kiedy na d�ugim korytarzu naszego instytutu, w gabinecie dyrektora lub w bibliotece zauwa�� nagle kogo� nieznajomego, wtedy nieruchomiej�, rozdymam nozdrza i wpatruj� si� we� swymi kr�tkowzrocznymi oczami. I dopiero po chwili daj� krok do przodu. Przyjaciele �miej� si� ze mnie, �e w ten spos�b wystawiam kobiety. Nieprawda. Ka�dy nieznajomy dowolnej p�ci powoduje w nas - i w Psie, i we mnie - tak� w�a�nie reakcj�. I wreszcie ostatni fa�sz, konsekwencja fa�szu drugiego: b�d� tu, cz�owieku, m�dry i rozstrzygnij, kto z kim spaceruje - ja z nim czy on ze mn�. Wprowadzi�em w ko�cu wszystkie niezb�dne z mego punktu widzenia poprawki i mog� powr�ci� do informacji wyj�ciowej, kt�ra teraz, po wprowa-dzeniu u�ci�le�, brzmie� b�dzie nast�puj�co: ju� od kilku lat my - ja i Pies - nale�ymy do siebie nawzajem i razem spacerujemy trzy razy dziennie. I, m�wi�c prawd�, nikt inny nie jest nam do szcz�cia potrzebny. Co rano budzi mnie dzwonek budzika. Pies musi wstawa� ze swojej ko�dry odrobin� wcze�niej, bo otwieraj�c oczy niezmiennie widz� przed sob� jego troch� zaspan�, lecz zawsze �yczliw� fizjonomi�. Podchodzi do mojego ��ka i zaczyna si� przeci�ga�, wyginaj�c pot�ny grzbiet. Nigdy nie przynosi mi rannych pantofli, nie podaje obro�y i smyczy, chocia� rozumie mnie w p� s�owa i spe�nia ka�d� pro�b�. Nie lubi� podobnych trik�w. Kiedy pies przynosi w�a�cicielowi ranne pantofle, to zachowuje si� troch� jak lokaj. A my z Psem jeste�my r�wni. Nie mog� powiedzie�, aby ranne spacery budzi�y we mnie szczeg�lny zachwyt. Obaj lubimy pospa� i poranny ch�odek wcale nas nie o�ywia, tylko wp�dza w dreszcze i wywo�uje ziewanie. Obaj lubimy sobie podje�� i nie mo�emy doczeka� si� �niadania. Poza tym musz� spieszy� si� do pracy. Jednym s�owem ranny spacer jest dla nas wy��cznie niezb�dnym zabiegiem higienicznym. W ci�gu dnia wyskakuj� zawsze z pracy przynajmniej na p� godziny i wpadam do domu. Nie mam daleko, zaledwie trzy przystanki trolejbusem. Pies czeka na mnie w progu, wykonuje kilka rytualnych skok�w i opiera mi �apy na piersi. Wychodzimy na pusty plac ko�o domu i Pies zaczyna udawa�, �e pomyli�y mu si� pory dnia. Energicznym truchtem rusza w stron� lasu, od czasu do czasu ogl�daj�c si� na mnie z u�miechem. Doskonale wie, �e nigdzie teraz nie p�jdziemy, bo musz� wraca� do pracy. Po prostu �artuje. Stoj� na �rodku placu, co� tam gryz�, przegl�dam gazet�, kt�rej nie zd��y�em przeczyta� rano lub te� kartkuj� jakie� fachowe czasopismo. Pies wraca i zaczyna biega� wok� mnie z nisko opuszczonym kud�atym �bem; jego l�ni�cy czarny nos wci�ga w siebie powietrze jak odkurzacz. Pora wraca�: on do domu, a ja do pracy. Pies robi obra�on� min�, marszczy chmurnie brwi i odwraca si� ode mnie, daj�c wszelkimi sposobami do zrozumienia, �e to nie by� spacer, tylko okrutna parodia spaceru, �e z psem o takich zaletach nie wolno w ten spos�b post�powa�. I tylko lekkie podrygiwanie kr�tkiego ogona dowodzi, �e to r�wnie� tylko �art. �egnamy si� do wieczora. A wieczorem, kiedy ca�a robota jest ju� odwalona, wszystkie rozmowy telefoniczne wykonane, wtedy zaczyna si� prawdziwe �ycie. Bez po�piechu, solidnie przygotowujemy si� na wypraw�