Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
sztalugowemu malarze Pausjas z Sikionu i Nikiasz Ateńczyk. Malowidłom ściennym dawano z reguły grubą wyprawę piaskowo-wapienną, najlepiej sześciowarstwową, zwaną tectorium. Trzy górne warstwy wyprawy miały domieszkę proszku mannurkowego. Malowidła freskowe wykonywano na mokrym tle, farbami na spoiwie z mleka wapiennego. Malowano też na suchym tectorium, ale tym samym spoiwem. Często stosowano technikę mieszaną: tło wykonywano al fresco i następnie gładzono, a motyw właściwy wykonywano w technice temperowej, na sucho. Technika buon fresco znana była od II tysiąclecia z kultury kreteńskiej. Z techniki enkaustyki pędzlowej rozwinęła się prawdopodobnie w czasach cesarstwa rzymskiego najpierw technika mieszana, olejno-woskowa, a następnie czysto olejna, kiedy wosk wyrugowano zupełnie ze spoiwa jako uciążliwy w użyciu. W VI w. n.e., kiedy technikę olejną wspomina lekarz Aetios jako coś zwykłego, była już ona faktem dokonanym. Przyjmuje się, iż portrety mumiowe wykonane pędzlem, ale w żadnej ze znanych technik, a przy tym ściemniałe, są wykonane w technice olejnej. Wynalazcami m. byli, według Greków, Egipcjanie. W Grecji najstarszymi ogniskami malarskimi były Korynt i Sikion. Najstarszą techniką malarską była technika konturowa, zwana przez Pliniusza pictura linearis. Drugą fazą w rozwoju malarstwa antycznego była technika sylwetowa, singulis coloribus, technika mono-chromiczna, operująca jedną z trzech farb: białą, czarną lub czerwoną. Technika sylwetowa występuje zwykle w połączeniu z techniką konturową jako technika mieszana, konturowo-syl-wetowa. Monochromizm występował nie tylko w m. archaicznym, prymitywnym. Jego udoskonalone odmiany istniały w epoce klasycznej, hellenistycznej i w czasach rzymskich. Drugą fazą monochromizmu był monochromizm stosujący światłocień malarski i tonowaną plamę barwną, wynaleziony najprawdopodobniej przez Zeuksisa w drugiej poł. V w. Twórcą trzeciej i ostatniej fazy rozwojowej antycznego m. monochromicz-nego był żyjący w czasach Aleksandra Wielkiego malarz Filoksenos z Eretrii, wynalazca techniki zw. płetwa compendiarfa. Operowała ona również światłocieniem malarskim, ale celowo negowała rysunek konturów motywów, co tak irytowało Kwintyliana czy Petroniusza. Pojęcie o malowidłach wykonanych monochromicznie w picturia compendiaria daje żółty fresk z domu Liwii na Palatynie. Przy końcu VII lub na symym początku VI w. p.n.e. malarz ateński Eumaros wprowadził odmienną farbę kamacyjną dla obu płci: dla kobiet białą, dla mężczyzn żółtawą. W m. wazowym, zwłaszcza w stylu czamofigu-rowym, karnacja mężczyzn ze względów technicznych jest czarna. Różnice wówczas między m. sztalugowym a stosowanym, jak np. wazowym, były niewielkie i głównie techniczne: m. artystyczne posługiwało się techniką tempery i miało białe tło malarskie, natomiast m. wazowe operowało farbami ceramicznymi i glinianym podobraziem wazowym. Około poł. V w. p.n.e. zaszły w greckim m. sztalugowym zasadnicze zmiany. Polignot z Tazos, twórca słynnych malowideł ściennych, i Ateńczyk Mikon wprowadzili do greckiego m. sztalugowego, dotychczas przeważnie monochromicznego, czwartą farbę, żółtą. Z tą chwilą m. stało się m. oligochromicz-nym (kilkubarwnym), czterobarwnym. Oligo-chromistami byli najsłynniejsi greccy malarze drugiej poł. V i IV w. p.n.e. z Apellesem, Zeuk-sisem, Parrasjosem na czele. Malarz Agatarchos z Samos po raz pierwszy w dziejach świata odkrył i opracował zasady perspektywy liniowej i sporządził perspektywicznie wykonane dekoracje do jednej z tragedii Ajschylosa. Innowacja podobała się. Sofokles wprowadził na stałe m. perspektywiczne (nazwane od miejsca wystawienia m. scenicznym, skemgrafia) do teatru ateńskiego. Za podnietą Agatarchosa uczeni Anaksa-goras z Klazomenaj i Demokryt z Abdery pracowali dalej nad tym zagadnieniem, a przedstawicielowi złotej młodzieży ateńskiej, Alkibiadesowi, tak się podobały obrazy namalowane perspektywicznie, że przez uwięzienie Agatarchosa w swoim mieszkaniu prywatnym zmusił go do ozdobienia ścian mieszkania takimi malo- -IB(BIU yafzsJBiA Anz3iuioJqoo3iio 'Bnrazpoqood oSappwa BS 3} AsidazJd zi 'OBiApul araizp oSaMS mpazood Bn •BzpJ3iA}s ures uo 03 *Bso{iqd03qJ, nrappBiBuAa apsiA^zao (AI ain oSan[SJB(mu BlirapOpBIMS BOTBMOSOłS UI31S^S U3J, '(9WVf SS.19A -uos) n{Ą op 'BnoooJApo B(Kq spzsaJA za} Aza '(SU3f3t(fSD.t WW9JX9p p0) OMBJd TO '(W/OIJ9A tUO.t)SMlS p0 IS) OM8( BU 003IU BUOOOJMZ Z31 ^za '(aiJof ouayl uf) wKofeyloi} ro(op;M M C(Aq ZJBMI Azo :XZJBAł anialABłsn po oipBuod O{BZ -a\vz arcrapopBiMS anrazpa^ •azsfaniiisfBn snrap (pBp[ BUJBZ3 feqJBJ fetUBS ZBJO itl^p^X^ felTOMZ 'faarezo i fauoMJazo z tirezsaliH feqJCJ 3ani05[ B^ -Xuuiai3 BZ Sis (BMBpAw 2reJqo iisaf 'ni[pBdAtt M 03((A» (p'8!^ II wtWtłJ •fanoAuaza oqp f3uo[ -alzoiimara ^qreJ i3SO(i fazsi[SiA siu^pop zazJd 3UBi(Si(zn 'azsfamiis ainara {pepi ui3}0d 'f3tBiq XqJtJ owili fa»siiap fauKatiuBit KqJBJ op anrezs -amiop zazJd 'J miituni 'płBiMS qoAzsMJaid SqreJ {p^p[ 18(011 z 'faaoAuazo AqJBJ ooani f3»si[3p fan -K3BUJB5[ AqJBJ op anrezs3iuiop zazłd (BA\t5[sAzn 'J oyo^ 'AMOZOJ XzsAuaid 9913 •f3UO[aizouni3p AqJBJ o33iu stfiwts WOJ vwnqw3ut op aiirezs -3iuiop zazJd pMp(s^zn ogawzouuisp CTuap oS3ZSA\J3id &qrej[ 'nzBJqo ymyeCszid atu Są 'm -ap tinazpBpi po (OTAzoBz 'BjaaloopBrM^ eniazp -Bp[ 'o3aAOJorBA BnreAoppom op (izpoq33zid aind&iSBn •e 'rapsod q3XireMOiBin B(Bp ai^red siSBU i ZJBMI CTI ptp(pod ZJE[BUI {TqoJ qoKnpfa -Bnre3[ qJBJ qoK} z fsnpaf z 'fanopizoirmap i fan -o».Ktx3 'f3l{9z 'fa{Biq :qJBJ q33J8»zo anrezsanuz zazJd nuĄBłSMod 'nuAnBzsanu mreq.rBJ Aj^q auMoBu