Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
356), które z kolei - choćby przez wyposażenie ich w organy, służące do muzycznego "ilustrowania" filmów - zbliżyły się do sakralnych wnętrz np. wiele kościołów, których twórcą był Dominikus Boh m. Z tych wszystkich, pełnych jakby podniecenia, świadomie pozbawionych skali 256 Niemiecki styl ekspresjonistyczny, ,,styl okresu inflacji" Wybuchowe, agresywne formy trójkątne i zygzakowate. Unikanie form spokojnych - poziomych i pionowych, oraz wszelkich kątów prostych. Poszukiwanie efektów żywiołowych bez uciekania się do form konwencjonalnych Pawilon reklamowy. Projekt szkicowy Maxa Tauta. Wg: FrisMicht. 1921. budowli widać, jak bardzo wyobraźnię europejskiego świata lat dwudziestych fascynowała z technicznie materialistycznego punktu widzenia idea potęgi absolutnej, nie ograniczonej przez żadne względy etyczne ("sentymentalne", "konwencjonalne", "reakcyjne"). Już potężnie kubiczna architektura Petera Behrensa z ok. 1910 r. gloryfikowała przemoc. W okresie międzywojennym wznoszone masowo przeciętne szeregowe budynki jednoznacznie j odzwierciedlają generalną tendencję stylu niż dzieła wyjątkowe, estetycznie wyrafinowane. Są to budowle tępe, o charakterze masowym, domy czynszowe z szerokimi niszami i umieszczonymi przed nimi balkonami w kształcie koryt, podobnymi do szuflad na wpół wysuniętych z komody. Narożniki są zaokrąglone, a całe fasady często powyginane, ale w założeniach nie ma to nic wspólnego z barokiem. Odnosimy równocześnie wrą żenię czegoś kolosalnego, klocowatego i biernego, gdyż masy te przez swe "funkcjonalne" zaokrąglenia zdają się poddawać ślepo kierunkom ruchu lub wszelkim innym przychodzącym z zewnątrz nakazom; podkreślają to prowadzone bez końca wstęgi okien zewnętrznie czasem tylko przerywane, od wewnątrz nie poddane żadnej rytmizacji. Patrząc wstecz ma się wrażenie, że fantazja zbiorowa, nieświadoma samej siebie, poruszała się już w kręgu form betonowych bunkrów. Wyraża się w tym myślenie kategoriami mas - zupełnie nieokreślonych, bez wyodrębnienia jakiejkolwiek jednostki miarowej, bez żadnego punktu ześrodkowującego i bez rozczłonkowania. Rozwój tego kierunku najwyraźniej zaznaczył się w Niemczech; najmniej została nim dotknięta kulturalnie ustabilizowana Anglia; Ameryka nie należała jeszcze wówczas do przodujących ośrodków sztuki. Ekspresjoniści niemieccy: Christian Rohifs, 1849-1938; Emil Nolde, 1867-1956; Ernst L. Kirchner. 1880-1938; Frant Marc, 1880-1916; Max Pechstein, 1881-1955; Erich Heckel, 1883-1970: K. Schmidt-RottIuff, w. 1884; Max Unold, 1885-1964. Pozostali: Yincent von Gosh, 1853-1890; Georges Rouault, 1871-1958. Wfoscy futuryści pokrewni ekspresjonistom . Typ wielkomiejskiego domu handlowego z rozciągniętymi wstęgowa oknami i parapetami oraz szeroko zaokrąglonymi narożnikami po raz pierwszy w 1910 we Wrocławiu przez Hansa Poelziga, 1869-1936; jego dziełem jest także Grosse Schauspielhaus w Berlinie 1919. Typ domu handlowego, o zaskakującej ekspresji, Ericha Mendelsohna, 1887-1953, np. dom handlowy Schockena w Stuttsarcie 1926-1928; obserwatorium im. Einsteina, 1920-1922. - Fritz Hoger. 1877-1949, Chile-Haus w Hamburgu 1923, Sprinkenhof, Planetarium itd. - Bardziej kuhistyczny ekspresjonizm uprawiali Holendrzy, np. J. J. P. Oud, 1890-1963, 17 Historia sztuki europejskiej t. II 257 kawiarnia ,,De Unie" Rotterdam 1925; Jan Buys, czone budowle Rudolfa Steinera w Domach (SzwaJ-dom handlów)! ,,De Yolharding1', Hasa 1928. - Do caria), pierwsze ,,Goetheanum" od 1913, obecne architektury ekspresjonistycznej mogą być także zali- 1924-1928. Cezanne i kubhm. Kubizm bierze swój początek z dzieł Cezanne'a - najbardziej zagadkowego spośród wielkich malarzy XIX w. (ii. 336-338). Jego dzieła dotąd robią wrażenie nowocześniejszych niż wszystko niemal, co powstało .jako jego następstwo, a - rzecz wydaje się zupełnie nieprawdopodobna - urodził się on siedem lat po śmierci Goethego, i należał do tej samej generacji co Lenbach, Makart, Maróes, jego zaś wczesne dzieła powstały jeszcze za życia niemieckich romantyków. Współczesny wielkim impresjonistom, posiada ich w najwyższym stopniu wysublimowaną kulturę koloru, ale nie dzieli z nimi ich bezproblemowego stosunku do otoczenia. Jako temperament skłonny do medytacji, raczej ponury i stroniący od ludzi, nie poprzestaje na uchwyceniu wrażenia wzrokowego, lecz szuka za nim formy niezmiennej, czegoś trwałego. Przyrodę południowofrancuską widzi w sposób heroiczno-klasyczny, i dlatego nie potrzebuje odchodzić od odbieranego wrażenia i z zewnątrz narzucać przyrodzie klasyczną kompozycję