- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Przy takiej postaci zęby są piękne i bardzo białe, skóra delikatna i połyskująca się, żyły pełne i wydatne, włosy najczęściej jasne i oczy błękitne, lubo bywają niekiedy i oczy, i...
- potrzebna jest ocena porównawcza dwóch reprodukcji różniących się liczbą irawidłowo odtworzonych elementów, przy czym kolejność elementów reprodukcji uboższej jest...
- Żywiła, wydanej drukiem w roku 1819, bohater opowiadania, Poraj, zdradza władcę swego kraju, księcia Koryata, by przy pomocy wroga uzyskać rękę jego córki, z pomocą wojsk...
- Słowo "najpierw" wyraża, w jakim kierunku powinny zwracać się nasze myśli i nasze wysiłki; nie ma więc potrzeby przytaczać dalszych słów z tejże samej zachęty Pańskiej, że...
- Tutaj omawiamy grupy, w których relacja jest odwrotna: to podstawa przymiotnika nazywa posiadacza (subiekt posiadania), a rzeczownik określany - obiekt posiadany (przy nie...
- Na zachodzie odkryto ludzi, którzy przeżyli atak na Skarpę Tireni oraz Gminę Mirlu, podobnie jak innych Nathan poprosił ich o przygotowanie się do ewakuacji oraz wyjaśnił,...
- Oznajmiłem przy śniadaniu mojej żonusi, że obecnie nie jest to ani miesiąc styczeń, ani też luty, lecz miesiąc miodowy, i jak każden inny trwa on miesiąc...
- Nie kryjąc swojego pochodzenia, dziecię ludu, chlubiła się niemal ze sieroctwa i urodzenia w ubóstwie, może za często, może za dumnie nawet wspominała o tym przy każdej...
- A jeśli nie dojdzie do Rewolucji Światowej, jeśli moja wspaniała ojczyzna nie rzuci się w napadzie szału na wszystkich swych sąsiadów, to moje wykłady nie przyniosą nikomu...
- - Jak Kot z Cheshire w Alicji w krainie czarów - powiedziała panna Muggins, przysuwając się bliżej do panny Skivvy - tylko że po Kocie z Cheshire zostawał uśmiech...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Bardzo lubię pani książki. Mnóstwo przeczytałam. Naprawdę, sprawiła mi pani przyjemność. Proszę powiedzieć, jak mogę pani pomóc. - Chciałam porozmawiać o perukach i o czymś, co stało się wiele lat temu i być może wcale już tego pani nie pamięta. - Zastanawiam się... mówi pani o modzie sprzed lat? - Nie całkiem. Chodzi o pewną kobietę, moją przyjaciółkę. Byłyśmy razem w szkole. Potem ona wyszła za mąż i wyjechała na Malaje, wróciła do Anglii, doszło do tragedii i jedną ze spraw, które wywołały zdziwienie, był fakt, że miała tak wiele peruk. Wszystkie zostały dostarczone przez panią, to znaczy przez pani firmę. - Tragedia. Jak brzmiało jej nazwisko? - Kiedy ja ją znałam, nazywała się Preston-Grey, a po mężu Ravenscroft. - Ach. A tak, ona. Tak, pamiętam lady Ravenscroft. Bardzo dobrze. Była bardzo miła i naprawdę przystojna. mąż był pułkownikiem albo generałem, przeszedł na emeryturę i zamieszkali w... zapomniałam, jakie to hrabstwo... - I doszło do tragedii, którą uznano za wspólne samobójstwo - uzupełniła pani Oliver. - Tak, rzeczywiście. Pamiętam, że czytałam o tym i powiedziałam: "Przecież to nasza lady Ravenscroft!" W gazecie było zdjęcie ich obojga, i to rzeczywiście była lady Ravenscroft. Oczywiście, jego nigdy nie widziałam, ale to była ona. Takie to smutne i przygnębiające. Słyszałam, że odkryto u niej raka i że nie można było nic na to poradzić, więc tak się to skończyło. Ale nigdy nie dotarły do mnie żadne szczegóły. - Oczywiście. - A co mogę powiedzieć pani? - Dostarczała jej pani peruki. Jak rozumiem, ludzie prowadzący dochodzenie, to znaczy policja, uznali, że cztery peruki to dużo. Choć może wtedy każdy miał cztery peruki? - Myślę, że większość kobiet miała co najmniej dwie - powiedziała pani Rosentelle. - Wie pani, jedną odsyłano do naprawy, można by rzec, a drugą noszono. - Czy przypomina pani sobie, żeby lady Ravenscroft zamówiła dwie dodatkowe peruki? - Nie zjawiła się osobiście. Chyba była wtedy lub wcześniej chora i leżała w szpitalu. Po peruki przyjechała młoda Francuzka. Chyba jej dama do towarzystwa. Bardzo miła. Doskonale mówiła po angielsku. Opisała dokładnie, jakie peruki są potrzebne: rozmiar, kolor, fryzura i złożyła zamówienie. Tak. Ciekawe, że to zapamiętałam. Pewnie bym zapomniała, gdyby nie.... to musiało być w jakiś miesiąc później... miesiąc, może półtora.... Przeczytałam o samobójstwie. Obawiam się, że przekazali jej złe wiadomości w szpitalu czy gdzie tam była, więc nie mogła już stawić czoła dalszemu życiu, a jej mąż czuł, że nie mógłby żyć bez niej... Pani Oliver potrząsnęła głową ze smutkiem - i kontynuowała śledztwo. - To były różne rodzaje peruk, jak sądzę? - Zgadza się. Jedna miała ładne siwe pasemka, jedna była przeznaczona na przyjęcia, jedna na wieczór, jedna obcięta krótko, w loczki. Bardzo ładna, można ją było założyć pod kapelusz i fryzura nie niszczyła się. Zmartwiło mnie, że nie zobaczyłam już lady Ravenscroft. Oprócz choroby martwiła ją śmierć siostry. Jej bliźniaczki. - Tak, bliźnięta są bardzo przywiązane do siebie - stwierdziła pani Oliver. - Wcześniej wydawała się zawsze taka szczęśliwa - wspominała pani Rosentelle. Westchnęły obie. Pani Oliver zmieniła temat. - Jak pani sądzi, czy przydałaby mi się peruka? - spytała. Ekspert wyciągnął rękę i położył ją z namysłem na głowie pani Oliver. - Nie radziłabym. Ma pani wspaniałe włosy. Wciąż bardzo gęste. Przypuszczam - na jej ustach pojawił się uśmiech - że lubi pani bawić się nimi? - Skąd pani wiedziała? To absolutna prawda. Lubię eksperymentować. To świetna zabawa. - I lubi pani życie, prawda? - Tak, rzeczywiście. Chyba zwłaszcza to wrażenie, że nigdy nie wie się, co ma się stać. - Ale właśnie takie wrażenie - zauważyła pani Rosentelle - sprawia, że tak wiele osób nigdy nie przestaje się zamartwiać! ROZDZIAŁ SZESNASTY Raport pana Goby'ego Pan Goby wszedł do pokoju i usiadł na wskazanym przez Poirota, tym samym co zwykle krześle. Rozejrzał się wokół, zanim ustalił, do jakiego mebla lub części pokoju będzie się zwracał. Wybrał, jak częstokroć wcześniej, elektryczny kominek, wyłączony o tej porze roku. Nigdy nie widziano, by pan Goby zwracał się bezpośrednio do osoby, dla której pracował. Zazwyczaj wybierał gzyms, kaloryfer, telewizor, zegar, a niekiedy dywan lub matę. Wyjął z teczki plik kartek. - Tak więc - rozpoczął Herkules Poirot - ma pan coś dla mnie? - Zebrałem kilka szczegółów - odparł pan Goby. Pana Goby'ego ceniono w całym Londynie, może nawet w całej Anglii i dalej, jako świetnego informatora. Nikt nie wiedział do końca, w jaki sposób dokonuje swych cudów. Nie zatrudniał olbrzymiego personelu. Czasem narzekał, że jego nogi, jak niekiedy nazywał swoich pracowników, nie były już tak dobre jak niegdyś. Lecz osiągane przez niego rezultaty wciąż zadziwiały ludzi, którzy go zatrudniali. - Pani Burton-Cox. - Obwieścił to nazwisko jak członek komitetu parafialnego mający odczytać kolejną ewangelię. Równie dobrze mógłby powiedzieć: "Werset trzeci, rozdział czwarty księgi Izajasza". - Pani Burton-Cox - powtórzył. - Poślubiła pana Cecila Aldbury'ego, fabrykanta guzików na dużą skalę. Bogacz. Zajął się polityką, został posłem z okręgu Littie Stansmere. Zginął w wypadku samochodowym cztery lata po ślubie. Jedyne dziecko zginęło w wypadku wkrótce potem. Majątek pana Aldbury'ego odziedziczyła jego żona, ale nie był tak duży jak oczekiwano, ponieważ w ostatnich latach firma nie prosperowała za dobrze. Pan Aldbury zostawił wszakże znaczną sumę pieniędzy pannie Kathleen Fenn, z którą najwyraźniej utrzymywał intymne stosunki, o czym nie wiedziała jego żona. Pani Burton-Cox kontynuowała karierę polityczną. W jakieś trzy lata potem adoptowała dziecko, które urodziła panna Kathleen Fenn